Εμείς για τον Κουέντιν και την υπόθεση της 10ης ταινίας του τα γράψαμε εδώ, οπότε να μην επαναλαμβανόμαστε ας μείνουμε σε αυτά που προσθέτει ουσιωδώς ένα ακόμα άρθρο μιας οδύσσειας που τελικά δεν ξέρεις αν υφίσταται τόσο έντονα γιατί έχει κάποια σημασία, ή γιατί οι επικοινωνιακές δυνάμεις μιας ασθμαινουσας βιομηχανίας διερευνούν (ή απομυζούν) τις πιθανότητες hype για έναν τελευταίο ήρωα δημιουργικού Χόλιγουντ. Μπορούμε να πάμε παρακάτω, κύριοι (και κυρίες), ο Κουέντιν είναι έγκλειστος αυτή τη στιγμή στην ενδοαναφορά του και, μάλλον, δεν τον βοηθάμε.
Τι καινούριο υπάρχει λοιπόν;
Λίγα πράγματα. Κάποια όμως θεαματικά και ενδεικτικά χόρτων που καπνίζουμε εν αγνοία μας.
Μια σκέψη ήταν η ταινία να χρησιμεύσει σαν Tarantino-verse, μια ιστορία όπου όλες οι προηγούμενες ταινίες του θα συνυπήρχαν με το Movie Critic και οι χαρακτήρες τους θα επανέφεραν και τους ηθοποιούς στους ρόλους που τους έκαναν, σχεδόν όλους, πιο διάσημους από ποτέ. Οι στιγμές «ταινίας μέσα στην ταινία», όντως κάνουν την ιδέα θαυμάσια.
Μια άλλη σκέψη ήταν να υπάρχει μέσα στο έργο μια αίθουσα όπου κάποιοι από τους χαρακτήρες αυτούς θα αλληλεπιδρούσαν με έναν νεαρό μελλοντικό auteur - ένα κλείσιμο ματιού στην καριέρα του Κουέντιν ως ταξιθέτη σε πορνοσινεμά. Τρομερή επίσης, φελινική βέβαια εντελώς, ιδέα.
Στα του κάστινγκ ποτέ δεν υπήρξε σκέψη για τον Πολ Γουόλτερ Χάουζερ, πηγές κοντά στον ηθοποιό (και επαγγελματία παλαιστή!) αναφέρουν ότι δεν υπήρξε ποτέ εμπλοκή του.
Ακόμα χειρότερα, τζάμπα χαρήκαμε, όσο το πιστέψαμε, περί ανάμειξης του Τομ Κρουζ. Κάτι τέτοιο θα ήταν περίπου ένα ελιξήριο θείας χαράς, άλλωστε ο Κρουζ θα ήταν ο Πιτ του «Κάποτε στο...Χόλιγουντ», αλλά δεν βγήκαν τα προγράμματα. Ποτέ δεν συναντήθηκαν καν οι δυο τους για το Movie Critic, αναφέρουν πηγές.
Η Ολίβια Γουάιλντ πάντως πράγματι συναντήθηκε με τον Ταραντίνο - στην σκέψη ήταν η ανάληψη ενός ρόλου «κάτι σαν» Πόλιν Κέιν για την ηθοποιό και σκηνοθέτιδα.
Από εκεί και πέρα ας κρατήσουμε κάτι που είπε ο Ταραντίνο το 2016: «Εμπιστεύομαι τον εαυτό μου σαν συγγραφέα, εμπιστεύομαι την διαδικασία μου. Ποτέ δεν βγάζω κάτι πρώιμα. Αν πάω να το κάνω το καταλαβαίνω και το παίρνω πίσω. Δεν χρειάζεται να γίνει κάθε ταινία. Δεν πρέπει να γίνει κάθε ταινία.»
Ακριβώς. Καθώς λοιπόν, είτε από υπαρξιακό δημιουργικό άγχος, ή από μια ομφαλοσκόπηση να γίνουν/κλείσουν όλα πριν τα 60, έχουμε φτάσει εδώ, ας τον αφήσουμε τον άνθρωπο, ας σηκωθούμε κι απ΄το ντιβάνι που βάζουμε έναν δημιουργό που στ' αλήθεια δεν γνωρίζουμε κι «αν είναι να 'ρθει, θε να 'ρθεί - αλλιώς θα προσπεράσει», που λέει κι ο ποιητής (Κώστας Ουράνης). Ψυχραιμία και είμαστε παράξενοι κίτρινοι στο (ουδέν) έλεος της αφρικανικής μας σκόνης. Άσε που έχουμε δει πολλά twist και δεν ξέρουμε μήπως όλο αυτό είναι μια επιχείρηση αποπροσανατολισμού γιατί όντως το The Movie Critic γυρίζεται ήδη.
Όλο το άρθρο του Hollywood Reporter για τους completists εδώ.
