Θυμάστε το «Sunshine»; Δεν είναι δα και τόσο παλιό (2007)! Είναι όμως η sci-fi ταινία που είχαν σκαρώσει οι Ντάνι Μπόιλ και Άλεξ Γκάρλαντ, ο συνήθης δηλαδή ύποπτος του σινεμά του Μπόιλ σε κάμποσες περιπτώσεις (και στα επικείμενα «28 Years Later», που λογαριάζονται επίσης σαν τριλογία), με ένα πολύ ωραίο καστ (Κίλιαν Μέρφι, Μισέλ Γιο, Ρόουζ Μπερν, Κρις Έβανς, Μαρκ Στρονγκ). Ωστόσο, για να το πούμε εύκολα, γρήγορα και στουντιακά, κόστισε 40 κι έκανε 3 (εντάξει 30 με τα υπερατλαντικά), λόξυγγας έπιασε την Fox και κάθε πλάνο τριλογίας που θεωρητικά είχε στο μυαλό του ο Άλεξ Γκάρλαντ εκπαραθυρώθηκε βιαίως.

Ο Μπόιλ θυμάται επίσης πόσο είχε αρπαχτεί με την εταιρεία καθώς και τις καλλιτεχνικές διαφορές τους. «Θυμάμαι τον Τομ Ρότμαν [σ.σ. τότε ηγεμόνα της Fox] και πόσους καβγάδες είχαμε τότε και γενικά μέσα στα χρόνια. Τον θυμάμαι να το βλέπει και να λέει  [και ελαφρώς παραφράζουμε] 'η μόνη ελπίδα. Η μόνη ελπίδα που προσφέρεις Ντάνι είναι αυτό το μικρό πράσινο φυτό, εκείνο το μικρό πράσινο φυτό σε εκείνον τον εξαντλημένο από οξυγόνο κήπο. Μια τοσηδά ελπίδα που μόνο η Μισέλ Γιο διατηρεί. Και πας αμέσως και την σκοτώνεις! Στην στιγμή της ελάχιστης ελπίδας πας και την σκοτώνεις! Δεν μπορείς να το κάνεις αυτό!' Ε και μετά έγινε χαμός μεταξύ μας», θυμάται ο επαναστάτης Μπόιλ.

Ο οποίος Μπόιλ αγαπά την ταινία του: «Κοίτα, την αγαπάω την ταινία. Πραγματικά την αγαπάω. Για κάποιες στιγμές της λέω 'ουάου, εγώ την έκανα;' Την έβλεπε η κόρη μου πριν μερικά χρόνια κι έβλεπα κι εγώ από την κουζίνα κι ήμουν κάπως 'οκ, αυτό είναι αρκετά καλό'. Αλλά σε μολύνει η εμπορική του πορεία και σκέφτεσαι 'ναι, αλλά στον κόσμο δεν άρεσε', και μετά συναντάς πολλούς σαν κι εσένα και αγαπούν την ταινία - και για πολλές ταινίες μου δεν συμβαίνει αυτό. Όμως τούτο το αγαπούν αρκετοί.»

Είναι αλήθεια ότι το «Sunshine» αδικήθηκε πολύ στην εμπορική του επίδοση, αν και δεν είναι βέβαια ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο που την πατάει έτσι. Τουλάχιστον τότε αυτές οι παραγωγές ακόμα αποδρούσαν από την στουντιακή μέγγενη, αν και βέβαια ο θάνατος της τριλογίας που είχε σκαρφιστεί ο Γκάρλαντ ήταν ήδη ενδεικτικός. Ποιος ξέρει, ίσως το μέλλον επιφυλάσσει κάτι και για αυτή την συνέχεια, τώρα που ζούμε την εποχή των IP, δεν θα ήταν το χειρότερο που θα μπορούσε να μας συμβεί. Και υπάρχουν πολλοί τρόποι πια να γίνει, ατυχώς και μακριά από την αίθουσα. Άσε που και η Fox η δύστυχη δεν υπάρχει πια, την έφαγε το Ποντίκι...