Υπάρχει μια μορφής εμπιστοσύνη στον σκηνοθέτη Ρότζερ Μίτσελ. Δεν κάνει μεγάλες ταινίες, αλλά κάνει μικρές που κάνουν καλά τη δουλειά τους. Και σχεδόν όλες τους αποτελούν ένα ευαγές δείγμα βρετανικού σινεμά, που εξακολουθεί μια κληρονομιά δεκαετιών. Ταινίες με ευκρινή πλοκή, ερμηνευτές που στηρίζεσαι ανακουφισμένα πάνω τους, διάχυτο χιούμορ και μια θέρμη σινεμά στο ύψος του ανθρώπινου βλέμματος.

Όλα αυτά, μετά την αλυσίδα των «Νότινγκ Χιλ», «Venus», «Σαββατοκύριακο στο Παρίσι», «Η Εξαδέλφη μου η Ρέιτσελ» και κάμποσων ακόμα, θα τα βρούμε περίπου μετά βεβαιότητος και στο «The Duke». Προσόν πρώτο η παρουσία του Τζιμ Μπρόντμπεντ, ενός ηθοποιού αυτόματης βελτίωσης της διάθεσης, σαρωτικού στην σεμνή του ανακεφαλαίωση καθετί βρετανικού κι αγαπημένου. Μαζί του η Έλεν Μίρεν, σύζυγός του, έκπληκτη καθώς αποκαλύπτεται ότι ο αφιλόδοξος 60άρης άντρας της έκλεψε από την National Gallery τον «Δούκα» του Γκόγια.

Βασισμένο σε αληθινή ιστορία του 1961, την μοναδική περίπτωση κλοπής από την περίφημη πινακοθήκη, το σενάριο των Ρίτσαρντ Μπιν και Κλκάιβ Κόουλμαν πέρα από την εξιστόρηση των διασκεδαστικά ασυνήθιστων γεγονότων που περικλείουν την υπόθεση, έχει και ένα twist που λέγεται ότι θα ξαφνιάσει και θα συγκινήσει τους, ελπίζεις, αρκετούς θεατές ενός τέτοιου έργου. Η ταινία βγαίνει από την Sony Pictures Classics και αναμένεται στην περίοδο του φθινοπώρου.