Τι είναι το «The Life of Chuck»;
Είναι μια ταινία βασισμένη σε διηγήματα του Στίβεν Κινγκ, από το βιβλίο του 2020 «If it Bleeds» και παίζουν μέσα οι Τομ Χίντλστον, Μαρκ Χάμιλ, Τσιγουέτελ Ετζιόφορ και Τζέικομπ Τρέμπλεϊ. Η αφήγησή του είναι αντίστροφη και διηγείται την ζωή ενός άνδρα από το τέλος προς την αρχή της, αρχή που εκτυλίσσεται σημαδιακά σε ένα στοιχειωμένο σπίτι.
Το τρέιλερ που κυκλοφόρησε σήμερα υπογραμμίζει εμφατικά τις δραματικές, «πιο κανονικές» ιστορίες του Στίβεν Κινγκ όπως τα «Τελευταία Έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ», «Στάσου Πλάι μου», «Πράσινο Μίλι». Λογικό, αφού η ταινία μπορεί να ανταγωνιστεί (ενδεχομένως) τη δημοφιλία των παραπάνω τίτλων. Γιατί το λέμε αυτό; Στις αρχές Σεπτέμβρη 2024, το «The Life of Chuck» απέσπασε το Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ του Τορόντο, επιτυχία που χαροποίησε ιδιαίτερα τους φανς του Φλάναγκαν («Midnight Mass», «The Fall of the House of Usher»). 12 από τα 14 τελευταία βραβεία Κοινού του φεστιβάλ του Τορόντο πήραν υποψηφιότητα Καλύτερης Ταινίας, 4 απ' αυτά κέρδισαν και το Όσκαρ των Όσκαρ! Προηγούμενοι νικητές είναι έργα όπως τα «12 Χρόνια Σκλάβος», «La La Land», «Belfast», «The Fablemans», «American Fiction», ακόμα και το «Nomadland».
Θα επαναλάβει το στατιστικό το «The Life of Chuck» του χρόνου;
Δύσκολο, να λέμε την αλήθεια. Οι κριτικές δεν είναι κακές, το αντίθετο, αλλά δεν είναι και τόσο καλές που να εγγυώνται μια νίκη. Η ταινία όμως ακούγεται σαν μια παραδοσιακή «ταινία κοινού» άλλων εποχών (η πιο πρόσφατη τέτοια είναι μάλλον το «Green Book»), κάτι που, δεν ξέρεις ποτέ, ίσως σηματοδοτήσει μια επιστροφή σε έργα που πλέον φωλιάζουν σχεδόν αποκλειστικά στην τηλεόραση και έχουν εξαφανιστεί πρακτικά από τις αίθουσες - παίρνοντας μαζί τους και ένα είδος κοινού, διόλου μικρό αριθμητικά, το οποίο απέχοντας αλλάζει και το είδος των ταινιών που παίρνουν πράσινο φως και χαρακτηρίζουν την mainstream παραγωγή. Λέτε να αλλάζει η ατμόσφαιρα; Είναι πολύ νωρίς να μιλάμε για κάτι τέτοιο. Απόδειξη αυτού το ότι η ταινία του Φλάναγκαν έχει διανομή για 30 Μαΐου 2025 από τη Neon Films (εταιρεία πίσω από την οσκαρική εκστρατεία των «Parasite» και «Anora»).
Ευχής έργον ένα crowd pleaser, ευχής έργον μια ταινία καλοφτιαγμένη, απευθυνόμενη στην παραγνωρισμένη σινεφιλία του (κακώς αναφερόμενου ως) «μέσου θεατή», που επιζητά (και βλέπει μανιωδώς) έντιμη, δομημένη αφήγηση καλοδιατυπωμένων ιστοριών.
