Προτού πιάσουμε το διαβόητο θέμα για άλλη μια φορά, και με κάθε σεβασμό στον Τοντ τον Φιλντ που αμέριστα εκτιμούμε για τις ταινίες που φτιάχνει, το Eyes Wide Shut είναι άπταιστο ως έχει. Ήταν εξαρχής, όταν η Κριτική, ως συνήθως έκπληκτη και λιγοστή με τις ταινίες του Κιούπρικ αρχικά, δεν το είχε καταλάβει, είναι και τώρα που οι περισσότεροι το έχουν κάνει κτήμα τους. Οι καιροί αλλάζουν, οι γνώμες πάνε κι έρχονται, μπράβο τους, ωραία η κυκλοφορία της γνώμης, η αλήθεια παραμένει μία, η ταινία είναι τέλεια. Κανένας φανατισμός, καμμιά πώρωση. Τέλεια.

Τώρα το μεγαλύτερο πρόβλημα, έτσι κι αλλιώς αυτό, είναι ότι ο Κιούμπρικ πέθανε νωρίς. Μόλις έξι μέρες μετά που έδειξε το final cut στον Τομ και την Νικόλ (οκ και στα αφεντικά της Warner). Αυτό δίνει λαβή σε διαφόρους να λένε το μακρύ και το κοντό τους. Ωστόσο ο Φιλντ δεν είναι στους διαφόρους, είναι σοβαρός άνθρωπος και κάνει μια εκτίμηση: «Αυτό που έχουμε είναι το πρώτο cut του Στάνλεϊ. Πέθανε έξι μέρες μετά την προβολή στους ιθύνοντες. Αν υπολογίσουμε το post production προηγούμενων ταινιών του, έστω και μετριοπαθώς, είναι σαφές ότι το έργο θα ήταν διαφορετικό. Ωστόσο θα ήταν ανόητο να σπεκουλάρουμε τι θα ήταν διαφορετικό αν ο Στάνλεϊ ζούσε να το πειράξει.»

Εύλογη η σκέψη του Τοντ του Φιλντ, αλλά η Νικόλ Κίντμαν έχει ήδη πει ότι η ταινία ήταν σε post production, και εννοούμε στο μοντάζ, ήδη επί 18 μήνες. Ναι, ο Κιούμπρικ ενίοτε τρίμαρε, πείραζε, όλο και κάτι έκανε στις ταινίες λίγο πριν την πρεμιέρα τους, αλλά με την εξαίρεση της «Λάμψης», όπου όμως έχουμε κρατήσει και τα δύο cut, οι διαφορές είναι ασήμαντες ως προς την τελική εικόνα για τον θεατή.

Αυτά, απλά τα πράγματα, Τοντ Φιλντ ξανακάνε ταινία.