Να σας πούμε (κι) εμείς γιατί -μάλλον- όχι. Η πρώτη ύλη είναι υπεράνω αμφιβολίας. Όπως λέει και ο Ρούπερτ Σάντερς που κάθεται στην καυτή καρέκλα του σκηνοθέτη, «το βιβλίο είναι ένα τέλεια δουλεμένο έργο στο πως διερευνά βαθιά ανθρώπινα αισθήματα χαραγμένα στον καθέναν μας, υπερβαίνοντας ακόμα και την κατάσταση του Πολέμου που παρακολουθεί μέσα από μια ομάδα στρατιωτών σε μια διμοιρία στο Βιετνάμ». «Ζούμε σε τόσο ταραγμένους καιρούς», συνεχίζει ο Σάντερς, «που τα θέματα της αγάπης, του φόβου και της θνητότητας, που επεξεργάστηκε ο Τιμ 30 χρόνια πριν, αντηχούν ως σήμερα, μάλλον ακόμα πιο έντονα».

Ένα λόγος είναι το πολυδιαφημιζόμενο καστ. Τομ Χάρντι, που θα είναι και παραγωγός, Τάι Σέρινταν, Στέφεν Τζέιμς, Μπιλ Σκάρσγκαρντ, Πιτ Ντέιβιντσον, Άστον Σάντερς, Μόιζες Άριας, Άνγκους Κλάουντ, Μάρτιν Σενσμάιερ και η λίστα, απ' ότι λέγεται μεγαλώνει, υπάρχει βαθύ υλικό στο βιβλίο και η ανάγκη για επιτελείο είναι μεγάλη. Βέβαια στο «Thin Red Line» ξεκινούσαμε από Νόλτε, Τραβόλτα, Κλούνεϊ, Πεν, Σάβατζ, Χάρελσον...για να πάμε σε Καβίζελ, Κιούζακ, Τσάπλιν, Τζέιν, Μπρόουντι, Κοτέας, Λέτο, Γουατανάμπε - που, ας πούμε, τότε ήταν λιγότερο γνωστοί. Επίσης, η λογική «Outsiders» που φαίνεται να διέπει την παραγωγή, είναι καλή και χρυσή, αλλά την μάθαμε εκ των υστέρων. Όταν βγήκε η (κατ' εμέ θαυμάσια) ταινία του Κόπολα, δεν συνάντησε ακριβώς λαμπρή υποδοχή. 

Μετά πάμε σε πιο, δυνητικά, προβληματικές επιλογές. Που είναι ο σκηνοθέτης και το σενάριο. Στο δεύτερο είναι ο Σκοτ Μπ. Σμιθ. Του οποίου το «Απλό Σχέδιο» πράγματι λατρεύεται (αν και δεν το θυμάται κανείς), άντε να δεχτούμε και μια σινεφιλικότητα στο πρόσφατο «Διαρρήκτης Υψηλής Τέχνης», αλλά το «Ruins» και το «Έρωτας στη Σιβηρία» δεν πιάνονται για ταινίες. Στην σκηνοθεσία δε, είναι ο Λονδρέζος Ρούπερτ Σάντερς. Που έχει κάνει τη «Χιονάτη και τον Κυνηγό» και «Το Φάντασμα στο Κέλυφος». Τρέμε Μάλικ.

Είθε να πέσουμε έξω, άλλωστε εμείς θα υποστούμε το βάρος μιας αρνητικής κριτικής στην περίπτωση που οι προσδοκίες των παραγωγών και του σκηνοθέτη ατυχήσουν. Θα ήταν απλώς καλύτερα για όλους να υπήρχε μια σεμνότητα πρόθεσης, ένας χαμηλότερος τόνος δημοσιεύσεων, ώστε ένα πραγματικά δημιουργικό περιβάλλον να πάλευε με το υλικό του και να έβγαζε πλούτο που θα συζητάμε για καιρό. Να, όπως ο Μάλικ, που έκανε το έργο σε σχεδόν άκρα μυστικότητα και το άφησε να εκραγεί εμπρός στα θαμπωμένα μάτια μας.