Δώδεκα χρόνια μετά το «Pola X» και σχεδόν τα διπλάσια από τους «Εραστές της Γέφυρας» το ατίθασο παιδί του γαλλικού σινεμά, Λεός Καράξ, επέστρεψε δυναμικά. Δεν προσποιούμαστε ότι καταλαβαίνουμε τι ακριβώς συμβαίνει στο «Holy Motors» - κανείς δε θα μπορούσε να το ισχυριστεί, εκτός ίσως από όσους είδαν την ταινία στις Κάννες (διαβάστε κριτική εδώ).

Ωστόσο, το χορταστικό δυόμισι λεπτών τρέιλερ όπου ο ταλαντούχος Ντενί Λαβάν αλλάζει δέρμα ως ηθοποιός που κάθε φορά υποδύεται έναν ξεχωριστό χαρακτήρα -σε ένα θέατρο δε ζούμε όλοι;- σε βυθίζει σε ένα δεξιοτεχνικά κατασκευασμένο κινηματογραφικό σύμπαν που θέλεις να γνωρίσεις άνευ όρων. Ακόμα κι αν δεν είναι βέβαιο ότι τα κομμάτια αυτού του παζλ βρίσκουν τη θέση τους σε ένα ενιαίο όλο. Ακόμα κι αν δεν μπορείς με σιγουριά να εντάξεις αυτήν την ιστορία σε ένα από τα είδη σινεμά που ξέρεις μέχρι τώρα (αχ αυτή η μανία να τα βάζουμε όλα σε κατηγορίες). Ακόμα κι αν οι κριτικές για αυτό το «ντάρλινγκ» των φεστιβαλικών ραντεβού (θα σηκώσει και την αυλαία του 53ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης σε λίγες ημέρες πριν από την κυκλοφορία του στις ελληνικές αίθουσες από 29 Ννοεμβρίου) είναι κάτι μεταξύ ενθουσιώδους "προσκυνήματος" και λίστας αποριών. Ακόμα κι αν κάποιες εικόνες από αυτά τα πλάνα είναι ενοχλητικές.

Ο βασικός άξονας περιστρέφεται γύρω από τον κύριο Όσκαρ, έναν ηθοποιό που γυρίζει ταυτόχρονα περισσότερες από μία ταινίες και σε διάρκεια 24 ωρών ζει διαφορετικές ζωές μέσα από τους ρόλους του. Εγκληματίας, ζητιάνος, πατέρας, διευθυντής πολυεθνικής και τερατόμορφο πλάσμα συνυπάρχουν και αλληλοσυγκρούονται σε έναν άνθρωπο, που μπαινοβγαίνει στη λιμουζίνα του αλλάζοντας πρόσωπα. Τον υποδύεται ο Ντενί Λαβάν, για τέταρτη φορά πρωταγωνιστής σε ταινία του Καράξ. Όμως, που αρχίζει και που τελειώνει ο κάθε ρόλος και που βρίσκεται τελικά η αλήθεια του;

Όνειρο πυρετού ή ευφυές κινηματογραφικό παραλήρημα, το «Holy Motors», με τη γυναικεία αύρα της επιτομής της θηλυκότητας, Εύα Μέντες και μιας γήινης Κάιλι Μινόγκ, είναι μέσα στα πιο αναμενόμενα της σεζόν, ακόμα και ως αίνιγμα.