Ο Τζέιμς Κάμερον και η Σιγκούρνι Γουίβερ συνεργάζονται από τα μέσα της δεκαετίας του '80, όταν έκαναν μαζί το για κάποιους εξ ημών καλύτερο «Alien» της σειράς, το «Aliens» του 1986. Και εκεί, όπως περίπου πάντα, ο Κάμερον είχε πάρει ένα μεγάλο ρίσκο - τουλάχιστον για ταινία που σκόπευε σε ταμειοθραυστικές εισπράξεις. Είχε βάλει μια γυναίκα να κάνει τον...Ράμπο (το 2ο εκ των οποίων ο Κάμερον είχε συν-συγγράψει την μόλις περασμένη χρονιά!), να κάνει την Μητέρα, να κάνει τον Εξολοθρευτή Άλιεν, να κάνει όλες τις δουλειές. Εμείς εδώ, όχι όλοι πάντως, λέμε ότι τις έκανε εξαιρετικά.

Τώρα, αφού η Σιγκούρνι θέλει (και μπορεί, παρότι το ageism στο φιλοεφηβικό Χόλιγουντ δεν της βρίσκει ρόλους ανάλογους της σημασίας της), περιφρονεί τα 70+ χρόνια της και αναλαμβάνει τον ρόλο της κόρης του Τζέικ και της Νεϊτίρι, Κίρι. Ένα απίθανο - και στο τέλος θα είναι ευτυχέστατο - ρίσκο, που αποδεικνύει το μέγεθος του δημιουργού Κάμερον, κι ακόμα περισσότερο τεκμηριώνει τι ακριβώς είναι αυτό που τρέμει η βιομηχανία και «σκοτώνει» τις υπογραφές και τις ιδέες τους.

«Νομίζω όλοι πάνω-κάτω θυμόμαστε το αίσθημα της εφηβείας μας, εγώ ήμουν 1.80 στα 11, ξέρω πώς είναι να αισθάνεσαι αμήχανη  - όπως η Κίρι στην ταινία. Ψάχνει να βρει τον εαυτό της κι εγώ είμαι πασίχαρη που ο Τζιμ μου έδωσε αυτή την πρόκληση», λέει η Γουίβερ, της οποίας ο αρχικός χαρακτήρας στην σάγκα, πέθανε στο τέλος της πρώτης ταινίας.

«Μεγάλη ερμηνευτική πρόκληση», λέει ο Κάμερον, «θα παίζει έναν χαρακτήρα δεκαετίες νεότερό της. Η Σιγκ το θεώρησε εντελώς απολαυστικό. Απλώς έγινε νεότερη. Έδειχνε νεότερη, είχε περισσότερη ενέργεια, δεν έβγαινε ποτέ από τον χαρακτήρα καθόλη την περίοδο του motion capture. Είχε μια λάμψη στο πρόσωπό της, μια ελαφρότητα στο βήμα της, μια χαρά στο πνεύμα της».

Και τι θα ήταν το σινεμά χωρίς παρέες, φιλίες και ρίσκα.