Thus it commences, που λέει και ο φίλος μας ο Ίαν ΜακΚέλεν, ως Γκάνταλφ.

Μπορεί η πρωτάρα στο σύμπαν Τζίνα Ορτέγκα να μάζεψε για λογαριασμό των...γερόντων του 2ου «Σκαθαροζούμη» τις ορδές των νεαρών θαυμαστών, αλλά η αλήθεια είναι πώς η Μόνικα Μπελούτσι είναι ο εθνικός θησαυρός και ακολουθούν οι πρωταγωνιστές του Μπέρτον (Ράιντερ, Κίτον, Ο' Χάρα, Θερό, Νταφό), που είχε και την χαρά να είναι αγκαζέ με την Ιταλίδα.

Η ταινία φαίνεται να είχε έναν απόηχο, τρόμαξε, ξάφνιασε και έφερε και γέλια στο κοινό, όμως το standing ovation, ίσως σε ένα δείγμα ότι μπορεί αυτή η σαχλή τακτική να αραιώσει κάπως, διακόπηκε πρόωρα για να....αποχωρήσουν οι ηθοποιοί.

Πριν την προβολή, ωστόσο, ήταν ένα ακόμα μεγάλο γεγονός της βραδιάς. Η βράβευση της απαστράπτουσας και αγέρωχης Σιγκούρνι Γουίβερ με τιμητικό Λιοντάρι για την συνεισφορά της. Και αυτό το σκέλος είχε το ευτράπελό του, καθώς εν μέσω των οπτικών εδαφίων μιας μακράς, ενίοτε και θρυλικής, καριέρας, προέκυψε βίντεο-μήνυμα ενός κάποιου Τζίμι Κάμερον, που τίμησε την επί μακρόν συνεργάτιδά του, αφήνοντας και μια παρότρυνση προς Ακαδημία μεριά για ένα Όσκαρ που δεν ήρθε για την Γουίβερ - τρις υποψήφια, περίφημη η διπλή της υποψηφιότητα το 1988 με «Γορίλες στην Ομίχλη» και «Εργαζόμενο Κορίτσι» (Α' και Β' Ρόλου), ενώ δύο χρόνια πριν είχε χάσει το Όσκαρ για το «Άλιενς» από την Μάρλι Μάτλιν για τα «Παιδιά Ενός Κατώτερου Θεού».

Καλή αρχή στο φεστιβάλ.