Μετά από μία αποτυχία, είναι εύκολο να διαπιστώνουμε τι έφταιξε. Είναι ακόμα πιο εύκολο να καταλήγουμε σε λάθος λόγους, ή να χανόμαστε σε αναλύσεις, με συζητήσιμη απόσταση από την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι ότι μια ταινία σαν το «Killing Them Softly» του Άντριου Ντόμινικ έπρεπε να έχει καλύτερη τύχη στο άνοιγμά της στην Αμερική. Οι σημερινές ανακοινώσεις για τις εισπρακτικές αποδόσεις των ταινιών στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού βαρέθηκαν να αναφέρονται στη μάχη του Τζέιμς Μποντ με τους βρικόλακες του Twilight στην κορυφή κι επικεντρώνονται στη χαμηλή θέση του «Killing» στη δεκάδα (μετά βίας στην έκτη θέση και με λιγότερα από επτά εκατομμύρια δολάρια εισπράξεις), εξαιρετικά χαμηλή θέση για την «καινούργια ταινία του Μπραντ Πιτ».

Χωρίς να πλησιάζει το αριστούργημα, το φιλμ, καλοφτιαγμένο και με σεβασμό στις επιρροές του, αγκαλιάστηκε από την παγκόσμια κριτική (ήδη από τις Κάννες όπου πρωτοπροβλήθηκε), η οποία είδε πίσω από την επιφάνεια αυτού του σκοτεινού νέο-νουάρ ένα δεύτερο επίπεδο κοινωνικο-πολιτικής καταγγελίας.

Τα αμερικανικά μέσα σχολίασαν τον ατυχή όπως θεωρήθηκε τίτλο, που δε βοήθησε στην προωθητική της καμπάνια ως πολιτική ταινία κι όχι ως απλό crime movie, αλλά και την απογοήτευση των θεατών για την εικόνα μιας διεφθαρμένης Αμερικής χωρίς αξίες και ήθη, μια «μπίζνα» κατά την ατάκα του Μπραντ, που μάλιστα τολμά να ρίξει τίτλους τέλους χωρίς πρώτα να ικανοποιήσει το κοινό αίσθημα με μερικές αχτίδες ελπίδας ότι η αλλαγή έρχεται.

Από την άλλη, το μόνο σίγουρο συμπέρασμα είναι ότι από μόνο του ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του Χόλιγουντ, αυτό του Μπραντ Πιτ, δεν είναι ικανό να τραβήξει το μεγάλο κύμα των θεατών στις αίθουσες, τουλάχιστον όχι όταν η ταινία δεν έχει σαφώς εμπορικό προσανατολισμό. Αυτό δεν ακούγεται και τόσο ευοίωνο για την ούτως ή άλλως ταλαιπωρημένη παραγωγή του «World War Z», της ταινίας του Μαρκ Φόρστερ που μετά από πολλές αναβολές βρίσκεται επιτέλους στο post-production.

Απομένει να δούμε στο μέλλον αν το ευρύ κοινό σκοτώνει (γλυκά) τον Μπραντ ή αν απλώς το συγκεκριμένο εγχείρημα του Ντόμινικ και οι ερμηνείες των ηθοποιών του δεν εκτιμήθηκαν αρκετά. Αν πάντως διαπιστωθεί ότι ένας Μπραντ Πιτ δε φέρνει την άνοιξη (και τα εισιτήρια), δεν αποκλείεται τον δούμε να παίρνει όπως πολλοί άλλοι σταρ την κάμερα στον ώμο. Μέχρι τότε όμως ο ηθοποιός έχει στα προσεχώς του τουλάχιστον δυο άσσους στο μανίκι: «Twelve Years a Slave» του Στιβ ΜακΚουίν και «The Counselor» του Ρίντλεϊ Σκοτ. Όπου άλλωστε έχει να μοιραστεί την ευθύνη των μηδενικών με πολλούς ακόμα «A list» συναδέλφους του.