Για την Ελίζαμπεθ Τέιλορ έχουν γραφτεί κι έχουν ειπωθεί άπειρα πράγματα, η ζωή της ήταν κάτω από το μικροσκόπιο κινηματογραφικού φακού και δημοσιογραφικής πένας για περίπου όλη της τη ζωή. Δεν θα την αφήσουμε να ησυχάσει ούτε τώρα στην θαλπωρή της δουλειάς της. Για κάποιον λόγο πρέπει να μάθουμε τις lost tapes της ζωής της που κάτι περαιτέρω αδιάκριτοι ανέσυραν με τα ψαξίματά τους και το HBO πέταξε τη σκούφια του να πληρώσει να δούμε. (Είναι ότι και με το πρόσφατο «Faye» για την Ντάναγουεϊ, ξανά από το HBO, εκείνο -μόλις- σώζεται αφού η ηθοποιός είναι παρούσα ακόμα και αφηγείται όπως επιθυμεί τη ζωή της.)

Όπως και να 'χει, τούτο, από την Νανέτ Μπέρστιν (δεν βλέπω κάτι αξιοσημείωτο στην ιστορία της, άντε μείον το «Kid Stays in the Picture», όπου συν-σκηνοθετεί), αξιοποιεί τα αποτελέσματα μιας τυμβωρυχίας, βρίσκει lost tapes, κεντράρει στην συνέντευξη της Τέιλορ με τον Ρίτσαρντ Μέριμαν το 1964 στα απόνερα της «Κλεοπάτρας» και διαθέτει 40 ώρες νέου ηχητικού υλικού, προσωπικών φωτογραφιών, home movies, υλικό αρχείου και διάφορα ανάλογα που λέει στοιχειοθετούν «το πιο ενδόμυχο πορτρέτο της ηθοποιού ως σήμερα».

Αναπόφευκτα θα δείτε για την προσωπική της ζωή, τους αναρίθμητους γάμους, ειδικά τον 5ο με κάποιον Ρίτσαρντ Μπάρτον, για μια γυναίκα που ταλανίστηκε από το δημόσιο βλέμμα, τις ασθένειες, τις αστάθειες, τον αγώνα για τους άλλους - και τις ταινίες, μερικές εκ των οποίων είναι ιστορικές και θα έπρεπε να αποτελούν το μόνο να μας απασχολεί.

Στην παραγωγή είναι ο Τζ. Τζ. Έιμπραμς (!!) και πολλοί άλλοι, η σκηνοθέτις είναι και στην εκτελεστική παραγωγή και το ντοκιμαντέρ ανοίγει στις 3 Αυγούστου στο HBO. 

Ποιος είναι ο λόγος ύπαρξης ντοκιμαντέρ, ειδικά για αποχωρήσαντες, τα οποία εγκρίνονται από διψασμένους κληρονόμους και βλέπονται (βασικά) από κουτσομπόληδες; Το θέμα τους ως επί το πλείστον υπηρέτησε μια τέχνη και το μεταθανάτιο βλέμμα επί αυτών δεν παροτρύνει στην τέχνη αυτή αλλά στην κοινότοπη περιέργεια - και συνήθως τον κανιβαλισμό - τηλεθεατών που σπάνια, αν ποτέ, ασχολούνται με τις ταινίες καθαυτές.