Ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης υπήρξε ένας θεαματικά επαγγελματικός και παθιασμένος δημοσιογράφος της ελληνικής σκηνής. Αρθρογράφησε, έκανε ραδιόφωνο και στάθηκε τηλεοπτικά από πολύ νωρίς - αρθρογράφος ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του '80 - ενώ εκεί που κυριολεκτικά πρυτάνευσε ήταν στην εξιστόρηση της μεταπολεμικής ελληνικής ψυχαγωγίας.

Πέρα από την προσήλωση και την προφορική ιστοριογραφία του, επιμελήθηκε πλήθος ψηφιακών εκδόσεων σε cd για ηθοποιούς και τραγουδιστές, ενώ έχει συγγράψει σειρά βιβλίων για πληθώρα εκδοτικών οίκων με θέμα τόσο την λεγόμενη «Χρυσή Εποχή» του ελληνικού κινηματογράφου («Στο τέλος μιλάει το πανί», «Η μαγεία των μιούζικαλ», «Ταινίες για φίλημα»), όσο έχει συντάξει, ποικιλότροπα, μονογραφίες καλλιτεχνών που αγάπησε με πάθος και αξιοσημείωτη πίστη. 

Στο πλαίσιο της λατρείας του αυτής, αν είναι ένα χαρακτηριστικό που πείθει για έναν δημοσιογράφο που βιογραφεί είναι αυτό, μίλησε, συνομίλησε και έγραψε για την Αλίκη Βουγιουκλάκη, τον Δημήτρη Χορν, την Σοφία Βέμπο, τον Γιάννη Σπάρτακο, την Μαρινέλλα, τον Τόλη Βοσκόπουλο, τον Γιάννη Δαλιανίδη, τον Κώστα Βουτσά, τον Νίκο Μαμαγκάκη, τον Γιώργο Μουζάκη και πάμπολλους ακόμα. Πειστήριο της συνεισφοράς τα περισσότερα από 20 βιβλία που υπέγραψε για την ελληνική showbiz (κυρίως) του '50-'70.

Ωστόσο για τις βιογραφικές του συνεισφορές και την μιντιακή παρουσία του, μέχρι απολύτως πρόσφατα και παρά τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπισε, ίσως γνωρίζετε ήδη. Μια ελάχιστα προσωπικότερη κατάθεση από πρωτύτερα δημοσιογραφικά/συναδελφικά χρόνια, αλλά κάτι που μετρά σε προσωπικά καλεντάρια κάποιων από εμάς, ήταν η καθαυτή ανθρώπινη παρουσία. Ένας άνθρωπος εκρηκτικός, πληθωρικός, φωτεινός και αξιαγάπητα θορυβώδης, μια γεροδεμένη, μικροκαμωμένη «μπάλα ενέργειας» που τόνωνε χαρακτηριστικά τις συντροφιές, τις ενίοτε (αν όχι συχνά) μουντές αλλοτινές δημοσιογραφικές μας προβολές με ζωηρότητα και ευθυμία. Το να σίγησε αυτό μένει σαν ένας πόνος και μια έλλειψη.

Τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια στους οικείους και τους φίλους του, δεν είναι λίγοι.