Δακρυσμένη η Αντζελίνα Τζολί δέχτηκε τις ενθουσιώδεις επευφημίες του κοινού που είχε κατακλύσει την ολυμπιακή αθλητική αίθουσα «Ζέτρα» στο Σεράγεβο για την πρεμιέρα της ταινίας της «Στη χώρα του αίματος και του μελιού», παρουσία αξιωματούχων της Βοσνίας και εκπροσώπων της διεθνούς κοινότητας. Συνοδευομένη από τον Μπραντ Πιτ, η Τζολί ταξίδεψε στο Σεράγεβο μετά την εμφάνισή της στο Φεστιβάλ Βερολίνου, όπου η ταινία της έκανε πρεμιέρα εκτός Διαγωνιστικού.
Συγκινημένη από το παρατεταμένο χειροκρότημα των Βόσνιων θεατών -5.000 στο σύνολό τους εντός της αίθουσας «Ζέτρα»- η Τζολί, πρωτοεμφανιζόμενη πλέον σκηνοθέτις και σεναριογράφος, τόνισε ότι γύρισε το φιλμ για να υπενθυμίσει στον κόσμο τι συνέβη στη διάρκεια του πολέμου στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη.
«Γνωρίζω ότι η ταινία ξυπνά οδυνηρά συναισθήματα, αλλά θυμόμαστε όχι μόνο τα δεινά, αλλά και ότι επιζήσατε». «Αγαπώ τη Βοσνία και αγαπώ όλους εσάς», είπε η σταρ, που ταξιδεύει συνεχώς σε δεινοπαθούσες χώρες του κόσμου.
Ωστόσο, στη Σερβία, η Τζολί έκανε εχθρούς με την ταινία της, καθώς παρουσιάζει τους βιασμούς των Βόσνιων γυναικών από τους Σέρβους στρατιώτες την περίοδο της εμφύλιας σύρραξης στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Με τα σερβικά Μέσα Ενημέρωσης να έχουν κρατήσει επιθετική έως εχθρική στάση απέναντί της, η Τζολί έχει αποφασίσει να κρατηθεί μακριά από το Βελιγράδι, πεπεισμένη ότι μία επίσκεψή της εκεί θα άναβε φωτιές. «Το θέμα της ταινίας είναι οικουμενικό, μιλάει για τις συγκρούσεις, τη βία σε βάρος των γυναικών, την αντίδραση της κοινωνίας σε τέτοια ζητήματα», σχολίασε η ίδια, επιμένοντας ότι αυτό είναι το μήνυμα που πρέπει να δουν οι Σέρβοι.
Κι ενώ εξέφρασε την επιθυμία της να συναντήσει μια μέρα τον Μπόρις Τάντις, πρόεδρο της Σερβίας, η 36χρονη ηθοποιός και σκηνοθέτις δεν μπόρεσε να μην πει πως νιώθει σοκαρισμένη από τα εις βάρος της σχόλια των Σέρβων. «Η αντίδραση αυτή στην πραγματικότητα δείχνει το μέγεθος του προβλήματος εδώ και όχι μόνο μία θέση απέναντί μου ή απέναντι στην τέχνη», είπε σε συνέντευξή της στην εφημερίδα του Σεράγεβο «Ντνέβνι Αβαζ». «Ειπώθηκαν σκληρές λέξεις, κι αυτό με σόκαρε. Γνωρίζω ότι το θέμα της ταινίας είναι λεπτό για την περιοχή, αν και πέρασαν 20 χρόνια από το τέλος του πολέμου. Οι πληγές είναι ακόμη φρέσκες και ελπίζω το κοινό, δηλαδή, οι πολίτες, να έχουν το δικαίωμα της δικής τους άποψης...».
Α. Δαλιακα
