Οι (πολύ λιγότεροι από τους αναμενόμενους) θεατές που παρακολούθησαν τη νέα ταινία του Μ. Νάιτ Σιάμαλαν «Χτύπος στην Καλύβα» τις προηγούμενες μέρες, γνωρίζουν ότι αυτή τη φορά, όπως και στην περίπτωση του «Happening», ο Ινδοαμερικανός δεν επιφύλασσε twist στο κοινό του. Ή μάλλον υπήρχε twist για όσους είχαν διαβάσει το βιβλίο «The Cabin at the end of the World» του Πολ Τρέμπλεϊ, καθώς διαφοροποιείται ριζικά και, τουλάχιστον στα μάτια μας, διαφοροποιείται ιδεολογικά σε σχέση με τον λογοτεχνικό προκάτοχό του. Ο συγγραφέας του βιβλίου φαίνετα να συμφωνεί μαζί μας, διατυπώνοντάς το όσο πιο κομψά γινόταν.
Εξηγούμε συνοπτικά, προειδοποιώντας ότι ακολουθούν spoilers. Στο βιβλίο η κόρη της τριμελούς οικογένεας που καλείται να κάνει την επιλογή της αυτοθυσίας ενός μέλους για να αποτραπεί η Αποκάλυψη, σκοτώνεται κατά λάθος. Επειδή ο θάνατος της δεν επήλθε από επιλογή δική της, αναιρώντας τον χαρακτήρα της αυτοθυσίας, οι δυο γονείς πρέπει να πάρουν την απόφαση να θυσιαστεί ένας τους, ώστε να αποτρέψουν η Αποκάλυψη. Στο φινάλε του βιβλίου, λοιπόν, οι δύο άνδρες αποφασίζουν ότι δεν θα κάνουν το χατίρι ενός άσπλαχνου, σαδιστή Θεού και, με το ευεργέτημα της ελεύθερης βούλησης, επιλέγουν να συνεχίσουν τη ζωή τους, όπως κι αν είναι αυτή μετά από τα φριχτά έργα της προαναφερθείσας, κακόβουλης θεϊκής οντότητας. Περαιτέρω, το βιβλίο αφήνει αμφίβολο το κατά πόσο υφίσταται όντως μια επικείμενη Αποκάλυψη ή αν όλο αυτό ήταν αποκύημα της φαντασιας τεσσάρων φανατικών. Στην ταινία του Σιάμαλαν το κοριτσάκι μένει άθιχτο, οι τέσσερις καβαλάρηδες της Αποκάλυψης έχουν απόλυτο δίκιο κι ο ένας πατέρας, που είδε θεϊκό σημάδι νωρίτερα, με χαρά και με τιμή δίνει τη ζωή του, κάνει το θέλημα ΑΥΤΟΥ του Θεού και μετά η ζωή μπορεί να συνεχιστεί. Ο τρόπος που το έχει γράψει και το έχει στήσει ο Σιάμαλαν δε, καμία οργή δεν δείχνει απέναντι σε έναν τέτοιο Θεό – άλλη, μεγάλη κουβέντα αυτή, υπάρχουν κι εκείνοι που δεν συμφωνούν με την ερμηνεία μας.
Ο συγγραφέας του βιβλίου τοποθετήθηκε για το φινάλε, το οποίο θεωρεί πιο σκοτεινό από εκείνο του βιβλίου του. «Αν παραμερίσεις την ιδεολογία, σε επίπεδο χαρακτήρων, αναρωτιέσαι τι θα κάνουν τώρα ο Άντριου και η Γουέν (σ.σ. ο ζωντανός πατέρας και η κόρη); Πώς θα συνεχίσουν τη ζωή τους γνωρίζοντας ότι ένα ανώτατο ον που ελέγχει το σύμπαν υπήρξε τόσο σαδιστικό απέναντί τους; Δεν θα έγραφα ποτέ σίκουελ, αλλά η ταινία με έκανε, περιέργως να αναρωτηθώ πώς θα συνεχιζόταν η ιστορία. Γνωρίζω ότι κάποιοι άνθρωποι δεν θεωρούν το φινάλε του βιβλίο μου ελπιδοφόρο, αλλά διαφωνώ. Επίτηδες δε, όταν το έγραφα, δεν ασχολήθηκα με το αν η Αποκάλυψη ήταν αληθινή ή όχι. Με ένοιαζε περισσότερο τι θα διάλεγαν ο Έρικ και ο Άντριου. Αυτή ήταν η ιστορία μου, η επιλογή τους. Η απόρριψη του φόβου και της σκληρότητας, ανεξάρτητα από το τι συνέβαινε. Αυτό που τους παρουσιάστηκε στην καλύβα είναι σκληρό και ανήθικό και αποφασίζουν να πάνε κόντρα. Κι αυτό το βρίσκω ελπιδοφόρο και το έγραψα σε αυτό το πλαίσιο.»
Όσο για το πώς του φάνηκε η εμπειρία της παρακολούθησης της ταινίας; «Υπήρχαν στιγμές που ενθουσιαζόμουν γιατί έβλεπα πράγματα στην οθόνη που ήταν ακριβώς όπως στο βιβλίο μου και υπήρχαν και στιγμές που ήθελα να σηκωθώ και να φύγω από την αίθουσα. Σε γενικές γραμμές μου άρεσε η ταινία. Αλλά προτιμώ το φινάλε μου και θα προτιμούσα να είχαν ακολουθήσει αυτό», κατέληξε ο Τρέμπλεϊ, ευχαριστώντας όμως τον Σιάμαλαν που, όταν ανέλαβε το σενάριο, έβαλε πίσω αρκετά στοιχεία από το βιβλίο του, που είχαν παραλειφθεί στο αρχικό draft του σεναρίου.
Ο «Χτύπος στην Καλύβα» προβάλλεται αυτή την περίοδο και στις ελληνικές αίθουσες.
