Σε μια από εκείνες τις ιστορίες σκοταδισμού που θα έπρεπε να έχουν σταματήσει να μας εκπλήσσουν, η αναίτια πολύμηνη ΕΔΕ για την υπόθεση της εκπαιδευτικού που είχε προβάλλει τη σουηδική ταινία μικρού μήκους «Αγόρια στο Ντους» στη σχολική αίθουσα έλαβε τέλος, με την διεύθυνση πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης να μην βρίσκει τίποτα μεμπτό στις ενέργειες της, όπως ήταν φυσικό. Για την ιστορία, η εκπαιδευτικός επέλεξε την ταινία από την ψηφιακή πλατφόρμα κινηματογραφικών ταινιών CINEDU του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, όπως προβλέπεται στο πρόγραμμα σπουδών.
Όσον αφορά τη νομιμότητα της πράξης της, να επισημάνουμε ότι η ταινία δεν είχε λάβει σήμα καταλληλότητας στην Ελλάδα, ενώ σε λοιπές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου βρίσκεται διαθέσιμη σε αντίστοιχες πλατφόρμες, έχει κριθεί κατάλληλη για όλες τις ηλικίες. Η εκπαιδευτικός, λοιπόν, έκανε απλά τη δουλειά της, έκανε σωστά τη δουλειά της, έδειξε στα παιδιά μια ταινία με ευγενές περιεχόμενο, που αφορά το δικαίωμα αυτοκαθορισμού και την ταυτότητα φύλου, και αποδομεί τρυφερά παρωχημένες διδαχές «ορθής» αρρενωπής συμπεριφοράς και συζήτησε μετά μαζί τους για τα μηνύματα της ταινίας.
Για τα κανάλια και μερίδα του Τύπου, που ευτελίζουν το λειτούργημα της δημοσιογραφίας και έχουν καταργήσει όχι σιωπηρά, μα εμφατικά το ρεπορτάζ, η είδηση ήταν ότι «Δασκάλα πρόβαλλε ταινία ερωτικού περιεχομένου σε μαθητές Τετάρτης Δημοτικού», μαζί με πληροφορίες για μαθητές που γυρνούσαν σπίτι σε ημιλιπόθυμη κατάσταση, αδυνατώντας να συνειδητοποιήσουν αυτό το «φοβερό» που παρακολούθησαν. Δεν υπάρχουν ερωτικές περιπτύξεις στο φιλμ, δεν παραβίασε κάποιον κανόνα η εκπαιδευτικός, μα αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους ουτιδανούς κυνηγούς των likes και για τους «νοικοκυραίους» - τους οποίους διαχωρίζουμε από τους νοικοκύρηδες. Λίγο αν το έψαχνε κανείς, θα διαπίστωνε την αλήθεια, μα η αλήθεια δεν ευνοεί κίτρινα πρωτοσέλιδα και οργίλα comments. Ακόμα και η είδησης που διαβάζετε σε αυτές τις γραμμές θα περάσει και δεν θα ακουμπήσει, καθώς το σκάνδαλο πάντα νικά τη διάψευσή του.
Ευχόμαστε, μόνο, να μην νικήθηκε ολοσχερώς και η θέληση μιας, όπως φαίνεται, ευσυνείδητης εκπαιδευτικού να συνεχίσει να ασκεί το λειτούργημά της. Σε όλη την ιστορία ήταν η μόνη που έκανε σωστά τη δουλειά της και έδρασε με τρόπο συναφή με τον ρόλο της. Γονείς και δημοσιογράφοι δεν μπορούν να ισχυριστούν το ίδιο.