Μια υπέρκομψη Στριπ. Δύο λεπτά standing ovation. (Αν σκεφτείς φερ' ειπείν ότι το «Paper Boy» του Λι Ντάνιελς είχε πάρει 15 ή το «Mommy» του Ξαβιέ Ντολάν 14, η συζήτητση τελειώνει περί της βαρύτητας του φαινομένου). Ένα κλιπάκι ταινιών μιας 45χρονης καριέρας. Μια συγκινημένη, δικαίως, Ζιλιέτ Μπινός να παραδίδει το βραβείο. «Mamma Mia» στα ηχεία του κόκκινου χαλιού, του τρέιλερ μιας καριέρας και της παραλαβής - τώρα ξέρετε και προς τι το «σχεδόν» του lead μας. Όμως εν τέλει το θάμβος κοτζάμ Μέριλ δεν θολώνει. Η βραδιά ήταν δική της και, ως συνήθως, αν στηριχτείς πάνω της θα πάρεις ένα τουλάχιστον ευπρόσωπο, έντιμο, αν όχι μοναδικό αποτέλεσμα. (Εδώ, ο άλλος αέρας).

Στον λόγο της μίλησε για τον φόβο της πριν 35 χρόνια όταν στα 40 της με τρία παιδιά ήδη φοβόταν πως η καριέρα της είχε τελειώσει. Είδε το κλιπάκι με τους ρόλους μιας ζωής και μίλησε για την αίσθηση ενός bullet train μπροστά στα μάτια της, μια ιπτάμενη νεότητα που φεύγει, μια μέση ηλικία, και ύστερα η σημερινή εποχή, απόψε. «Τόσα πρόσωπα, τόσα μέρη που θυμάμαι», αναλογίστηκε. 

Θυμήθηκε με ευγνωμοσύνη την Γκρέτα Γκέργουιγκ η οποία την σκηνοθέτησε στο «Little Women» (2019) - «και παρεμπιπτόντως είναι η κόρη μου που κοπανάς στο 'Frances Ha' στο πρώτο κλιπ, θα το συζητήσουμε αυτό αργότερα.»

«Είμαι γεμάτη ευγνωμοσύνη που δεν βαρεθήκατε το πρόσωπό μου και δεν κατεβήκατε από το τρένο αυτό», συμπλήρωσε. «Η μητέρα μου, που συνήθως έχει δίκιο για τα πάντα, μου είπε ότι 'αγάπη μου, θα δεις. Όλα περνούν τόσο γρήγορα. Τόσο γρήγορα'. Και περνούν. Εκτός από την ομιλία μου, που είναι πολύ μεγάλη.»

Σε χαιρετούμε Μέριλ, μίλα όσο θες, παίξε όσο θες. Είσαι μεγάλη ιστορία, με την καλύτερη έννοια. Κάθε κριτική, που ασφαλώς υπάρχει και έτσι πρέπει, υπολείπεται την ώρα της τιμής για την γιγάντια συνδρομή σου, όχι μόνο στην καλλιτεχνική όψη του μοντέρνου Χόλιγουντ, αλλά και στην θέση των γυναικών στην βιομηχανία. Ήσουν εκεί «από την αρχή» και δια πυρός και σιδήρου είσαι ακόμα εδώ έχοντας πάρει από το χέρι κάθε συνάδελφό σου για περίπου μισό αιώνα. Η τιμή όλη δική μας.