Δέκα χρόνια μετά το μεγάλου μήκους ντεμπούτο του με την μπιτάτη «Νορβηγία» και τον iconic ρόλο του Βαγγέλη Μουρίκη στο ρόλο του βρικόλακα Ζανό, ο Γιάννης Βεσλεμές επιστρέφει με μια ακόμη ιδιοσυγκρασιακή ταινία βγαλμένη από ένα εντελώς δικό του σύμπαν, πράγμα που σημαίνει πως θα υπάρξουν εκείνοι που θα αναγνωρίσουν το στυλ του και συνεπώς θα απολαύσουν την ταινία, αλλά μάλλον αναμενόμενα θα υπάρξουν και οι άλλοι τους οποίους η ταινία θα «πετάξει» από νωρίς εντελώς εκτός.
Το φιλμ ακολουθεί τρία αδέλφια και τις προσπάθειές τους να αναστήσουν τη μητέρα τους με τη βοήθεια μιας αυτοσχέδιας χρονομηχανής, η οποία πολύ ταιριαστά είναι η ντουλάπα με τα ρούχα της μαμάς. Ο Βεσλεμές καταγράφει το χρονικό των αποτυχημένων αποπειρών επαναφοράς της από τους γιους, με τον ερχομό του πατέρα (τον οποίο υποδύεται ο Ντομινίκ Πινιόν των «Ντελικατέσεν» και «Η Πόλη των Χαμένων Παιδιών») να δυσχεραίνει την κατάσταση, προκαλώντας τριγμούς μεταξύ των αρσενικών της οικογένειας. Την ίδια στιγμή η έλευση της νεαρής Σαμάνθα ίσως και να αποτελεί το «κλειδί» για την επιτυχία του αλχημικού αυτού πειράματος.
Ο Βεσλεμές συγκεντρώνει εδώ όλη την αφρόκρεμα της εγχώριας κινηματογραφίας, παραδίδοντας ένα άρτιο τεχνικά αποτέλεσμα, που όμως συχνά μοιάζει υπερβολικά βολεμένο μέσα στο στιλιζάρισμά του, θυσιάζοντας τη σεναριακή συνοχή για μια αισθητική που θέλει να παραπέμψει στα ιταλικά pulp και το giallo του ’70, με την προσέγγιση να παραμένει περισσότερο επιφανειακή και λιγότερο υποθεσιακά ουσιώδης.
Πρόκειται για μια ταινία που επιθυμεί να εξερευνήσει τα διαφορετικά στάδια και παρακλάδια της απώλειας και του παρατεταμένου μοιρολογιού, με έναν τρόπο εσωτερικό και θρηνητικά αυτοκαταστροφικό, εκεί όπου η μητρική απουσία ανακουφίζεται, αλλά και υπενθυμίζεται αγκαθωτά και διαρκώς μέσω της κατανάλωσης ναρκωτικών ουσιών, δημιουργώντας έτσι έναν παραισθησιογόνο κόσμο, μια άλλη διάσταση η οποία αρχίζει να «αιμορραγεί» μέσα στον κόσμο εκείνο όπου η μητέρα έχει πάψει πια να υπάρχει.
Η ατμόσφαιρα που κατασκευάζει εδώ ο Βεσλεμές είναι ψυχεδελική: από το σκηνογραφικό κομμάτι και τον χρωματιστό φωτισμό, μέχρι τα – εξαιρετικά – πρακτικά εφέ και τον σκηνοθετικό «κόκκο» της κάμερας, τα πάντα παραπέμπουν σε ένα αποτέλεσμα επίμονα δουλεμένο, που όμως χάνει σε δυναμική λόγω της έλλειψης μιας συμπαγούς ιστορίας που να μπορεί να μετουσιωθεί νοηματοδοτικά σε εικόνα, φως και μουσική.
Παρά τη μικρή της διάρκεια η ταινία αγκομαχά, ανά στιγμές, να βρει ροή, με τους χαρακτήρες να αναλώνονται σε με ιδιάζουσα πρόζα, δίχως σαφήνεια και ειρμό, που μοιάζει να εξυπηρετεί περισσότερο τα vibes της ταινίας και λιγότερο την υπόθεσή της. Γίνεται έτσι σαφές πως το φιλμ ακροπατά πρωτίστως σε έναν κόσμο εντυπώσεων, σαν να πρόκειται για κάποιο μετείκασμα που παραμένει στο μυαλό σου καιρό μετά, χωρίς να μπορείς απαραίτητα να εξηγήσεις το γιατί. Ίσως γιατί η εικόνα εδώ επικρατεί της ουσίας.
Το «Αγαπούσε τα Λουλούδια Περισσότερο» είναι ένα φιλμ που ίσως και να απευθύνεται σε μια πιο «διαβασμένη» - προς τις ταινίες του Βεσλεμέ – μερίδα του κοινού. Ίσως πάλι το ζητούμενο να είναι η δημιουργία μιας κινηματογραφικής ατμόσφαιρας ή ενός ψυχοτροπικού sci fi δράματος ή και τα δυο μαζί ή και τίποτα από αυτά.
Το 65ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης πραγματοποιείται 31 Οκτωβρίου με 10 Νοεμβρίου 2024.
