Δεν πάμε στο Casino, δίπλα στο Παλάτζο του Σινεμά, να πάρουμε τις διαπιστεύσεις μας; Ποιο Casino και ποιο Παλάτζο; Να πιούμε έναν καφέ στα γρήγορα πριν από την επόμενη ταινία; Ναι, αλλά πού; Και στην αίθουσα από πού θα μπούμε; Τρέχα γύρευε...
Αναπάντεχη ταλαιπωρία. Πώς ήταν οι χώροι της έδρας του Φεστιβάλ Βενετίας τόσα χρόνια, ε λοιπόν, καμία σχέση.
Εργοτάξιο γιγαντιαίο, καμιά δεκαριά στρέμματα. Αλλού μπαίνεις, αν βρεις την είσοδο, αλλού βγαίνεις, αν δεν βρεις την έξοδο. Προς τι όλη η φασαρία, οι σκαλωσιές και η σκόνη;
Ο Μάρκο Μίλερ, καλλιτεχνικός διευθυντής, και ο πρόεδρος της Μπιενάλε το παν και το καναν.
Ξεκίνησαν οι ετοιμασίες για το νέο Παλάτζο στο Λίντο, με νέες αίθουσες προβολής (η Sala Perla 2, 450 θέσεων), αναδιαμορφωμένους χώρους δημοσιογράφων στο Casino, αλλαγμένες πύλες εισόδων, νέα εστιατόρια και καφέ και υπόγειες κατασκευές, που θα ενώνουν από κάτω τα έως τώρα υπάρχοντα κτίρια σ' έναν ενιαίο... λαβύρινθο.
Θα είναι έτοιμο, λέει, το 2011, πάνω στη λήξη του συμβολαίου του Μίλερ, οπότε έχουμε πολλή σκόνη να φάμε ακόμα.
Οσο για την επίσημη έναρξη της 66ης Μόστρα, το βράδυ της Τρίτης, κανένα πρόβλημα, όλα στη θέση τους, σαν να μη συμβαίνει τίποτα, παρά μόνο οι κλασικοί χαιρετισμοί της τελετής, με οικοδέσποινα φέτος τη Μαρία Γκρατσία Κουτσινότα και χρώμα αποκλειστικά ιταλικό, με την υπερπαραγωγή του Τζουζέπε Τορνατόρε «Βaaria», εναρκτήριο φιλμ που συμμετέχει και στο διαγωνιστικό.
Για 150 λεπτά
Οικογενειακό έπος 35 εκατομμυρίων ευρώ, 200 και βάλε Ιταλών ηθοποιών (ανάμεσά τους και οι Μόνικα Μπελούτσι και Μικέλε Πλάσιντο) και 150 λεπτών, με χώρο δράσης το σικελικό γενέθλιο χωριό του Τορνατόρε (Μπαγκάρια, αλλά οι Σικελοί το προφέρουν όπως ο τίτλος) και σενάριο - ποταμό εμπνευσμένο από βιωματικές μνήμες του σκηνοθέτη. Κάτι ανάμεσα σε «Σινεμά ο Παράδεισος» (του ίδιου του Τορνατόρε) και «1900» (του Μπερτολούτσι), χωρίς όμως ούτε το συναίσθημα του ενός ούτε τον βαθύ πολιτικό στοχασμό του άλλου.
Η μεταπολεμική σιτσιλιάνικη ιστορία, συμπυκνωμένη σε βινιέτες -καρικατούρα, στην υπηρεσία μιας αστραπιαίας δράσης με πολλή υστερία, πολλή φασαρία και πολλή μουσική- για την ακρίβεια ασταμάτητη, δια χειρός του Ενιο Μορικόνε.
Δεν φταίει φυσικά ο αγέρωχος συνθέτης, αλλά ο πάντα υπερβολικός Τορνατόρε, που εδώ υπογράφει την πιο «ψεύτικη» ταινία του.
Ρόμπυ Εκσιέλ
reksiel@pegasus.gr
