Τι περιμένεις από μια λίστα; Καλές ταινίες, υγιή αρίθμηση, αποφυγή σοβαρών παραλείψεων και τερατωδών προσθηκών, καλά «δικαιολογητικά» κείμενα και μια αίσθηση ότι γράφτηκε από άνθρωπο (ή ομάδες) που του αρέσει το αντικείμενο. Πάνω-κάτω τα παίρνεις αυτά στη νέα λίστα του Variety επί ενός θέματος που έχει δεχθεί ισχυρότατα πλήγματα στην εποχή μας, την εποχή που ανατίμησε την προσβολή σε βάρος της χιουμοριστικής προαίρεσης.

Φυσικά αν θέλει να γκρινιάξει κάποιος υπάρχει άπλετο έδαφος: Αλήθεια ξεμπλέξατε με τον Πίτερ Σέλερς βάζοντας μοναχά την πιο εύλογη επιλογή; Είναι το Brazil και το Poor Things...κωμωδίες; Είπαμε αγαπάτε το Tootsie εκεί στις ΗΠΑ, αλλά ώπα κάπου με το Νο 12. Δεν υπάρχει το Tropic Thunder;! Είναι ο Γάμος του Καλύτερου μου Φίλου 15 θέσεις πάνω από τον Μεγάλο Λεμπόφσκι - ή και γενικά στη λίστα; Είναι «Ο Μεγάλος Δικτάτορας» του Τσάπλιν μια τόσο αστεία ταινία; Είναι το Νο 1 η τελική επιλογή; Κι όμως, ναι. Άλλωστε πολλοί θα συμφωνούν κιόλας, δεν χάθηκε ο κόσμος, κωμωδίες είναι.

Αλλά είμαστε τόσο ευδιάθετοι, ελέω θέματος, που θα προτμήσουμε τις πολύ ευχάριστες εκπλήξεις: Υπάρχει μέσα ο Withnail. Υπάρχει Τζέρι Λιούις (αν και μπήκε η καλύτερη κι όχι η πιο αστεία ταινία). Χώρεσαν Ζακ Τατί - ισχύει ότι και με τον Τζέρι Λιούις. Υπάρχει Bank Dick - πράγμα που από μόνο του δικαιολογεί ευεξία για την λίστα. ΥπάρχΟΥΝ ταινίες του Χάουαρντ Χοκς και του Έρνεστ Λιούμπιτς! Παραμένει ψηλά ο Borat. Υπάρχει, αν και απαράδεκτα χαμηλά, το The Jerk με τον Στιβ Μάρτιν. Είναι, και ίσως απρόσμενα ψηλά, ταινία του Γούντι Άλεν (βλέπε Λιούις και Τατί), ωστόσο υπάρχει και ένα «world-class film artist» στο κείμενο που σε κάνει να ελπίζεις ότι ο Μεσαίωνας με τα online δαδιά στα χέρια βρίσκει αντίλογο.

Αυτά και πάμπολλα ακόμα που χώρος και περιορισμένη περίσκεψη πάνω στη λίστα δεν επιτρέπουν για την ώρα, μπορείτε να τα βρείτε εδώ.