Το 2001, λίγο μετά το «Μάτια Ερμητικά Κλειστά» και λίγο πριν το Όσκαρ στις «Ώρες», η Νικόλ Κίντμαν είχε κάνει ένα ερμηνευτικό double strike με το υπερηχητικά εξωστρεφές «Μουλέν Ρουζ» και το ανατριχιαστικά υπόκωφο «Οι Άλλοι». Και μπορεί το πρώτο να γνώρισε μία πολύ ενδιαφέρουσα (και δικαιολογημένη) θεατρική αναβίωση στο Μπρόντγουεϊ το καλοκαίρι του 2018, το δεύτερο μαθαίνουμε πως θα υποστεί μία νέα κινηματογραφική - και μάλιστα εκσυγχρονισμένη - διασκευή, κάτι αχρείαστο αν αναλογιστεί κανείς πως α) δεν έχουν περάσει τόσα πολλά χρόνια για να δικαιολογηθεί μία νέα ανάγνωση, β) η ανατροπή του φινάλε είναι πλέον κοινό μυστικό. Μυστήρια πράγματα...

Η πρωτότυπη ταινία του 2001 τοποθετείται σε μία απομονωμένη βικτοριανή βίλα λίγο μετά το τέλος του Β’ Παγκόσμιου πολέμου και παρακολουθεί μία μητέρα που περιμένει τον άντρα της από το μέτωπο μαζί με τα δύο παιδιά τους. Η φωτοευαισθησία των παιδιών επιβάλει το σπίτι να βρίσκεται μονίμως στο σκοτάδι, η θρησκόληπτη μητέρα βρίσκεται σε μία οριακή κατάσταση, ενώ τρεις μυστηριώδεις υπηρέτες εμφανίζονται για να αναλάβουν τις δουλειές του σποιτιού και να «διευκολύνουν» την οικογένεια.

Η κόλαση δεν είναι μετά, αλλά τώρα και η απειλή δεν είναι οι άλλοι, αλλά εμείς. Ο Αλεχάντρο Αμενάμπαρ (στη δημιουργική ακμή του μετά τα «Tesis» και «Άνοιξε τα Μάτια») υιοθετεί σκηνοθετικά μοτίβα των Ρόμπερτ Γουάιζ («The Ηaunting») και Τζακ Κλέιτον («The Innocents»), βασίζεται σε μία σεναριακή ανατροπή και αφηγείται ουσιαστικά μία ιστορία συναισθηματικών και ατομικών αποκλεισμών. Συγκεντρώνει όλα τα κλισέ του είδους και αποφασίζει - με εξαιρετική αυτοπεποίθηση - να τα προσφέρει ανεστραμμένα. Το φως προκαλεί τον φόβο. Η Νικόλ Κίντμαν λάμπει σε έναν αινιγματικό, διττό χαρακτήρα, η Φιονούλα Φλάναγκαν διατηρεί υπόκωφα το μυστήριο και «Οι Άλλοι» επιστρέφουν το σινεμά του τρόμου και τις ιστορίες των φαντασμάτων σε μία εποχή αθωότητας. Άλλωστε στις καλές ταινίες τρόμου, σκοπός δεν είναι μόνο να τρομάξεις.

Είμαστε περιέργοι να μάθουμε ποιοι «άλλοι» θα αναλάβουν το νέο πρότζεκτ.