Οι τεκτονικές πλάκες του κόσμου του θεάματος, της Ψυχαγωγίας και των Μέσων που προάγουν αυτό που κάποτε ήταν απλά «πάμε σινεμά να δούμε ταινία» (αν ποτέ ήταν κάτι τόσο απλό από το 1950 κι εντεύθεν), κινούνται σεισμικά. Από τη μια έχουμε το ξεκάθαρο φαινόμενο οι ταινίες για ενηλίκους που βγαίνουν στις αμερικανικές αίθουσες να αποτυγχάνουν βροντερά να βρουν κοινό - με την (σχετική) εξαίρεση της ταινίας του Πολ Τόμας Άντερσον. Από την άλλη μαθαίνουμε εσχάτως ότι το «Adventures of Cliff Booth», η συνέχεια του «Κάποτε στο Χόλιγουντ» και η ταινία που εκτός από συναρπασμό γεννά και περιέργεια πώς θα βγει αφού ο Ντέιβιντ Φίντσερ σκηνοθετεί σενάριο του Κουέντιν Ταραντίνο, φαίνεται να αποκτά ειδική πρόσφυση στο Netflix που ακούγεται ότι θέλει να το βγάλει σε ευρύ κύκλωμα κινηματογραφικών αιθουσών.

Μα τι γίνεται; Έξω δηλαδή από το ότι κάποιος θα πει ότι η πρώτη ταινία ήταν εισπρακτική επιτυχία άρα και τούτη (θεωρεί ο ίδιος κάποιος) έχει έτοιμο κοινό.

Πολλά, τα οποία κανονικά χρειάζονται δικό τους άρθρο.

Συνοπτικά, φαίνεται ότι το Netflix τροποποιεί την στρατηγική του υπέρ της αίθουσας ενώ στην πραγματικότητα, μάλλον και πάλι, χρησιμοποιεί την αίθουσα και αυτό που μόνο αυτή μπορεί ακόμα να κάνει (να δημιουργήσει απτό θόρυβο γύρω από μια ταινία) ως γεννήτρια buzz επιστροφής στην πλατφόρμα. Καλοπιάνει δηλαδή ένα κοινό που ίσως δεν έχει στο τσεπάκι του (τις πιο νεαρές ηλικίες), να πάει στην αίθουσα, να κάνει τη δουλειά για λογαριασμό του, και να προθερμάνει μια πλατφορμική επιθυμία κατά το παλαιό, επί βίντεο εποχής, "η ταινία που έκοψε εκατομμύρια στις αίθουσες». (Σε αυτό το N βοηθιέται από το ότι επαναθερμάνθηκαν οι σχέσεις με την ΑMC, την μεγαλύτερη αλυσίδα αιθουσών στις ΗΠΑ.)

Τώρα ως προς την ταινία καθαυτή τα στοιχήματα φαντάζουν υπέρμετρα - και ίσως αυτό να είναι απλά ακριβές και διόλου υπέρμετρο. Εκτός απροόπτου αυτή θα είναι η πρώτη ταινία του Φίντσερ για την αίθουσα μετά από 10 και πλέον χρόνια - και ως γνωστόν μετά από ένα σερί εμπορικών επιτυχίων που η βιομηχανία (τα στούντιο εννοώντας) απέτυχε να αναγνωρίσει χάνοντας τον δημιουργό τον οποίον άρπαξε το Netflix. Είναι όμως το κοινό του 2026, όταν με το καλό θα βγει το έργο, τα κοινό των μέσων της δεκαετίας του 2010; Όχι. Οι συνήθειες έχουν αλλάξει ριζικά, όπως και η θεματολογία των στούντιο, ίσως όχι ανεπιστρεπτί. Το πράγμα έχει μετακινηθεί προς ένα καθρέφτισμα της εποχής που (άμυαλα) οι executives φρονούν ότι απασχολεί το κοινό που έχει απομείνει για την αίθουσα, δηλαδή τους εφήβους (και πρώην εφήβους που ένας θεός ξέρει σε τι φιλοθεάμον κοινό έχουν ανδρωθεί) της υπερηρωικής λαίλαπας. Εξού ας πούμε και προσφάτως οι ΗΠΑ βλέπουν μια (ακόμα) τρομακτική αποτυχία στο «After the Hunt», το οποίο να σημειώσουμε φτιάχτηκε και ακριβά αλλά και «παλιομοδίτικα» - τα 20 εκατομμύρια της αμοιβής της Τζούλια Ρόμπερτς έρχονται κυριολεκτικά από τον πλανήτη «Pretty Woman».

Οπότε τι;

Το Netflix κάνει τη δουλειά του, και την κάνει καλά. Έχει την μπάλα στα πόδια και το μαχαίρι πάνω από την πίτα - όπως σε μικρότερο βαθμό (με σουγιαδάκια) και οι λοιπές πλατφόρμες. Βρίσκει ένα IP χρυσωρυχείο (με τα μετα-υπερηρωικά μέτρα), το διαφημίζει με πρεστίζ δημιουργό «του στάβλου του» κι ένα όνομα παντός καιρού (Ταραντίνο), έχει όλες τις μηχανές αναζήτησης κοινού 40-45+ αναμμένες (και αυτό είναι ένα κοινό που οι πλατφόρμες έχουν πρακτικά καθ' ολοκληρίαν κερδίσει) και κάνει παιχνίδι. Αυτή η στρατηγική στις ΗΠΑ είναι για την ώρα νικηφόρα.

Στον υπόλοιπο κόσμο τα πράγματα δεν είναι ακόμα έτσι, φερ' ειπείν στην σπουδαία Γαλλία με το 36μηνο παράθυρο από το σινεμά στο streaming αυτά δεν περνάνε, αλλά και πάλι υπάρχει σωρεία παραγόντων που αποτρέπει το ενήλικο κοινό, μια (ακόμα...) πλήρως παραγνωρισμένη εστία εισπρακτικής ισχύος για τον κινηματογράφο, να μεταβεί στην αίθουσα. Ευθύνεται πληθώρα παραγόντων, από τις επιτρεπτές κακές συνήθειες του κοινού εντός της αίθουσας, το (εν Ελλάδι ας πούμε) εισιτήριο και τις μακράν του άριστου οπτικοακουστικά συνθήκες προβολής, μέχρι το COVID effetct, τις ατζέντες και καθαυτές τις ταινίες που αδυνατούν να παράγουν θετικό απόηχο (που σήμερα θα πολλαπλασιαζόταν εκθετικά).

Ας μείνουμε για την ώρα στην ταινία του Φίντσερ, στο σενάριο του Ταραντίνο, στο star power του Μπραντ Πιτ, στο ένα ακόμα χτύπημα παραδοσιακού σινεμά, με τα μέτρα των '90ς και '00ς πάντα, της τελευταίας δηλαδή καλής εποχής του σινεμά στην αίθουσα, πάνω στο οποίο, μαζί με μια σειρά παραγωγών βαρύτητας που ετοιμάζονται για το 2026, πάει να θεμελιωθεί μια αναστάσιμη απόκριση της αίθουσας. Θα κάνει άραγε κύκλους η Ιστορία ή, αν δεν «βγουν» τα έργα, θα τσιμεντωθεί η κυριαρχία της πλατφόρμας;