Αγαθός, πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης, κατατρεγμένος, αιώνιο θύμα αλλά με ανεξάντλητη αισιοδοξία, ονειροπόλος, αφελής αλλά θυμόσοφος (κλασικό το «όλα είναι ατμός» του Θρασύβουλα) και τελικά ένας καλός άνθρωπος. Αυτοί ήταν κάποιοι από τους χαρακτήρες που ο αγαπημένος ηθοποιός Θανάσης Βέγγος υποδύθηκε στη μεγάλη οθόνη και μέχρι σήμερα προκαλούν το γέλιο, αλλά και τη συγκίνηση.
Ίσως γιατί ο κωμικός, που άφησε την τελευταία του πνοή μετά από πολύμηνη νοσηλεία στον Ερυθρό Σταυρό, έβγαζε στους ρόλους στοιχεία του χαρακτήρα του – ο ίδιος ήταν αυτοδίδακτος ηθοποιός, ενώ πριν καθιερωθεί σε οθόνη και σανίδι είχε, όπως πολλοί ηθοποιοί της γενιάς του, περάσει από διάφορες "δουλειές του ποδαριού", προκειμένου να εξασφαλίζει τα προς το ζην. Ίσως πάλι γιατί ο τύπος του αεικίνητου, ασθμαίνοντος, αλλά και πολυμήχανου ανθρωπάκου λειτουργούσε στην εποχή του σαν ένας μοντέρνος Καραγκιόζης, προκαλώντας πηγαία το γέλιο στον απλό κόσμο που ταυτιζόταν με την προσπάθειά του, καθώς όλοι «έτρεχαν σαν το Βέγγο».
Με πάνω από 120 ταινίες, ο Θανάσης έγραψε ιστορία είτε ως φαρμακοποιός, φωτογράφος ή μυστικός πράκτορας, είτε πάλι πολεμώντας ηρωικά, λιποθυμώντας από τα χαστούκια του Χατζηχρήστου, ξέροντας αν όχι… από βέσπα, σίγουρα από «Ταινίες Γέλιου», καθώς οι ατάκες του και οι αυθόρμητες κωμικές αντιδράσεις του στις πάσες των συμπρωταγωνιστών, τον καθιέρωσαν στις συνειδήσεις του κοινού. Ο αρχετυπικός χαρακτήρας του ανθρώπου του μόχθου που σπουδάζει «στο Πανεπιστήμιο της ζωής» και καταλήγει σοφός από εμπειρίες και βιώματα θα τον ακολουθεί για πάντα.
Ο Θανάσης Βέγγος δεν αγαπήθηκε μόνο για το ταλέντο του. Αγαπήθηκε γιατί μίλησε στην ψυχή του Έλληνα στις δεκαετίες της μετεμφυλιακής περιόδου, εκπροσώπησε κατά κάποιο τρόπο με τους ρόλους του μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού που προσπαθούσε να επιβιώσει στις πόλεις και αφουγκράστηκε τις ελπίδες ενός ολόκληρου λαού που μπορεί να δυσκολευόταν να τα βγάλει πέρα, αλλά χαμογελούσε με τις μικρές χαρές, αφού όπως θα έλεγε και ο Θανάσης «η φτώχεια θέλει καλοπέραση». Σταδιακά, ο Βέγγος έγινε κάτι σαν ηθοποιός πασπαρτού, μια φιγούρα που μπορούσε να μεταμορφωθεί και να σατιρίσει διαφορετικούς χαρακτήρες, στερεοτυπικούς, καθημερινούς ή εκκεντρικούς - τον αυταρχικό δικτάτορα, το δαιμόνιο πράκτορα, τον αθεράπευτα τίμιο, το «λαμόγιο»...
Αντίθετα πάντως με την πληθωρική παρουσία του Βέγγου στην οθόνη, στη ζωή του ο Θανάσης ήταν αθόρυβος και διακριτικός, σχεδόν αγοραφοβικός, αφού έμενε μακριά όχι μόνο από τα φώτα της δημοσιότητας, αλλά και από κοινωνικές εκδηλώσεις, παρέες και εξόδους. Ίσως αυτή η άλλη πλευρά του τον βοήθησε να βγάλει εκτός από το πηγαίο γέλιο και τη συγκίνηση, μια δραματική νότα που κρυβόταν πίσω από κάθε κωμικό μορφασμό. Αντίο στο Θανάση Βέγγο από όλους τους φίλους του κινηματογράφου.
Διαβάστε εδώ για τη βασική φιλμογραφία και τη ζωή του.
Α.Ν
