Πέρασαν τέσσερα χρόνια από το κατευχαριστημένο από τον εαυτό του «Last Night in Soho», που πάντως δεν είναι εύκολο να μην απολαύσεις, και ο Ράιτ είναι πια στην τελική ευθεία της δικής του μεταφοράς (σα να λέμε όχι ριμέικ) του μυθιστορήματος του Στίβεν Κινγκ (με το ψευδώνυμο Ρίτσαρντ Μπάκμαν), «The Running Man». Αλλιώς, «Τομ Κρουζ: Η ζωή μου στους σινεμάδες».

Το βιβλίο έγινε cult ταινία με τον Σβαρτσενέγκερ πίσω στο 1987, 38 κιόλας χρόνια πριν. Όπερ σημαίνει ότι μια σημερινή ανανέωσή του είναι για εμάς ότι θα ήταν το 1987 μια lifting-αναδρομή σε ταινία του 1949. (Χμμμ, το «Razor's Edge» ας πούμε, 1946-1984, κοντά πέσαμε.) Ωστόσο την ρετρό αίσθηση περισώζει το γεγονός ότι το βιβλίο είναι προφητικό, ότι τα τηλεπαιχνίδια ήδη είναι σε ατραπούς βασανισμού των παικτών τους και κάτι πετυχημένες σειρές σε πλατφόρμες έχουν ξεπατικώσει στεγνά την ιδέα του βιβλίου. (Η οποία με τη σειρά της βέβαια έρχεται από το παρελθόν επίσης, δύσκολη η παρθενογένεση στην τέχνη, ως γνωστόν.)

Τον ρόλο του...τρέχοντος Μπεν Ρίτσαρντς αναλαμβάνει τώρα ο Γκλεν Πάουελ, στην απολύτως κανονική του επιχείρηση να γίνει σταρ, πράγμα που κατά τον Empire, από όπου αντλούμε την είδηση, έχει ήδη συντελεστεί. Δεν έχει.

Η πλοκή περιλαμβάνει, όπως θα καταλάβατε, ένα παιχνίδι στο οποίο ένας διαγωνιζόμενος τρέχει να σώσει τη ζωή του από μια σειρά «Κυνηγών». Ο Ράιτ δεν θα περιορίσει την δράση όμως στο σετ ενός τηλεπαιχνιδιού, αλλά θα βγάλει τον πρωταγωνιστή του στον δρόμο της πραγματικής ζωής, σε ένα κρυφτό ζωής και θανάτου. «Είναι σαν road movie με πολλές έννοιες: Πολύ έντονο, πολύ επικίνδυνο, καθώς ο πρωταγωνιστής αλλάζει περιβάλλοντα και συναντά ανθρώπους για να επιβιώσει τις 30 μέρες του παιχνιδιού.» Εμείς επεισοδιακό videogame ακούμε, αλλά στον Ράιτ συγχωρούνται πολλά.

Τέλος, ως προς τον Πάουελ καθαυτόν, ο 50χρονος δημιουργός βλέπει «έναν Μπρους Γουίλις εποχής 'Moonligting', πριν τα 'Die Hard', και αυτό προσθέτει στο σασπένς». Όχι Έντγκαρ, αλλά δεν θα στεναχωρεθούμε κιόλας.

Να αρχίσει η προθέρμανση.