Μπορεί να είναι το πιο σύντομο κινηματογραφικό ανέκδοτο που βγήκε ποτέ. Μπορεί απλά στο κτίριο του Variety στην Αμερική να κράσαρε το δίκτυο και να γράφτηκε στις οθόνες των υπολογιστών η ημερομηνία «1η Απριλίου». Επίσης, μπορεί κάποιος να παράκουσε, κάποιος να πήρε μαζί με το πλούσιο πρωινό του ένα Prozac παραπάνω και ένας φούρνος να γκρεμίστηκε στην Σάνσετ Μπούλεβαρντ.

«Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ συζητά να σκηνοθετήσει το remake του Oldboy και ο Γουίλ Σμιθ να πρωταγωνιστήσει σε αυτό». Αυτό το νέο είναι κρεμασμένο σήμερα στο πολυτελές σαλόνι της διαδικτυακής έκδοσης του Variety. Μετά από ένα ελαφρύ εγκεφαλικό, μια αιφνίδια ζάλη και ένα ελαφρύ μετατραυματικό γέλωτα, έρχονται απρόσκλητες οι εικόνες στο μυαλό μας από το νέο «Oldboy». Ο Γουίλ Σμιθ να υψώνει το άφρο μαλλί του μέσα στο κλουβί της αυτοσχέδιας φυλακής του και να χτυπάει με τα γυμνά του χέρια τον τοίχο με την κακόγουστη ταπετσαρία, τον αφροαμερικάνο ηθοποιό να τρώει ωμό χταπόδι και τον Σπίλμπεργκ να επιμελείται τις φριχτά βίαιες σκηνές αυτής της απίστευτης ιστορίας εκδίκησης (και εδώ δεν μιλάμε για ταινία στο στυλ «Τα Σαγόνια Του Καρχαρία»).

Θα συμφωνήσουμε αρχικά με τους σινε-κολλητούς από το Rope Of Silicon, που αναρωτιούνται για πιο ακριβώς λόγο χρειάζεται να γίνει ένα remake σε αυτό το θεοσκότεινο θρίλερ αριστούργημα. Η θεματολογία του είναι αντιεμπορική και δύσπεπτη για το αμερικάνικο κοινό και η DreamWorks μπορεί για εμπορικούς λόγους να «σιδερώσει» το «Oldboy» σε κατάλληλο για άνω των 13 ταινία, ευνουχίζοντας με αυτόν τον τρόπο τη βίαιη δομή της ιστορίας. Τρίτον και πολύ βασικότερο, για πιο λόγο να «πειράξει» κάποιος μια από τις καλύτερες ταινίες που βγήκαν μετά το 2000; Έλεος πια με την ασιατική κινηματογραφική λαθροθηρία.

Γιάγκος Αντίοχος