Υπάρχει ελληνική Nouvelle Vague;

Γράφαμε στο τεύχος του ΣΙΝΕΜΑ που κυκλοφορεί για το «ελληνικό σινεμά που περιμένουμε» και τους νέους σκηνοθέτες που πάνε σε διεθνή φεστιβάλ και κερδίζουν βραβεία. Τα καλά νέα όμως είναι ακόμη καλύτερα...

 Μέσα στο Δάσος
"Μέσα στο Δάσος"

Γράφαμε στο τεύχος του ΣΙΝΕΜΑ που κυκλοφορεί για το «ελληνικό σινεμά που περιμένουμε» και τους νέους σκηνοθέτες που πάνε σε διεθνή φεστιβάλ και κερδίζουν βραβεία. Τα καλά νέα όμως είναι ακόμη καλύτερα: Το «Μέσα στο Δάσος» του Άγγελου Φραντζή που προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Αθηνών (στην Πειραιώς 260) την Τρίτη 14 και την Τετάρτη 15 Ιουλίου.
Μετά το «Polaroid» και το «Όνειρο του Σκύλου», ο Φραντζής ολοκλήρωσε μια ταινία απίστευτης ομορφιάς γυρίζοντας μόνος του με μια μικρή φωτογραφική (sic) μηχανή. Τα τοπία που έχει επιλέξει αποκαλύπτουν μια εντελώς άγνωστη Ελλάδα, ενώ εκπληκτική είναι και όλη η εικαστική ατμόσφαιρα, τα κάδρα κι ο φωτισμός. Και το θέμα του εξόχως τολμηρό: ένα ερωτικό τρίγωνο δύο αγοριών που έχουν σχέσεις μεταξύ τους και μιας κοπέλας η οποία προσπαθεί να διαπεράσει τον ερωτικό τους κόσμο.

Αυτά όμως συμβαίνουν στην ταινία, διότι η παράσταση που είδαμε στο φεστιβάλ δεν ήταν απλώς μια προβολή ταινίας, αλλά ένα υπέροχο και σπάνιας πληρότητας εικαστικό, θεατρικό και μουσικό δρώμενο.

Τρεις οθόνες έπαιζαν κομμάτια της ταινίας- σε παράταξη ή αντίστιξη- την ώρα που οι ίδιοι ηθοποιοί ερμήνευαν και σχολίαζαν κινησιολογικά τις εικόνες. Παράλληλα οι μουσικοί Coti K, και Νίκος Βελιώτης έντυναν, επί σκηνής, με ήχους και μουσικές την παράσταση. Μετά το χειροκρότημα οι θεατές οδηγήθηκαν στην πίσω αυλή της αίθουσας για την μεγαλύτερη έκπληξη. Μια απρόσμενη εγκατάσταση υψηλής αισθητικής, φορτισμένη εννοιολογικά, συμπλήρωνε κι ερμήνευε όσα είδαμε- ή για την ακρίβεια έδινε στον θεατή μια νέα σειρά ερωτημάτων για να δώσει ο ίδιος την δική του ερμηνεία.

  •  Στρέλλα
    "Στρέλλα"
Οι πολύ τολμηρές σκηνές (αυνανισμός και πεολειχία) δίχασαν πάντως το κοινό: για αριστούργημα μιλούσαν οι περισσότεροι, κάποιοι άλλοι όμως το βρήκαν απλώς μια υπερβολική μετριότητα.

Η τόλμη όμως- πιστεύω- δεν μπορεί να είναι μετριότητα και το ελληνικό σινεμά έχει ανάγκη να σπάσει τα όρια που το κρατούν εγκλωβισμένο, έχει ανάγκη να ξαναβρεί την επαφή του με αλήθειες που φοβόμαστε να πούμε.
Εξαιρετικοί ήταν και οι ηθοποιοί Ιάκωβος Καμχής, Νατάν Πισότ και Κάτια Γκουλιώνη (συνεντεύξεις τους στο ΣΙΝΕΜΑ που κυκλοφορεί)


Αναζήτηση ερωτικής ταυτότητας

Με το «Μέσα στο Δάσος» ο Φραντζής τοποθετείται κι αυτός στην ιδιότυπη ελληνική Nouvelle Vague που αρχίζει να δημιουργείται εδώ και μερικούς μήνες. Έχουν προηγηθεί ο Πάνος Χ. Κούτρας με την σοκαριστική, αλλά και εξόχως ευαίσθητη και ποιητική, «Στρέλλα», ο Γιώργος Λάνθιμος με τον βραβευμένο στις Κάννες «Κυνόδοντα», ενώ ακολουθεί ο Βαρδής Μαρινάκης με το «Μαύρο Λιβάδι» που είδαμε σε μια ειδική προβολή πριν απόν μερικές μέρες. Μια τολμηρή ερωτική αλληγορία (γκέι και στρέιτ) στο περιβάλλον της Τουρκοκρατίας, μέσα σ΄ ένα γυναικείο μοναστήρι με ηρωίδα μια  νεαρή μοναχή η οποία είναι μεταμφιεσμένο αγόρι.

Παρατηρώ ότι και στις τέσσερις αυτές ταινίες κυριαρχεί η αναζήτηση της ερωτικής ταυτότητας, ο επαναπροσδιορισμός των σχέσεων, η αμφισβήτηση της αποδεκτής ηθικής, ο κατακερματισμός των ερωτικών επιθυμιών. Εκδοχές του ίδιου, ή παρόμοιων θεμάτων, από ταλαντούχους δημιουργούς οι οποίοι κέρδισαν ήδη μια θέση στο «ελληνικό σινεμά που πάντα περιμέναμε» στην ελληνική Nouvelle Vague.

Δεν ξέρω αν όλοι αυτοί (αλλά κι άλλοι όπως ο Φίλιππος Τσίτος με την «Ακαδημία Πλάτωνος») που μόλις επιλέχθηκε για το διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ του Λοκάρνο) θα αποτελέσουν ένα αληθινό Νέο Κύμα, μια αληθινή Nouvelle Vague -ή Κίνημα, ή Σχολή, ή όπως το πει κανείς. Δεν ξέρω αν θα συνεχίσουν να κάνουν καλές ταινίες κι αν θα βρουν συνεχιστές. Ξέρω όμως ότι μας κάνουν να ελπίζουμε όπως δεν ελπίσαμε εδώ και πολλά χρόνια.


ΟΡΕΣΤΗΣ ΑΝΔΡΕΑΔΑΚΗΣ

 

ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ