Τα Όσκαρ δόθηκαν, (κλασικά) γκρινιάζουμε όλοι για κάτι, ζήτω τα Όσκαρ! Αυτή είναι η ιστορία μιας κινηματογραφικής σχέσης - και το λέμε με αγάπη και καλή προαίρεση, γιατί μεταξύ μας τα Όσκαρ ιστορικά είναι εκ των πραγμάτων, αλλά βαρύνοντα, εμπορικά ή επιδραστικά, επ' ουδενί όπως παλαιότερες εποχές.

Το Variety έχει μια ωραία συνήθεια. Λίγες μέρες μετά την απονομή κάνει μια προβλεπτική σούμα για τα βραβεία της επόμενης χρονιάς. Στην ουσία είναι κάτι σαν καζαμίας της χρονιάς που έρχεται, αφού δεν ξέρεις και δεν μπορείς να ξέρεις τι έχει φτιάξει ο καθένας, εκτός αν ζούσε ο Κιούμπρικ οπότε θα ήξερες (μεταξύ άλλων και ότι τα Όσκαρ θα τον προσπερνούσαν. Σιγά τώρα ο Κιούμπρικ).

Τι έχουμε λοιπόν φέτος στην χρονιά που ανοίγεται μπρος μας; Μια πολύ πλούσια σοδειά, μια ασυνήθιστη συγκέντρωση σχεδίων ταλέντου και προσδοκιών. Μια χρονιά επίσης με δύο (!) Frankenstein! Ας δούμε συνοπτικά:

Να πάμε εξαρχής με τα σημαντικά, όπως τα βλέπουμε εμείς δηλαδή.

- Επιστρέφει ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις στο σινεμά. ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ Ο ΝΤΑΝΙΕΛ ΝΤΕΪ ΛΙΟΥΙΣ ΣΤΟ ΣΙΝΕΜΑ. (Ναι λογικά δεν θα είναι μόνιμο, κάνει ταινία ο γιος του και στηρίζει σαν καλός μπαμπάς.)

-  Ο Γιώργος Λάνθιμος παραδίδει «Bugonia», με Στόουν και Πλέμονς - αν αυτό «έχει βγει», έχουμε δύο ερμηνευτικές υποψηφιότητες. Ίσως και Σενάριο. Μπορεί και τίποτα, απολύτως.

- Επιστρέφει η Κλόι Τζάο, κάτι που στον υπογράφοντα δεν λέει τίποτε απολύτως, αλλά υπάρχουν λάτρεις στο cinemagazine και σέβομαι. Το «Hamnet» περιέχει Τζέσι Μπάκλεϊ και Πολ Μέσκαλ. Όλα τα παραπάνω είναι Focus Features, που δεν αποκλείεται να έχει την χρονιά της. Αν προέβλεπα θα έλεγα όχι, αλλά αυτό δεν είναι τίποτε παραπάνω από ένα gut feeling, όπως το λέμε στη μακρινή Λακωνία.

- Ο πρώτος «Frankenstein», ο ηχηρός, είναι του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο με Τζέικομπ Ελόρντι ως Πλάσμα (πρέπει να πάψετε να τον αποκαλείτε Τέρας) και είναι για το Netflix. 

- Για το οποίο είναι και ο νέος Έντουαρντ Μπέργκερ, τρίτη ταινία σε τρία χρόνια - να δούμε αν θα κάνει και 3/3 στις οσκαρικές παρουσίες - ο οποίος με το «The Ballad of a Small Player», στήνει ένα θρίλερ στο Μακάο με τον Κόλιν Φάρελ. Αυτό ναι, το περιμένουμε. Τέτοιοι είμαστε. Ακούμε Μακάο, σκεφτόμαστε Μίτσαμ, φουσκώνουν τα στήθη.

- Έχει και Νόα Μπάουμπακ, «Jay Kelly», με ενδιαφέρον που θα ήταν ασθενές αν δεν έπαιζαν Κλούνεϊ και Σάντλερ. Το ξέρει και ο Μπάουμπακ.

- Επιστρέφει η Κάθριν Μπίγκελοου. Κανονικά το γράφω και με κεφαλαία, αλλά πήρε το σκήπτρο ο DDL. Χμ. ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ Η ΚΑΘΡΙΝ ΜΠΙΓΚΕΛΟΟΥ. Ας είμαστε σοβαροί. Έχει λείψει σοβαρά (και συμβολικά) το σινεμά της. Θα είναι θρίλερ Λευκού Οίκου με Ίντρις Έλμπα και Ρεμπέκα Φέργκιουσον. Άραγε γίνεται καλύτερο; (Όσκαρ δεν θα πρέπει να περιμένει.)

- Και η Α24; Τι θα κάνει η Α24; Από μια ταινία τα αδέλφια Σαφντί, το «Μarty Supreme» ο Τζος, παίζει ο Σαλαμέ (που ήταν παραπάνω από ευπρεπής Ντύλαν αλλά από χέρι χαμένος, εδώ τον έπαιξαν τόσοι και τόσοι στο «I'm Not There» και δεν τον βρήκαν, θα τον έβρισκε μονάχος του;) και το «The Smashing Machine» ο Μπένι που ήδη πολυδιαφημίζει τον Ντουέιν Τζόνσον του. Παίζει όμως και η Έμιλι Μπλαντ.

- Έχει ταινία η Σελίν Σονγκ. Το «Materialists» είναι λέει ρομαντική κομεντί με Ντακότα Τζόνσον (πνιχτός, έξαλλος πανηγυρισμός), Κρις Έβανς και Πέδρο Πασκάλ. Στο τέλος όλοι θα είναι χώρια και με μια αίσθηση εκπλήρωσης. Χωρίς Ντακότα όλο δικό σας θα ήταν αυτό.

- Η Warner κατεβαίνει με το δεύτερο Frankenstein της χρονιάς. Και αφού το κάνει η Μάγκι Τζίλενχαλ (εμπιστοσύνη) θα είναι με έμφαση στη... «Νύφη». Το δεύτερο bid της Τζέσι Μπάκλεϊ για μια χρονιά που σε ακραία περίπτωση μπορεί να έχει και διπλή υποψηφιότητα, είναι τούτο. Ο Κρίστιαν Μπέιλ, να μην αφήσει ντενιρική μεταμόρφωση, γίνεται Πλάσμα εδώ. Η ταινία θα είναι τοποθετημένη στο Σικάγο του Καπόνε και παίζουν ακόμα Πενέλοπε Κρουζ και Ανέτ Μπένινγκ. Αχρείαστο να σημειώσουμε ότι πρέπει να κάνει εισιτήρια, ειδάλλως θα δείτε και την Warner να γίνεται «anti woke» Disney ακολούθως.

- Νέα ταινία Πολ Τόμας Άντερσον! Με Λεονάρντο ΝτιΚάπριο και budget όσο όλες του οι προηγούμενες μαζί. Είναι να μην ανησυχείς; Παίζει όμως ο Σον Πεν - και αυτό μας καθησυχάζει, αν και θεωρητικά έχεις έναν δημιουργό που δεν στραβοπάτησε ποτέ. Ο άνθρωπος έχει 8 οσκαρικές υποψηφιότητες, ένας φόβος φωλιάζει ότι δεν θα γίνουν (εδώ) 9.

- Στο νεοσυντηρητικό μαγαζάκι της Disney, το Στούντιο των Στούντιο σήμερα όπως και να το κάνουμε, τι γίνεται; «Deliver Me From Nowhere» γίνεται, τουτέστιν biopic Σπρίνγκστιν, θέση προσκυνήματος από μια πλευρά. Το κάνει ο Σκοτ Κούπερ, που 10 χρόνια πριν θα ήταν ο ιδεώδης στην καρέκλα με πρωταγωνιστή τον hot (ποικιλοτρόπως) Τζέρεμι Άλεν Γουάιτ από «The Bear». Η ταινία είναι υπό την σκέπη της 20th Century Studios, που είναι υπό την αποπνικτική ηγεσία της Disney.

- Tρίτο Avatar - «Fire and Ash» - και οι λεγόμενες τεχνικές κατηγορίες έχουν κλείσει.

- Επιστρέφει ο Μπράντλεϊ Κούπερ, σε χρόνο ρεκόρ, με το «Is This Thing On?», όπου σκηνοθετεί και συμπρωταγωνιστεί. Αν πάει όπως με τα δύο πρώτα του, πολλές υποψηφιότητες εδώ. Νομίζω όμως και πάλι θα ακούσω το εσώτερο καμπανάκι και δεν θα τις περιμένω αυτή τη φορά. Ας είναι όμως μια καλή ταινία - όπως ήταν οι προηγούμενες δύο. Για την Searchlight τούτο. 

- Η Universal έρχεται με το δεύτερο «Wicked» - πάλι υπάρχουν θαυμαστές εκ προοιμίου, συν μια αρμαθιά οσκαρικών υποψηφιοτήτων από φέτος. Μερικοί δεν θυμόμαστε ποιοι παίζουν. Εξυπνάδες.

- 'Ερχεται επίσης με νέο Jurassic Park («Rebirth»), με Σκάρλετ Γιόχανσον και Τζόναθαν Μπέιλι. Κρίμα Universal, αν και θα το δούμε.

- Biopic Μάικλ Τζάκσον, η ίντριγκα της χρονιάς και σαφώς θα πάρουν φωτιά τα σόσιαλ εδώ. Η Lionsgate βγάζει (αν δεν πάρει αναβολή) το «Michael», με τον ανιψιό να υποδύεται τον Βασιλιά της Ποπ (και θείο του). Αναγκαίο με χολιγουντιανούς όρους και αν διαλέξει την ασφαλή απεικόνιση οι Queen θα πρέπει να τρέμουν την box office βασιλεία τους στα biopics.

- Παρατά τον Πουαρό, αρκετά τον ταλάνισε (οκ το τελευταίο ήταν ανεκτό), ο Κένεθ Μπράνα επιστρέφοντας με το «The Last Disturbance of Madeline Hynde». Θα είναι θρίλερ, λέει. Παίζει η Τζόντι Κόμερ, για ορισμένους αυτό θα αρκεί. 

Αυτή είναι μια πρόγευση. Στην πραγματικότητα υπάρχει ένα τουλάχιστον 70% ταινιών που όπως πάντα προκύπτουν στην πορεία, έρχονται (βέβαια) εκτός χολιγουντιανής βιομηχανίας, και εσωκλείουν αυτά που κάθε χρόνο μάς σαγηνεύουν. Οπότε μην παίρνουμε τα παραπάνω πολύ στα σοβαρά, το σινεμά γιορτάζει στο απροβλεπτο.