Ο Σον Μπέικερ είναι αυτός ο ωραίος τύπος που κρατά την δάδα μιας ανεξάρτητης λογικής στο αμερικανικό (και παγκόσμιο) σινεμά. Με την «Anora» του κατάφερε και μια εμπορική επίδοση, ασήμαντη με τα blockbuster μέτρα, αλλά σημαντική με όλα τα υπόλοιπα περί το σινεμά μέτρα. Με μια ταινία του έκανε τέσσερεις φορές τις εισπράξεις όλων των υπόλοιπων ταινιών του. Δεν σημαίνει τίποτα στην μεγαλύτερη εικόνα, αλλά συνιστά έναν δρόμο που θυμίζει ότι η «ανεξάρτητη» προσέγγιση μπορεί να είναι βιώσιμη.

Τον απασχολεί το θέμα της εξαγοράς της WBD; Ποικιλοτρόπως όχι. Δεν ασχολείται με τα στούντιο, δεν θέλει να αλλάξει τον τροπο του σινεμά του, δεν σκοπεύει να πει ναι σε πρόταση από κάποιο major, και έχει και την σοφία να περιμένει να δει τι θα γίνει με την εξαγορά. Αυτό που τον νοιάζει, και είναι και αυτό που νοιάζει και την Ένωση των Σκηνοθετών, ας πούμε, είναι οι 100 μέρες παραμονής μιας ταινίας στις αίθουσες προτού κατρακυλήσει στο streaming. «Δεν πρέπει να περιοριστεί το παράθυρο, πρέπει να επεκταθεί. Έτσι θέλει ο δημιουργός να ιδωθεί η ταινία του, οι λοιποί ας περιμένουν. [...] Το να πηγαίνει μια ταινία απευθείας στο streaming υποβαθμίζει την σημασία της. Το να παίζεται στην αίθουσα την ανελκύει. Το πώς την παρουσιάζεις στον κόσμο έχει μεγάλη σημασία.»

Ο Μπέικερ φέρει και ελπίδες για την παρουσία του κόσμου στην αίθουσα. Είδε πολλή GenZ στην «Anora» του (πρακτικά μέχρι 30άρηδες) και θεωρεί ότι υπάρχει μια κοινοτική αίσθηση προς όφελος της ταινίας και μόνο, χωρίς περισπασμούς στην προβολή.

Είναι ωραίος ο κόσμος που ζει ο Σον Μπέικερ. Όχι πολυπληθής, αλλά ωραίος.