Τα "Δάκρυα" της Ντέμι

Μπορεί να κλαίγονται οι παραγωγοί και πωλητές της φετινής Μπερλινάλε ότι η κίνηση στο Μέγαρο Martin Gropius Bau, την έδρα της Αγοράς, ήταν αισθητά πεσμένη λόγω της γενικότερης οικονομικής κρίσης και ίσως πολλών τα δάκρυα να μην είναι ακριβώς κροκοδείλια...

Τα  Δάκρυα  της Ντέμι

Μπορεί να κλαίγονται οι παραγωγοί και πωλητές της φετινής Μπερλινάλε ότι η κίνηση στο Μέγαρο Martin Gropius Bau, την έδρα της Αγοράς, ήταν αισθητά πεσμένη λόγω της γενικότερης οικονομικής κρίσης και ίσως πολλών τα δάκρυα να μην είναι ακριβώς κροκοδείλια, μια και όντως το Μέγαρο άρχισε να αδειάζει από την περασμένη κιόλας Δευτέρα, από κόσμο που γύριζε άπραγος και απογοητευμένος στο σπίτι του.

Ο Ντίτερ Κόσλικ πάντως, ο καλλιτεχνικός διευθυντής του φεστιβάλ, μοιάζει να κάνει τον «κινέζο». «Μίλησα με όλους τους διεθνείς πωλητές και διαπίστωσα ότι τα πήγαν καλά. Υπήρξε περισσότερη κίνηση απ ό,τι φαντάζεται κανείς», λέει καθησυχαστικά.

Και γιατί να μην το παίζει ικανοποιημένος ο 61χρονος πρώην παραγωγός και διανομέας, αφού το συμβόλαιό του, που λήγει το 2011, μόλις ανανεώθηκε για άλλα δύο χρόνια, μέχρι τον Απρίλιο του 2013, και αφού η 59η διοργάνωση από την Τρίτη κιόλας, στα μισά του φεστιβάλ, είχε ήδη σπάσει όλα τα ρεκόρ προσέλκυσης κοινού στα χρονικά του θεσμού με 270.000 εισιτήρια (240.000 ήταν το περσινό νούμερο για όλη τη διάρκεια της Μπερλινάλε).

Θεαματικό, πράγματι, το σουξέ, που οφείλει πολλά στην προσθήκη μιας νέας κινηματογραφικής αίθουσας στα φεστιβαλικά πράγματα, της Φριντριχσταντπαλάστ στο πρώην Ανατολικό Βερολίνο, με χωρητικότητα 1.800 θέσεων και πρόγραμμα προβολών τέσσερις με έξι ταινίες ημερησίως.

Πάντως, ό,τι και να κάνει ο Κόσλικ θα υπολείπεται σταθερά του ευνοημένου χρονικά και γιγαντωμένου στην Αγορά του Φεστιβάλ των Κανών, όπου ακούγεται ότι θα γίνει σφαγή φέτος με έναν κατακλυσμό από νέες δουλειές μεγάλων δημιουργών όπως αδελφοί Κοέν, Πέδρο Αλμαδόβαρ, Ανγκ Λι, Κουέντιν Ταραντίνο, Τζιμ Τζάρμους - για να αναφέρουμε μονάχα μερικούς.


Αδυναμίες

Στα τέσσερα χρόνια που καλύπτουμε την Μπερλινάλε έχουμε, άλλωστε, διαπιστώσει και κάτι ακόμα: την αδυναμία του Κόσλικ να φέρει στο επίσημο πρόγραμμα καλές ταινίες από τον χώρο του ανεξάρτητου αμερικανικού σινεμά. Λόγω περιόδου Οσκαρ μπορεί πάντα να έχει τουλάχιστον ένα αξιόλογο φιλμ από τη χολιγουντιανή σοδειά (της προηγούμενης χρονιάς), από μικρομεσαίες ταινίες, ωστόσο, μηδέν. Βλέπε και την εκνευριστικά υστερική κομεντί του Μίτσελ Λιχτενστάιν «Δάκρυα ευτυχίας» γύρω από την επεισοδιακή επιστροφή δύο αποξενωμένων αδελφών στο πατρικό τους σπίτι στο Πίτσμπουργκ, προκειμένου να συνετίσουν τον μισότρελο χήρο πατέρα τους.

Ένα... τίποτα που όχι σε διαγωνιστικό φεστιβάλ αλλά ούτε καν στην τηλεόραση δεν θα κατέληγε, αν δεν είχε για πρωταγωνίστρια τη 45άρα Ντέμι Μουρ, αλλιώς μία από τις απαραίτητες «πασαρέλες» του φετινού βερολινέζικου κόκκινου χαλιού, που μάλιστα εμφανίστηκε με τον εξίσου διάσημο καλό της, τον Αστον Κούτσερ, στην επίσημη προβολή του φιλμ το βράδυ της Τετάρτης.

Ρόμπυ Εκσιέλ
reksiel@pegasus.gr

 

ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ