Ποιος θα περίμενε 20 χρόνια πριν ότι ο σκηνοθέτης του «Maelstrom», ή 12 χρόνια πριν ο σκηνοθέτης του «Πολυτεχνείου», θα ήταν μείζον δημιουργός της Warner, ο άνθρωπος του οποίου η ταινία συζητιέται ακατάπαυστα εδώ και δύο χρόνια, εκείνος που με μια σειρά σχεδίων την τελευταία 8ετία (δεν είναι λίγες, είναι έξι!) οδηγεί το άρμα του σκεπτόμενου blockbuster για την βαρέως νοσούσα δημιουργικά βιομηχανία. Όχι πολλοί.
Όμως να που ο προσφάτως 54χρονος Γαλλο-Καναδός το έχει κατορθώσει - και, πέρα από προσωπικά γούστα, εντελώς δίκαια. Σε πρόσφατη συνέντευξη στο pοdcast του MTV «Happy Sad Confused», o σκηνοθέτης δήλωσε, τρόπον τινά, και την δική του έκπληξη κυρίως μετά από το σίκουελ του «Blade Runner». Ταινίας που μπορεί η κριτική και η σινεφίλ κοινότητα να περιθάλπουν σαν βασικό της '80ς βρέφος, όμως το ευρύ κοινό δεν συμμερίζεται. Ως εκ τούτου το σίκουελ του Βιλνέβ δεν έπιασε ούτε τα 100 εκατομμύρια στις ΗΠΑ, χρεώνοντας λέει ο Βιλνέβ την εταιρεία τουλάχιστον 80 εκατομμύρια. «Το θαύμα είναι ότι ακόμα κάνω ταινίες και ακόμα μου μιλάτε».
«Ήξερα ότι φλέρταρα με την καταστροφή όταν την έφτιαχνα. Έβαλα τον εαυτό σε τεράστιο καλλιτεχνικό κίνδυνο. Όπως μου είπε ο Κρίστοφερ Νόλαν κάποια στιγμή, 'περπατάς σε ιερό έδαφος'. Είχε δίκιο, ήταν ιερόσυλο αυτό που έκανα. Το ότι είμαι ακόμα εδώ και δεν απορρίφηκα από την σκηνοθετική κοινότητα είναι ευτυχές».
Βαυκαλίζεται λιγάκι ο Βιλνέβ, αλλά του το συγχωρείς γιατί είναι εξαιρετικά ενδιαφέρων δημιουργός, ακριβώς το είδος που σπανίζει, να μην πούμε «διώκεται», σήμερα από τα majors. Φυσικά και δεν απορρίφθηκε, η κριτική εν γένει αγκάλιασε το 2049, στηρίζει γενικώς την φιλμογραφία του, θα έφτανε κανείς να πιστέψει ότι είναι και το βασικό του στήριγμα στην εποχή των λεόντων. Στην άλλη μεριά του Ατλαντικού η κριτική γνώμη έχει ακόμα ένα κάποιο βάρος.
Το «Dune» πηγαίνει θαυμάσια στα παγκόσμια ταμεία, στις 22 του μήνα βγαίνει στις ΗΠΑ (και το HBO Max) και ο Βιλνέβ δηλώνει ότι «το Blade Runner και το Dune συνιστούν δύο εντελώς διαφορετικά είδη πίεσης. Στο πρώτο έπρεπε να σεβαστώ το αριστούργημα του Ρίντλεϊ Σκοτ. Ήταν πιο πολύ μια πράξη αγάπης. Στο Dune αντιμετωπίζω την πίεση των εφηβικών μου ονείρων. Είχα μεγάλα όνειρα και ο εφηβικός μου εαυτός ήταν απολυταρχικός, έπρεπε να τα ικανοποιήσω εκείνα τα όνειρα που είχα όταν διάβαζα το βιβλίο. Αυτή ήταν εδώ η μεγαλύτερη πρόκληση».
Ηχηρή η αποσιώπηση Λίντς στην περίπτωση του φετινού ριμέικ, με το οποίο δεν θα υπάρχουν στιλιστικές ομοιότητες όπως έχει δηλώσει ο Βιλνέβ από την αρχή. Λογικά, με τα πρώτα νούμερα του box office θα πέσουν και οι υπογραφές για την δεύτερη ταινία πάνω στο ίδιο βιβλίο, να ολοκληρωθεί και αυτή η ωραία ιστορία «δημιουργού με όνειρο», που απρόσμενα προέκυψε να υπογράφει ο σκηνοθέτης του «Prisoners», της «Άφιξης» και του «Ο Άνθρωπος Αντίγραφο». Που θα πάρει και το κλιπάκι της αποφώνησης γιατί και ελάχιστοι το είδαν και το καλύτερό του έργο παραμένει.
