Μπορεί κανείς να ξεμπερδέψει εύκολα με την καινούργια ταινία του Ντέιβιντ Φίντσερ, λέγοντας ότι πρόκειται για μια από τις πιο καλοσκηνοθετημένες που έχουν εμφανιστεί στο σινεμά τα τελευταία χρόνια. Για τους περισσότερους θεατές του «Killer» αυτό μοιάζει από μόνο του αρκετό και βλέποντας κάποιος το εντυπωσιακό φιλμ, εύκολα καταλαβαίνει το γιατί. Όμως πόσα παραπάνω καταφέρνει ο Φίντσερ πέρα από μια μαστορική παραλλαγή στο μοτίβο του μοναχικού πληρωμένου δολοφόνου, που εδώ γίνεται ο ίδιος στόχος όταν δεν καταφέρνει να φέρει εις πέρας ένα συμβόλαιο θανάτου και συνεπακόλουθα εξαπολύει εκδίκηση από τη στιγμή που απειλείται η ζωή της γυναίκας του;

Διασκευή της ομώνυμης σειράς γαλλικών κόμικ από τον σεναριογράφο του «Seven», Άντριου Κέβιν Γουόκερ, το «Killer» είναι χωρισμένο σε έξι κεφάλαια και έναν επίλογο. εισχωρώντας το κοινό σε ένα κλειστό και αυστηρά οριοθετημένο σύστημα που δεν είναι άλλο από το κοφτερό μυαλό και την τελεσίδικη μεθοδολογία του φονικού ήρωα. Το πραγματικό του όνομα δεν θα το μάθουμε ποτέ, ούτε θα καταλάβουμε πόσα ακριβώς πιστεύει από αυτά που υποτίθεται ότι συνιστούν την πειθαρχημένη φιλοσοφία του. Ο Φίντσερ τον ακολουθεί από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό, μονομανή και αποφασισμένο, μια αποτελεσματική μηχανή θανάτου που βαδίζει με λυσσαλέα προσήλωση στον σκοπό της, φροντίζοντας να θυμίζει κάθε λίγο στον εαυτό της ότι πρέπει να μείνει προσκολλημένη στο σχέδιο και να μην πάρει τίποτα προσωπικά.

Ένα πρώτης τάξεως mainstream θέαμα βγαλμένο από τις (πάμπολλες) ελεγκτικές νευρώσεις του Φίντσερ

Επειδή, σε όλη τη διάρκεια του φιλμ, ο Μάικλ Φασμπέντερ παραμένει σχεδόν σιωπηλός, και καθώς περιθώριο για πολλά λόγια δεν αφήνει η καταιγιστική δράση, ο Γουόκερ εξωτερικεύει τις σκέψεις του ήρωα μέσα από μια σαρδόνια αφήγηση off η οποία παραθέτει την κοσμοθεωρία του ενόσω οι πράξεις του την αναιρούν και την ακυρώνουν. Από μεριάς του, ο Φίντσερ δεν επιθυμεί να εξανθρωπίσει τη φονική μηχανή στο επίκεντρο της ταινίας, ωστόσο ταυτίζεται απολύτως με την ψυχρή λογική, την ψύχωση με τη λεπτομέρεια και την τρομακτική της αφοσίωση, στον βαθμό που και ο ίδιος επιχειρεί το ίδιο πίσω από την κάμερα. 

Όπως είναι αναμενόμενο από έναν δεξιοτέχνη όπως ο Φίντσερ, είναι τέτοια η σκηνοθετική ακρίβεια και τόσο αλάνθαστο το ντεκουπάζ ώστε καμιά σκηνή δεν μοιάζει περιττή. Αντιθέτως, ολόκληρο το φιλμ είναι μια καλογυαλισμένη μηχανή που λειτουργεί με όλα της τα εξαρτήματα στην εντέλεια και σε πλήρη εφαρμογή των δυνατοτήτων τους, αλλάζοντας συνεχώς ταχύτητες και δημιουργώντας έναν συναρπαστικό κλοιό γύρω από το κοινό. 

Το «Killer» είναι σαφέστατα η στιλάτη ταινία ενός τελειομανούς δημιουργού που δεν αφήνει τίποτα στην τύχη και ο Φίντσερ σκηνοθετεί φυσικά στο νιοστό βαθμό. Αυτή τη φορά όμως το κάνει χωρίς επιδειξιομανία, εν γνώσει του ότι υπηρετεί μια φόρμουλα, αποδεχόμενος τα pulp όριά του και επιτέλους με κάποια διάθεση παιχνιδιού. Γιατί, από τα τραγούδια των Smiths που ακούει ανελλιπώς στα ακουστικά μέχρι την αναξιόπιστη φύση του (το ότι οι σκέψεις δεν συνάδουν με τις χειρονομίες του αποτελεί σχεδόν χιουμοριστικό μοτίβο του φιλμ), ο μεθοδικός εκτελεστής του φιλμ δεν έχει υπαρξιακές προδιαγραφές, δεν περιφέρεται παντού σκυθρωπός, δεν έχει ως πρότυπό του τον «Samourai» του Ζαν Πιέρ Μελβίλ, δεν φορά καμπαρτίνες και δεν υπάρχει λόγος να γίνει αρεστός. Μαζί του, το «Killer» δεν ήρθε για να επανεφεύρει τον τροχό στον τομέα των νουάρ θρίλερ, αλλά για να σκαρφιστεί ένα πρώτης τάξεως mainstream θέαμα μέσα από τις (πάμπολλες) ελεγκτικές νευρώσεις του Φίντσερ.

Το cinemagazine.gr ταξιδεύει στο 80ό Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας με την Aegean Airlines.