Σίγουρα δεν αρέσουν όλα σε όλους, το αυτό ισχύει και για ένα υποκριτικό κεφάλαιο όπως ο Μπράντο, που μπορείς να φανταστείς 10 τρόπους για να παιχτεί μαι σκηνή κι εκείνος θα φέρει πάντα έναν ενδέκατο που ούτε σου είχε περάσει από το μυαλό, μα τελικά είναι ο πιο σωστός. Ναι, κυριαρχούσε μέσα στο κάδρο, αλλά συνήθως συνέβαινε λόγω εκτοπίσματος και ακτινοβολίας. Ήταν αυτό που λέμε «over the top»; Μεγάλη συζήτηση, για τις ανάγκες του παρόντος ας δεχτούμε ότι σε κάποιες ταινίες ίσως και να ήταν. Το να ακούς όμως από τα χείλη του Κριστόφ Βαλτζ ότι ο Μπράντο ήταν επιδειξιμανής και υπερβολικός υποκριτικά ακούγεται οριακά σαν ανέκδοτο. Nαι είναι χαρισματικός ηθοποιός ο Βαλτζ, αλλά σε 9 στις 10 εμφανίσεις του  καταλήγει να καπελώσει την ταινία, να γίνει unfair προς τους συμπρωταγωνιστές του και να δώσει την αίσθηση της έπαρσης, μιας (αν όχι ασυνείδητης, έστω μη συνειδητής) πεποίθησης ότι αυτό στο οποίο παίζει δεν είναι αντάξιο του μεγέθους του και ότι πρέπει να το «αναβαθμίσει», ανεβάζοντας και τα ντεσιμπέλ και πυροδοτώντας, κάποιον εσωτερικό εκρηκτικό μηχανισμό.

«Κλείσαμε εκατό χρόνια από τη γέννηση του Μπράντο, διάβασα δυο άρθρα σχετικά και τα βρήκα αμφότερα πολύ ενοχλητικά. Με ενοχλεί αυτή η προσπάθεια να τον προσεγγίσουμε θρησκευτικά μετά τον θάνατό του, να χτίσουμε μια μυθολογία γύρω του», δήλωσε ο Βαλτζ. «Είναι γελοίο, επειδή για μένα ήταν φιγουρατζής. Στα πρώτα του βήματα στο σινεμά ήταν φανταστικός, κανείς δεν είχε ξαναδεί κάτι τέτοιο. Μετά, όμως, βλέπεις κάτι σαν τους Φυγάδες του Μιζούρι και, πραγματικά, δυσκολεύεσαι να το παρακολουθήσεις, αν και παραδέχομαι ότι υπάρχει μια λογική πίσω από αυτή την τρέλα».

Σύμφωνοι, Κριστόφ.