Ο Ζακ Σνάιντερ θα μπορούσε να θεωρηθεί το σύγχρονο poster boy της διάστασης κοινού και κριτικής. Δεν έχει κάνει πρακτικά ποτέ ταινία να αρέσει στην Κριτική, και δεν φαίνεται να μπορεί να αποθαρρύνει ποτέ ένα κοινό, το οποίο τον ακολουθεί σταθερά, καλύτερα λατρευτικά. Ας πούμε είναι κάτι σαν «Νόλαν του φτωχού» που δεν υπολήπτεται κανείς -από μεριά κριτικών. Πολύ θα ήθελα και προσωπικά να αποστασιοποιηθώ από το σινάφι, αλλά ότι συμπάθησα τότε το ριμέικ του στο «Dawn of the Dead», ότι έχει αξιαγάπητες στιγμές έμπνευσης το «Watchmen» και ότι, μυστηριωδώς εκτίμησα το δικό του cut στο «Justice League», δεν αρκεί για να γεφυρώσει την διάσταση. Είναι ένας σκηνοθέτης που περί άλλων τυρβάζει. Καλά κάνει.

Τώρα ετοιμάζει μια ταινία που δεν μοιάζει εκ πρώτης όψεως με τίποτα από το παρελθόν του. Το «The Last Photogragh» - και μάλιστα όχι στο Netflix - γυρίζεται στην Κολομβία και αποτελεί ένα σχέδιο που ήταν υπ' όψιν του από το 2016. Τότε ήταν με πρωταγωνιστές τους Κρίστιαν Μπέιλ και Σον Πεν, τώρα είναι με τους Στιούαρτ Μάρτιν και Φρα Φι - αμφότεροι από την ομάδα των «Rebel Moon». Η πτώση στο πρεστίζ και την θέση στην βιομηχανία είναι ενδεικτική. Ωστόσο ο Σνάιντερ είναι εξίσου ενδεικτικός στο «πόσο το εννοεί», και μόνο κοντόθωρα κανείς δεν θα αντιληφθεί πόσο «δημιουργός» είναι ο άνθρωπος: «Όσα χρειάζεσαι για μια ταινία είναι ένα κουτί, μια κάμερα και ο Αμαζόνιος.» (Βρε και μπας και φλεράρει την... Amazon.)

Ο Χανς Ζίμερ, πώς το 'παθε, συνθέτει και αυτό το score. Ουδέν στούντιο έχει για την ώρα ενδιαφερθεί, πράγμα που ίσως αποτελεί συνεπαγωγή της όχι ακριβώς τεράστιας (αλλά πάντως υπολογίσιμης) απήχησης των «Rebel Moon», ένα IP πραγματικά φτιαγμένο από το τίποτα, είπαμε ο άνθρωπος είναι auteur στο γήπεδό του. Ωστόσο, «ένας διαλογισμός πάνω στη ζωή και τον θάνατο, βγαλμένος από προσωπικές μου εμπειρίες», ίσως δεν είναι το ψωμοτύρι ούτε των φανατικών του ακολούθων. Πάντως ο Σνάιντερ έχει το μερίδιό του στην τραγωδία, η κόρη του αυτοκτόνησε στην περίοδο του post production του «Justice League», εκκινώντας το τότε γαϊτανάκι (ο Τζος Γουέντον και τα χαΐρια της Warner) που οδήγησε λίγα χρόνια μετά και στο δικό του cut επί του υλικού.

Ωστόσο το ότι στο σενάριο έχουμε τον Κερτ Τζόνσταντ (των «300») και το ότι ακόμα και οι φωτογραφίες αποκαλύπτουν αυτό το το καθαρά προσωπικό κράμα machismo και λυρισμού (που να πρωτοβάλεις εισαγωγικά;) του Σνάιντερ, από τη μια προδιαθέτουν ότι δεν θα είναι κάτι μη αναγνωρίσιμο και από την άλλη ότι ίσως μια έκπληξη ενδιαφέροντος από τους λάτρεις ίσως περιμένει στη γωνία.