Άσχετα από την εξωκινηματογραφική φήμη που συνοδεύει πια τον Μελ Γκίμπσον, σε βάρβαρο επικό σινεμά και επονομαζόμενο world building το «Apocalypto» τρώει δέκα «Northman» και είκοσι «Woman King» στην καθισιά του, ενώ η δεύτερη πράξη του «Hacksaw Ridge» φέρνει τον πόλεμο στο σαλόνι σου με τρόπο που ελάχιστες ταινίες κατάφεραν. Δεν θα μας δείτε να υπερασπιζόμαστε με ίδιο πάθος τα «Πάθη του Χριστού» όμως. Χαρακτηριστικότερo στιγμιότυπ, που αναδεικνύει τη φιλοσοφία της ταινίας (και του δημιουργού της), είναι εκείνο στη σκηνή με τους δύο ληστές, όπου, ποιητική αδεία, εκείνος που αμφισβητεί τη θεία φύση του Μεσσία, στο επόμενο δευτερόλεπτο χάνει το μάτι του από ένα κοράκι που κατεβαίνει και του το τρώει με λύσσα.

Φανταζόμαστε περιττεύει να γράψουμε για το πόσο φάλτσα είναι μια διασκευή που παίρνει την κορύφωση του δράματος της Καινής Διαθήκης και γεννά από αυτή μια ταινία που κηρύττει την Παλαιά Διαθήκη, τον φανατισμό, το μίσος και τον ρεβανσισμό. Το κοινό χαιρέτισε, βέβαια, την ταινία, καθιστώντας την τιτάνια εισπρακτική επιτυχία, την τελευταία του είδους της, φανταζόμαστε, δε, ότι αρκετοί από αυτούς συμμερίζονται και τον φανατισμό του δημιουργού της.

Φαίνεται ότι ο Γκίμπσον, είκοσι χρόνια μετά, θα έχει την ευκαιρία να κάνει μια ταινία πιο κοντά στο αγαπητικό πνεύμα της θρησκείας που (υποτίθεται πως) υποστηρίζει, καθώς οι φήμες θέλουν το «The Passion of Christ: Resurrection» να ξεκινά γυρίσματα σε λίγους μήνες. Οι ίδιες φήμες θέλουν τον Τζιμ Καβίζελ να επιστρέφει στον ρόλο του Ιησού και την ταινία να γυρίζεται και πάλι στα αραμαϊκά. Αν καταφέρει να φέρει ακόμα και το θαύμα της Ανάστασης στα παλιοδιαθηκικά μέτρα του κινηματογραφικού προκατόχου της ταινίας, ακόμα κι εμείς, οι υποστηρικτές του (υπόλοιπου) σινεμά του Γκίμπσον, θα χάσουμε κάθε πίστη σ’ αυτόν. Αναμένουμε με περιέργεια, πάντως.