Υπάρχει πρωτοφανής αγάπη της αμερικανικής κριτικής για τον Μπράντι Κόρμπετ και το σινεμά του, αντίστοιχη με εκείνη που του δείχνει το φεστιβάλ Βενετίας, καθώς από εκεί ξεκίνησε την καριέρα του με το «Childhood of a Leader», ένα αδιανόητα μεγαλομανές και υπερφίαλο δημιούργημα που φαντασιώνεται ότι κάνει τη «Λευκή Κορδέλα», ότι έχει υφάνει την υπέρτατη δημιουργία για την κοινοτοπία του Κακού – κατά το ένα σκέλος, έπεσε μέσα. Είχε μουσική Σκοτ Γουόκερ βέβαια, αυτό να του το πιστώσουμε, κι ας την κακοποιούσε έτσι όπως τη χρησιμοποιούσε στο έργο ο Κόρμπετ. Για το «Vox Lux» δεν κάνει να γράψουμε, επειδή μας διαβάζουν και παιδιά, αλλά ας πούμε ότι στο πρώτο του ημίωρο μας ξεγέλασε και είπαμε «ωπ, κάτι συμβαίνει εδώ» και μετά θυμηθήκαμε ότι, πραγματολογικά μιλώντας, σε όλες τις ταινίες κάτι συμβαίνει.

Φέτος συνεχίζει σεμνά και ταπεινά με μια ταινία 3μισι ωρών (!) που γυρίστηκε σε VistaVision, θα προβληθεί στη Βενετία με διάλειμμα 15 λεπτών και έχει ως βασική αναφορά της το «Fountainhead» του Κινγκ Βιντορ – χαμηλή η στοχοθεσία του για ακόμα μια φορά. Η σύνοψη θέλει οραματιστή αρχιτέκτονα και τη σύζυγό του να μεταναστεύουν από την Ευρώπη στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και να γίνονται μάρτυρες της γέννησης της μοντέρνας Αμερικής. Εκεί, ένας πλούσιος πελάτης αλλάζει τη δυναμική μεταξύ τους.

Προ πανδημίας ο Κόρμπετ φέρεται να τα είχε βρει με Βανέσα Κέρμπι, Μαρκ Ράιλανς και Μαριόν Κοτιγιάρ, τελικά το γύρισε με Έντριαν Μπρόντι, Γκάι Πιρς και Φελίσιτι Τζόουνς – στο μεταξύ μάλλον άλλαξε το φύλο του πλούσιου πελάτη στο σενάριο. «The Brutalist» ο τίτλος, καλή τύχη σε όσους βρεθούν στη Βενετία, αλλά επειδή αγαπάμε το σινεμά, μακάρι ο Κόρμπετ να μας διαψεύσει εμφατικά αυτή τη φορά.