Είναι παράξενο συναίσθημα το να βλέπεις ταινίες της χώρας σου να παίζονται στο εξωτερικό. Είσαι ο μοναδικός Ελληνας σε μια αίθουσα γεμάτη από θεατές που δε μιλούν τη γλώσσα σου και παρακολουθούν μαζί σου κάτι το οποίο σε εσένα μόνο μπορεί να είναι τόσο οικείο. Ταυτόχρονα βρίσκεσαι καθισμένος κι εσύ στο σκοτάδι, προσπαθώντας να δεις την ταινία μέσα από τα μάτια τους και να μαντέψεις πώς τους φαίνεται αυτό που βλέπουν.

Κατι τέτοιο μου συνέβη βλέποντας την καινούργια ταινία της Κωνσταντίνας Βούλγαρη (διαβάστε κριτική εδώ) στα πλαίσια του 36ου Κινηματογραφικού Φεστιβάλ του Γκέτεμποργκ, σε μια από τις παλαιότερες αίθουσες της πόλης. Ταινία φτιαγμένη από τα συναισθήματα, τις σκέψεις και τις απογοητεύσεις μιας ελληνικής επικαιρότητας που αναπνέει καθημερινά κάτω από τη βαριά σκιά των πολλαπλών κοινωνικών αδιεξόδων, το «Συγχαρητήρια στους Αισιόδοξους» (που προβλήθηκε εδώ με τον ξένο του τίτλο, «All Cats Are Brilliant?») χειροκροτήθηκε, αν και η νεαρή σκηνοθέτιδά του, η οποία φιλοξενήθηκε τις προηγούμενες μέρες από το φεστιβάλ, βρισκόταν ήδη στον δρόμο της επιστροφής.

Το τρέιλερ του «Συγχαρητήρια στους Αισιόδοξους?»

Πρόλαβε, παρ’ όλα αυτά, να συστήσει το φιλμ της στους θεατές των δυο προβολών που είχαν προηγηθεί και συμμετείχε σε μια συζήτηση που έγινε την Τρίτη που μας πέρασε με θέμα την Ελλάδα της οικονομικής κρίσης και την δυνατότητα να εκφράζεται κανείς κινηματογραφικά και να παράγει ταινίες όταν οι συνθήκες στη χώρα είναι τόσο αντίξοες και αποτρεπτικές.

Στην κουβέντα δεν ειπώθηκε ασφαλώς κάτι που ως Έλληνες δεν έχουμε πετύχει να συζητιέται σε καθημερινή βάση πίσω στην πατρίδα ή ως τακτικός φεστιβαλιστής δεν έχω ακούσει να κουβεντιάζεται στα πηγαδάκια ξένων δημοσιογράφων και στα άρθρα αρκετών κινηματογραφικών εντύπων. Ως πρωτοβουλία ενός φεστιβάλ το οποίο ενδιαφέρθηκε φέτος να δώσει φωνή στην εγχώρια φιλμική μας πραγματικότητα, ωστόσο, το γεγονός μου φάνηκε αξιέπαινο.

Το τρέιλερ του «The Capsule»

Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Γκέτεμποργκ δεν φιλοξένησε, εντούτοις, μόνο την καινούργια ταινία της Βούλγαρη. Το πειραματικό μεσαίου μήκους φιλμ «The Capsule» της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη (διαβάστε κριτική εδώ) παίχτηκε επίσης εχτές και εισέπραξε γενναίο χειροκρότημα, η μικρού μήκους ελληνοσουηδική παραγωγή «Vacant» της Γιόζεφιν Κάμιτζ άρεσε επίσης, ενώ την προηγούμενη εβδομάδα το «Αγόρι που Τρώει το Φαγητό του Πουλιού», η πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Εκτορα Λυγίζου (διαβάστε κριτική εδώ) αποτέλεσε μια από τις συμμετοχές του φεστιβάλ που συζητήθηκαν περισσότερο.

Το τρέιλερ για την ταινία «Αγόρι Τρώει το Φαγητό του Πουλιού

Τόσο η Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη όσο και ο Εκτορας Λυγίζος δεν παρεβρέθηκαν στην παραθαλάσσια σουηδική πόλη για να συντροφεύσουν τις ταινίες τους, ας τους παρηγορήσει, παρ’ όλα αυτά, αν μάθουν ότι προξένησαν με αυτές αίσθηση σε ένα υποψιασμένο και κινηματογραφόφιλο κοινό που γέμισε και τις τρεις προγραμματισμένες προβολές των φιλμ.

Χιλιανής καταγωγής δημοσιογράφος, πάντως, η οποία έτυχε να παρακολουθήσει την ταινία του Λυγίζου, και δήλωσε αρκετά σοκαρισμένη από τα όσα είδε, με πλησίασε για να με ρωτήσει αν τα πράγματα στην Ελλάδα είναι τόσο άσχημα όσο οι εικόνες παρακμής και εξαθλίωσης που παρουσιάζει το φιλμ. Μόλις την ενημέρωσα ότι δεν τρώμε σκουπίδια από τους κάδους και δεν ληστεύουμε το καναβούρι από το κλουβί των οικιακών μας πτηνών προκειμένου να ικανοποιήσουμε την πείνα μας, η δημοσιογράφος ευτυχώς ηρέμησε.