Η «Priscila» της Σοφία Κόπολα κάνει την πρεμιέρα της στο διαγωνιστικό πρόγραμμα του επερχόμενου φεστιβάλ Βενετίας, ενώ η ίδια η σκηνοθέτις εκδίδει μια συλλογή φωτογραφιών που τράβηξε στα γυρίσματα των ταινιών της, ξεκινώντας από το 1999 και φτάνοντας μέχρι σήμερα. Στο πλαίσιο της προώθησης αυτής της έκδοσης, μίλησε και για την τρίτη ταινία της, τη «Μαρία Αντουανέτα».

«Νιώθω πάντα πολύ χαρούμενη που καταφέρνω να γυρίσω την ταινία που θέλω να κάνω, συνεπώς είμαι χαρούμενη που έκανα κι εκείνη την ταινία, αλλά δυστυχώς δεν την είδε κανείς. Ήταν εμπορική αποτυχία. Το γεγονός όμως ότι η ζωή της συνεχίστηκε και ότι οι άνθρωποι την συζητούν ακόμα μου είναι πολύ ευχάριστο επειδή δουλέψαμε όλοι σκληρά για αυτή. Χαίρομαι που η ταινία βρήκε τον δρόμο της και απέκτησε το κοινό της», δήλωσε η Κόπολα.

Τώρα, για να λέμε του στραβού το δίκιο,  η ταινία είχε κόστος παραγωγής 40 εκατομμύρια δολλάρια και έκανε εισπράξεις 61 εκατομμυρίων δολαρίων στις αίθουσες του κόσμου. Ναι, μπήκε μέσα κατά το theatrical release της, αλλά δεν είναι ότι καταποντίστηκε κιόλας ή ότι αποτελεί μνημειώδη αποτυχία. Απλά, σε σχέση με τον εισπρακτικό και καλλιτεχνικό θρίαμβο του «Χαμένοι στη Μετάφραση» ήταν απογοητευτική η κίνησή της και όντως την είδαν ελάχιστοι στις ΗΠΑ, όπου έκοψε μόλις τα 16 εκατομμύρια δολάρια από το σύνολο των 61 εκατομμυρίων, αν και στο τέλος της χρονιάς κέρδισε το Όσκαρ Κουστουμιών – εκτός των άλλων, ήμασταν σε καιρούς που, στην κατηγορία του Όσκαρ Κουστουμιών, έπαιζες στο στοίχημα την ταινία εποχής και ήξερες ότι θα βγάλεις σίγουρο κέρδος. Επίσης, λόγω της αναιμικής εμπορικής κίνησης στις ΗΠΑ, το στούντιο έλαβε την αποφαση η ταινία να κυκλοφορήσει σε κάποιες χώρες απευθείας σε DVD, ανάμεσά τους και στη δική μας.

Κι όμως αυτή pop αναθεωρητική δημιουργία, με τα ζωηρά χρώματα και τα φανταχτερά κουστούμια, αποτελεί ένα κατά διαστήματα συναρπαστικό χρονικό βίαιης ενηλικίωσης, με ένα φινάλε όπου η Σοφία δανείζεται για πρώτη φορά τρικ από το φιλμικό εγχειρίδιο του πατέρα της και πετυχαίνει να δώσει στο θέαμα τραγικές διαστάσεις, παρά την ελαφρότητα που προηγήθηκε. Για να γίνουμε και προβοκάτορες, είναι μια καλύτερη ταινία από τον παρεμφερούς λογικής και στοχοθεσίας περσινό «Κορσέ», ο οποίος, αν και πέρασαν μόλις λίγοι μήνες από την έξοδο του, μοιάζει να κυκλοφόρησε πριν τη «Μαρία Αντουανέτα» της Κόπολα κι αυτό μάλλον λέει πολλά.