Είναι δύσκολο να εννοήσουμε την Ντάιαν Κίτον άνευ του Γούντι Άλεν. Μαζί έφτιαξαν τη σταρ Ντάιαν Κίτον, ήταν φίλοι για πάνω από πέντε δεκαετίες, υπήρξαν κι εραστές. Στα '80s θα έκανε ένα αξέχαστο τραγουδιστικό πέρασμα από το «Radio Days», θα επέστρεφε στο πλευρό του επί της οθόνης σε μια δύσκολη περίοδο για τις ανάγκες του «Manhattan Murder Mystery» και το 2018, όταν μαζί με τα ξερά, κάηκαν και μερικά χλωρά, θα ήταν από τους λίγους ανθρώπους που βγήκαν δημοσίως και ανοιχτά προς υπεράσπιση του σκηνοθέτη, για μια υπόθεση που είχε κλείσει από τα μέσα των ‘90s.
Ο Γούντι αποχαιρέτισε την αγαπημένη του φίλη με ένα κείμενο που δύσκολα αφήνει άνθρωπο ασυγκίνητο και μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο εδώ. Ακολουθεί ένα απόσπασμα: «Καθώς ο καιρός περνούσε, έκανα ταινίες για κοινό απαρτιζόμενο από έναν άνθρωπο, τη Ντάιαν Κίτον. Δεν διάβαζα ούτε μια κριτική για τη δουλειά μου, σημασία είχε μόνο η γνώμη της Ντάιαν. Αν της άρεσε, θεωρούσα την ταινία καλλιτεχνική επιτυχία. Αν δεν ήταν και πολύ ενθουσιώδης, χρησιμοποιούσα τις επισημάνσεις της για να μοντάρω ξανά την ταινία και να βρω κάτι το οποίο θα τη βοηθούσε να νιώσει καλύτερα με το αποτέλεσμα. Τότε ζούσαμε μαζί και έβλεπα τον κόσμο μέσα από τα μάτια της. Είχε μεγάλο ταλέντο στην κωμωδία και στο δράμα, αλλά ταυτόχρονα μπορούσε να χορέψει και να τραγουδήσει με συναίσθημα. Επίσης, έγραφε βιβλία, έκανε φωτογραφία, έφτιαχνε κολάζ, διακοσμούσε σπίτια και σκηνοθετούσε ταινίες. Και ήταν πάρα πολύ αστεία, σού έφτιαχνε τη διάθεση όταν βρισκόσουν κοντά της.
Παρά τον συνεσταλμένο της χαρακτήρα, ένιωθε σίγουρη για την αισθητική της κρίση. Είτε ασκούσε κριτική σε μια ταινία μου, είτε σε ένα έργο του Σαίξπηρ, διατηρούσε τις ίδιες προδιαγραφές. Αν πίστευε ότι ο Σαίξπηρ κάπου έκανε λάθος, δεν θα δίσταζε να τσακίσει τον Βάρδο (σ.σ. έτσι αποκαλούν στις αγγλοσαξονικές χώρες τον κορυφαίο Βρετανό δραματουργό). Στη ζωή της βγήκε ραντεβού και υπήρξε σε σχέση με έναν σωρό συναρπαστικούς άνδρες, σίγουρα πιο γοητευτικούς από μένα. Εγώ πάλευα να κάνω ένα αριστούργημα -κι ακόμα προσπαθώ. Κορόιδευα τη Ντάιαν ότι θα καταλήξουμε σαν το «Sunset Boulevard», εκείνη σαν τη Νόρμα Ντέσμοντ κι εγώ σαν τον Έρικ Φον Στρόχαιμ, κάποτε σκηνοθέτης της και πλέον σοφέρ της. Αλλά ο κόσμος αλλάζει διαρκώς και με τη φυγή της Ντάιαν άλλαξε για ακόμα μια φορά. Πριν από λίγες μέρες ήταν ένα μέρος που συμπεριλάμβανε τη Ντάιαν. Τώρα είναι ένας κόσμος χωρίς εκείνη, άρα ένας ακόμα πιο απαίσιος κόσμος. Υπάρχουν, όμως, ακόμα οι ταινίες της. Κι εκείνο το μεταδοτικό γέλιο της που ηχεί ακόμα στ' αυτιά μου».
H κεντρική φωτογραφία από το τελευταίο πλάνο που μοιράστηκαν μαζί επί της οθόνης, στο «Manhattan Murder Mystery».
