Ουφ.
Και γιατί «ουφ»; θα ρωτήσει καλοπροαίρετα κάποιος.
Ουφ από όσες μεριές μπορώ να μετρήσω. Γιατί ριμέικ, είναι η πάγια ερώτηση. Ναι, η ταινία υπήρξε μια τεράστια εμπορική επιτυχία στην εποχή της (130 εκατομμύρια δολάρια, από 6 εκατομμύρια προϋπολογισμό). Αλλά πιστεύει κανείς αλήθεια εκεί στη Μέκκα ότι υπάρχει η παραμικρή σχέση του 1982 με το 2024; Με τον τρόπο παραγωγής, εξόδου, λογικής διανομής ή κοινού καθαυτού; Αρκεί να δει κανείς ότι η ταινία βγήκε στις 28 Ιουλίου, τον Σεπτέμβριο έπαιζε σε τριπλάσιες αίθουσες, τον Νοέμβριο έβγαζε περισσότερα απ' όσα στην έξοδό της και παιζόταν μέχρι τα τέλη Μαΐου της επόμενης χρονιάς.
Ουφ γιατί αλήθεια ο Μάιλς Τέλερ, συμπαθής όσο κι αν είναι, και μια χαρά ηθοποιός, Γκιρ αν ήταν θα το ξέραμε.
Ουφ γιατί η αισθητική έχει αλλαξει και οι ιστορίες αυτές, ειδικά στο σκέλος της ρομαντικής πτυχής, δεν υπάρχουν, δεν αντέχουν και το κοινό του 1982 δεν υφίσταται πια παρεκτός μπροστά στον τηλεοπτικό του δέκτη με μια πλατφόρμα ανοικτή - ο φυσικός χώρος της παραγωγής αυτής τελικά.
Ουφ γιατί λέει το σενάριο το έχει γράψει η Ντέινα Φοξ - δείτε εδώ credits. Στην τρέχουσα εκδοχή του, διότι το αρχικό ντραφτ το έδωσε ο Ματ Τζόνσον («BlackBerry»), θα τον έλεγε κανείς κάπως διαφορετικό δημιουργό από την Φοξ,. άρα, ουφ, μάλλον οι παραγωγοί έχουν ήδη αρχίσει να μπερδεύονται με τον χαρακτήρα του ριμέικ.
Δεν υπάρχει σκηνοθέτης, ημερομηνία εξόδου και λοιπό καστ, το σχέδιο είναι προφανώς στα σπάργανα - άρα υπάρχει και ελπίδα να εγκαταλειφθεί. Αν όχι, ας ελπίσουμε να βοηθήσει - και όχι να βυθίσει - τον Τέλερ που μετά από ένα break με κάτι «Whiplash» και κάτι «Fantastic Four», εκεί περίπου προ δεκαετίας, χρειάστηκε έναν νέο «Top Gun» για να επανεμφανιστεί και τώρα έχει μπροστά του ρόλο στο biopic του Μάικλ Τζάκσον, στο «The Gorge» με την Άνια Τέιλορ-Τζόι και στο «Eternity» από την Α24, δίπλα σε Ελίζαμπεθ Όλσεν.
Τέλος πάντων, με το καλό, ουφ. Κάποια στιγμή πρέπει να συζητήσουμε γιατί το mainstream σινεμά ενδίδει τόσο πολύ στην υβριδικότητα. Αναπαράγοντας εποχές δεν ανοίγεις δρόμο, δεν δημιουργείς (και το Χόλιγουντ κάποτε δημιουργούσε κόσμους - στα μέτρα του, το εν λόγω έργο δεν είναι και καμμιά ταινιάρα) και στον βαθμό που ανατρέφεις μια γενιά της δίνεις de facto κατώτερες μορφές προϊόντος από εκείνες που ανέθρεψαν την περασμένη. Και αν η τωρινή γενιά ήδη αντιλαμβάνεται την χειρότερη ζωή από αυτή των γονιών της, με οικονομικά μέτρα, σίγουρα θα παραλάβει (από το σινεμά πάντα) και μια χειρότερη αισθητική εποχή, μια εποχή μίμησης και δυστυχούς παραδοχής αδυναμίας δημιουργίας αίγλης.
