Κάποτε στην...Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη και στον Κόσμο, συνέβη μια άνοιξη στην κριτική του σινεμά. Ποικιλόμορφη, ενίοτε συναρπαστική, άλλοτε απλώς σπαστική. Σημασία είχε πως οι άνθρωποι ενδιαφέρονταν για το σινεμά μ' έναν ευρύτερο - και πιο ανάλογο - τρόπο για τις ταινίες, τις συζητούσαν, επέτρεπαν στην σκέψη και τη ματιά ενός έργου να επηρεάσει περισσότερο την καθημερινή τους υπόσταση.
Η δεκαετίες του '60 και του '70 συνέστησαν την λαμπρή αυτή εποχή. Στην Ελλάδα το έντυπο που δημιουργήθηκε, ως συνήθως από «παρέες», και κυριάρχησε (δεν ήταν το μόνο) στην κριτική σκέψη διαμορφώνοντας έναν ισχυρό πόλο, ήταν ο «Σύγχρονος Κινηματογράφος». Πίσω της μια συντροφιά από την Σχολή Σταυράκου, εξέχοντες των οποίων ήταν ο Θόδωρος Αγγελόπουλος (ενώ ετοίμαζε την πρώτη του ταινία) και ο Βασίλης Ραφαηλίδης.
Το περιοδικό είδε το πρώτο φως τον Σεπτέμβριο του 1969 κι εκδότης ήταν αρχικά ο Βαγγέλης Τρικεριώτης και αρχισυντάκτης ο Ραφαηλίδης με φιλοξενούμενα κείμενα, πρωτότυπα και μεταφράσεις, που ακολουθούσαν ένα α λα γκρεκ θεωρητικό διάβασμα του σινεμά που τόνιζε ορθώς την (και) τεκμηριωτική φύση της κριτικής κινηματογράφου που άλλωστε, μην ξεχνάμε, οφείλει να είναι και μια λογοτεχνική άσκηση. Η αναλογική επιτυχία του περιοδικού πιστοποίησε μια αλλιώτικη εποχή, μάλλον όχι ευκολότερη (εν μέσω δικτατορίας) από την σημερινή, άλλων θεατών και διανόησης.
Ο «Σύγχρονος Κινηματογράφος» πέρασε δύο εκδοτικές φάσεις, μία ως το 1973 και μια μεταπολιτευτική από τον Αύγουστο του '74 ως τον Αύγουστο του 1984. Εκδότες πέρασαν αρκετοί, μια εκτεταμένη περίοδο εκδότης ήταν και ο Γιάννης Σμαραγδής, αργότερα και ο Μισέλ Δημόπουλος που εκτέλεσε κι επί σειρά ετών χρέη αρχισυντάκτη, ενώ από τις σελίδες του περιοδικού πέρασαν πένες όπως αυτή του Ιάκωβου Καμπανέλλη, του αείμνηστου Χρήστου Βακαλόπουλου, του Μισέλ Δημόπουλου, του Κώστα Σφήκα, της Μαρίας Γαβαλά, του Κώστα Θεοφιλόπουλου, του Δημοσθένη Αγραφιώτη και πολλών άλλων, όχι λιγότερο εκλεκτών.
Όλα τα κείμενα του περιοδικού βρίσκονται πλέον ψηφιοποιημένα εδώ και είθε αυτό να συμβάλλει σε μια αναγέννηση του ενδιαφέροντος για την σοβαρότερη προσέγγιση του σινεμά, την γνωστική επάρκεια και, γιατί όχι, την γεφύρωση εξηγίσιμων αλλά αχρείαστων χασμάτων ανάμεσα στο κοινό και την κριτική.
