Για τον Ρόμπερτ Ζεμέκις, την ιστορία, την ικανότητα, την τεχνολογική δεινότητα, το ιστορικό του σερί και την τρέχουσα «παρακμή» του ίσως δεν έχουμε μιλήσει αρκετά. Δοθείσης ευκαιρίας θα το κάνουμε. 36 χρόνια πριν πάντως, παρέδωσε το «Who Framed Roger Rabbit» και αναζωογόνησε το Χόλιγουντ και την θεατρική εμπειρία. Η ταινία ήταν και παραμένει μια τεράστια κι αγέραστη απόλαυση, που σημείωνε τότε και την νέα ανανεωτική γραμμή της Ντίσνεϊ. Σπουδαία, δημιουργικά χρόνια θα ακολουθούσαν.
Fast forward στο σήμερα και η εταιρεία είναι πλέον ένας ανεκδιήγητος κολοσσός που έχει καταπιεί το Χόλιγουντ, ένα τερατώδες στούντιο που δεν βγάζει πια ούτε κατά διάνοια τις ταινίες που έβγαζε, μια ιστορική αναντιστοιχία των καταβολών του. Μεγάλο μέρος της ευθύνης, θα ήθελε να πιστεύει η ηγεσία του στούντιο, βαραίνει την εποχή. Μπα. Ο Γουόλτ Ντίσνεϊ, και οι διάδοχοί του στα τέλη του '80, δημιούργησαν την εποχή, δεν την ακολούθησαν.
Ο Ζεμέκις μιλώντας στο Happy Sad Podcast αναφέρεται στην καριέρα του και τo άρθρο του IndieWire, από όπου αντλούμε και το βίντεο, προτιμά να σταθεί στον τίτλο του στην διασκεδαστική αντίδραη του Πολ Νιούμαν όταν ο Ζεμέκις του πρότεινε τότε τον ρόλο που τελικά πήγε στον Μπομπ Χόσκινς. Ο Νιούμαν...προσβλήθηκε (λέει ο Ζεμέκις): «Τι, θέλεις παίξω απέναντι σε έναν λαγό-καρτούν;». Ομολογώ ακούγεται πολύ ωραίο κάστινγκ, Νιούμαν εποχή «Χρώμα του Χρήματος» τι άλλο να ζητήσεις, αλλά δεν υπάρχει σώφρων άνθρωπος να μην γιορτάζει τον Χόσκινς στον ρόλο.
Εκεί που η συζήτηση έχει τις αιχμές της, αν και ο Ζεμέκις είναι κρύο αίμα γενικώς, είναι στην αναφορά για το αν θα υπήρχε σίκουελ εκείνης της ταινίας, οπότε και ο 72χρονος δημιουργός άφησε απλά μια υπόμνηση ότι η Ντίσνεϊ πια δεν έχει καμμιά σχέση με εκείνη την εποχή και ότι και μόνο λόγω Τζέσικα Ράμπιτ μια τέτοια ταινία δεν θα μπορούσε να γίνει σήμερα. «Δείτε πώς την έχουν ντύσει στο theme park. Της έβαλαν καμπαρντίνα».
Είπαμε το ότι επειδή κάποιες ιδέες είναι πράγματι προοδευτικές δεν έπεται ότι ο κόσμος που τις εφαρμόζει προοδεύει. Μπορεί και να πηγαίνουμε 10 βηματα πίσω για να πάμε κάποτε μπροστά. Το (10 βήματα πίσω) σημερινό Χόλιγουντ δεν είναι ούτε κατά διάνοια το Χόλιγουντ των '80ς, τόσο σε ποιότητα ταινιών, όσο και σε συναίσθηση του κινηματογραφικού θεάματος δια μέσω της τεχνολογίας, αντί με το αισθητικά φθηνό καπέλο της. Το ότι προσπαθεί ακατάπαυστα έκτοτε να αναβιώσει εκείνη τη δεκαετία είναι μάλλον μια απόδειξη.
