Καλείς τον Κουέντιν στην εκπομπή σου, εν προκειμένω ο πολύς Τζο Ρόγκαν, και πας να του τη βγεις με το πόσο καλές είναι οι σειρές και πόσο έχει προχωρήσει η τηλεόραση και τα τοιαύτα. Λάθος άνθρωπο διάλεξες.

«Όλοι μιλάνε για το πόσο σπουδαία είναι η τηλεόραση τώρα. Και είναι μια χαρά, θα πρέπει να συμφωνήσω. Αλλά είναι πάντα τηλεόραση για μένα. Μοιάζει με σινεμά, χρησιμοποιεί τη γλώσσα του για να σε αιχμαλωτίσει αλλά...»

Και το παράδειγμα που θα δώσει ο Κουέντιν - που και ήρεμα τα είπε - είναι αυτό του «Yellowstone»: «Πάω να πιάσω την πρώτη σεζόν. Και λέω, οκ γαμάτα! Είμαι και τεράστιος φαν του Κέβιν Κόστνερ, είναι γαμημένα τέλειος σ' αυτό και ξεκινάω και με αιχμαλωτίζει και περνάω θαύμα βλέποντάς το. Και στην πρώτη σεζόν είμαι στη λογική, 'ωραία, αυτή είναι μιας μεγάλης διάρκειας ταινία'. Αλλά στο τέλος της ημέρας είναι μια σαπουνόπερα. Εισάγονται χαρακτήρες, μαθαίνεις τις ιστορίες τους, την διαπλοκή του ενός με τον άλλον και μετά όλα εξελίσσονται σαν σε σαπουνόπερα. Είναι η δραματική δομή που ποτέ δεν οδηγεί σε μια δραματική κλιμάκωση. Αντίθετα είναι μια ασταμάτητη ροή ιστοριών που θεωρητικά μπορεί να μην τελειώσουν ποτέ».

Για τον Ταραντίνο μόλις τελειώνει η παρακολούθηση έχει ξεχάσει τα πάντα. «Θα δω ενα καλό Γουέστερν και θα το θυμάμαι όλη μου τη ζωή. Θα θυμάμαι την ιστορία, τις σκηνές. Θα χτίσει προς μια κλιμάκωση και υπάρχει μια λύτρωση. Στην τηλεόραση δεν συμβαίνει αυτό. Υπάρχει ένα διαρκές αλληλένδετο δράμα. Και ενόσω το βλέπω έχει καλώς, όταν τελειώνει δεν μένουν οι λεπτομέρειες.»

Και ήρεμα τα είπε. Οι τηλεοπτικές σειρές - εξαιρούνται οι σημαντικές περιπτώσεις μίνι σειρών (αυτές δηλαδή που μπορούν να ιδωθούν/εκληφθούν μεμιάς) - είναι δομικά εξαρτώμενες από το άπλωμα (αντί την συμπύκνωση) μιας αφήγησης, το πλήθος των χαρακτήρων και των γεγονότων, την οροσειρά των κορυφώσεων γιαλαντζί αντί την γροθιά-Έβερεστ της μιας και αξέχαστης, την εσωτερική πεποίθηση ότι η ιστορία δεν πρέπει να εσωκλείσει έναν κόσμο μέσα σε ένα προσυμφωνημένο διάστημα αλλά μπορεί να «προδώσει» μια αρχική δομή κάνοντάς την λάστιχο για όσο χρειαστεί. (Εξού και μιλάμε για τηλεοπτικοποίηση στα ατελείωτα, επεισοδιακής δομής franchise.) 

Μια χαρά είναι οι σειρές, μια χαρά και οι θεατές τους, αλλά ας μην δανειζόμαστε ορολογία και αίγλη για να πούμε ότι είναι κάτι που δεν είναι. To ότι κάτι έχει ατμόσφαιρα, ωραίες σκηνές, καλές ερμηνείες και γερή ιστορία δεν το κάνει σινεμά. Σινεμά είναι η αισθητική του, είναι οι κανόνες που υπακούονται για να φτιαχτεί, ο τρόπος, η ιδιοσυγκρασία του, όχι τα εργαλεία της κατασκευής αυτής.