Οι κακές γλώσσες, και δυστυχώς δεν είναι ποτέ λίγες, θα πουν ότι ο όρος «επιστροφή» είναι άτοπος. Πότε αποδείχθηκε ως ερμηνεύτρια η Πάμελα Άντερσον για να θεωρήσουμε ότι επιστρέφει στον φυσικό της χώρο;

Δεν τα βλέπουμε όλοι έτσι. Άλλο το ότι καταδικασμένη ούσα από την εξωτερική της εμφάνιση (και από μια βιομηχανία/κοινότητα/εποχή κατευχαριστημένα στην μετατροπή ανθρώπων σε αντικείμενα) δεν έπαιξε μάλλον ποτέ σε μια καλή ταινία, κι άλλο το κατά πόσον ήταν η ίδια ανεπαρκής σε αυτό που της ζητήθηκε. Ο ηθοποιός πρέπει να «γράφει», να πείθει. Αυτό προηγείται των σπουδών, της τεχνικής. Δεν τις καθιστά φυσικά άχρηστες, αλλά προηγείται. Ένα απλό γκουγκλάρισμα «ασπούδαστων» ηθοποιών που έχουν ένα κάποιο όνομα θα σας πείσει.

Μια ακόμα απόδειξη ικανότητας αναμένεται να είναι - κα σύμφωνα με γραφιάδες του εξωτερικού είναι - ο ρόλος-έκπληξη στο «The Last Showgirl» της Τζία Κόπολα. Όπου η Άντερσον υποδύεται έναν ρόλο λες γραμμένο για εκείνη (λίγο τύπου Μίκι Ρουρκ στο «The Wrestler»), αυτόν μια χορεύτριας στο Λας Βέγκας που μετά από 30+ χρόνια πρέπει να βρει πώς θα ζήσει αφού το έκπτωτο σόου στο παρηκμασμένο μαγαζί κατεβάζει ρολά. 

Δίπλα στην Άντερσον, που στο τρέιλερ δείχνει καταπληκτική, είναι η Τζέιμι Λι Κέρτις (δείχνει εξίσου άψογη), στον ρόλο της καλύτερής της φίλης. Παίζουν ακόμα οι Ντέιβ Μπαουτίστα, Μπρέντα Σονγκ, Κίρναν Σίπκα και Μπίλι Λουρντ. Την ταινία υπογράφει σεναριακά η Κέιτ Γκέρστεν, υπάρχει και τραγούδι της Μάιλι Σάιρους να φέρνει πιθανότητες χτυπημάτων στο Spotify (κι ακούγεται ανεκτό), ενώ η ταινία παίρνει μια βούλα φεστιβαλικής εγκυρότητας από το Σαν Σεμπαστιάν όπου κατέκτησε το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής. 

Θα βγει τον Δεκέμβριο στις αμερικανικές αίθουσες για την νομιμοποίηση μιας (απόμακρης) πιθανότητας οσκαρικής αναγνώρισης. Στηρίζουμε ανυπερθέτως, αυτό δεν μοιάζει ρόλος-προβοκάτσια, η Άντερσον το έχει και χαιρόμαστε (ολίγον γλυκόπικρα να συμβαίνει στα 57 της, αλλά έτσι είναι αυτά τα πράγματα) ιδιαίτερα να το αποδείξει στους κακόπιστους.