Ο Ιρανός Τζαφάρ Παναχί αψηφησε για δεύτερη φορά την 20ετή απαγόρευση άσκησης του επαγγέλματός του που του έχει επιβάλει το καθεστώς της πατρίδας του και έφερε στις οθόνες του φεστιβάλ Βερολίνου το χειμώνα το «Closed Curtain», τη μελαγχολική συμβολική ταινία του για τους περιορισμούς που στέκονται στο δρόμο ενός δημιουργού, είτε είναι έξωθεν επιβολές, είτε εσωτερικοί «τοίχοι», που ορθώνονται μπροστά στη δημιουργική του έκφραση.
Μετά το «This is not a film», την πρώτη απαγορευμένη ταινία του το 2011, ο Παναχί επέστρεψε το 2013 στη Μπερλινάλε, (μέσω του έργου του και όχι ως φυσική παρουσία, όπως γνωρίζουμε) στο φεστιβάλ που τον βράβευσε το 2006 με την Αργυρή Άρκτο («Offside»), με μια αλλόκοτη ιστορία, όπου κεντρικός ήρωας είναι ένας σεναριογράφος, απομονωμένος με το σκύλο του σε ένα μεγάλο σπίτι δίπλα στη θάλασσα, όπου ερμητικά κλεισμένος πίσω από σφραγισμένες πόρτες και βαριές κουρτίνες και βυθισμένος στη μελαγχολία, προσπαθεί να γράψει το σενάριό του.
Η γαλήνη του διακόπτεται από την άφιξη μιας νεαρής γυναίκας που εισβάλλει στο χώρο του, αλλά και στο προσωπικό του σύμπαν και αποσυντονίζει τις κινήσεις του. Η ταινία που, με αφορμή την κυκλοφορία της στην Αμερική, έχει σήμερα ένα τρέιλερ – πυξίδα για τον τρόπο που ο Παναχί αναπτύσσει το νέο meta concept του, εξελίσσεται σε ένα διάλογο φαντασίας και πραγματικότητας, παραλόγου και λογικής, φωτός και σκότους.
Οι πρωταγωνιστές (Καμπούτζια Παρτόβι και Μαριάμ Μοκαντάμ) είναι και οι δυο κυνηγημένοι, συγκρούονται με τα στενά όρια μέσα στα οποία υποχρεώνονται να κινηθούν και με τα «φαρδιά» τους όνειρα, προσπαθούν να μη σταματήσουν να αγωνίζονται, αλλά κάποια στιγμή βρίσκονται κοντά στο να σταματήσουν να προσπαθούν, είναι και οι δυο φυλακισμένοι μέσα στο σπίτι με τις κλειστές κουρτίνες, αλλά και μέσα σε ένα κόσμο που δε χωράει το όραμά τους, προσπαθούν να συμφιλιωθούν με την κατάστασή τους, αλλά φτάνουν κοντά στην τρέλα.
Ο Παναχί δημιουργεί ένα χαοτικό λαβύρινθο ιδεών, με σαφή όμως προορισμό. Την ακτιβιστική καταγγελία της κατάστασης στην οποία ο ίδιος έχει περιέλθει με τον κατ’οίκον περιορισμό και την υποχρεωτική αποχή από το σινεμά που του επέβαλε το ιρανικό καθεστώς.
Και φυσικά, ανεξάρτητα από την κινηματογραφική αξία της ταινίας που βραβεύτηκε στο Βερολίνο για το σενάριό της, αυτή η μάχη έχει αξία από μόνη της.
