63ο ΦΚΘ: To μελόδραμα του Αρονόφσκι, το ενσυναισθητικό «Άκουσέ με» και ο εστετισμός του «Runner»

Ο Αρονόφσκι επιστρέφει και δίνει στον Μπρένταν Φρέιζερ ρόλο ζωής, η Μαρία Ντούζα μας καλεί να «ακούσουμε» τον διπλανό μας και η Μαριάν Ματίας κάνει το ντεμπούτο της με μια εστέτ arthouse δημιουργία.

Aνταπόκριση: Γιάννης Βασιλείου, Λουκάς Κατσίκας
63ο ΦΚΘ: To μελόδραμα του Αρονόφσκι, το ενσυναισθητικό «Άκουσέ με» και ο εστετισμός του «Runner»

Η φωτογενής, ανερχόμενη Ευθαλία Παπακώστα υποδύεται μια κωφή έφηβη στο «Άκουσέ με» της Μαρίας Ντούζα. Η ηρωίδα αναγκάζεται να αφήσει πίσω της το Σχολείο Κωφών στην Αθήνα και να μετακομίσει στην επαρχία, όπου θα έρθει αντιμέτωπη τόσο με τις προκαταλήψεις του κόσμου γύρω της και των ανθρώπων της, όσο και με τις δικές της. Το «Άκουσε με» του τίτλου δεδομένα αναφέρεται σε μια άλλου τύπου ακοή, στην ανάπτυξη μιας ενσυναισθητικής στάσης, στο άκουσμα του ενδιάθετου φρονήματος καλοσύνης που η δημιουργός θεωρεί πώς όλοι έχουμε, μα επιλέγουμε να αγνοήσουμε και συνήθως κατακτούμε μέσω της εμπειρίας και της θέλησης για επικοινωνία. Είναι, ασφαλώς, μια καλόψυχη δημιουργία, έχει και δύο πολύ κινηματογραφικές ερμηνείες ως ατού της, τόσο αυτή της πρωταγωνίστριας, όσο κι εκείνη του Γιώργου Πυρπασόπουλου, που ποτέ δεν έχεις ξαναδεί τόσο μετρημένο στο πανί. Υπάρχει μια αμηχανία στις σκηνές καβγάδων, μια επανάληψη στις δραματικές συγκρούσεις και τόσο δραματικά απροόπτα σωρευμένα που, όσο περνά η ώρα, νιώθεις σαν να παρακολουθείς συνεπτυγμένη μια ολόκληρη σεζόν (προσεγμένης) δραματικής σειράς, θα τα συγχωρέσεις, όμως, χάρη σε ένα φινάλε που συνοψίζει και υπογραμμίζει με τρυφερότητα και βέρα ελληνικότητα – ένας χορός γύρω από τη φωτιά- τα θέματα και τα μηνύματα της ταινίας. Γιάννης Βασιλείου   

Στον «Runner»  ένας πατέρας πεθαίνει αιφνίδια και κληροδοτεί στην εσωστρεφή, μόλις 18χρονη κόρη του μόνο χρέη και την επιθυμία του να ταφεί στην πόλη που μεγάλωσε. Ο θάνατός του την αφήνει μόνη, αν και νιώθεις ότι υπήρξε τέτοια όλη της τη ζωή, όπως και καθηλωμένη, όπως αφήνεται να εννοηθεί από την στατικότητα των πλάνων. Το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Μαριάν Ματίας απαρτίζεται κυρίως από μια σειρά από στατικά πλάνα που παραπέμπουν στην αμερικανική ενδοχώρα της ζωγραφικής του Άντριου Γουάιεθ. Το καδράρισμα έχει μια σκανδιναβική στωικότητα,  ο ρυθμός κινείται σε ανάλογο τέμπο, εκείνο που απουσιάζει είναι η ταινία στο ενδιάμεσο. Νιώθεις σαν να βρίσκεσαι στο μέσο μιας ζωντανής πινακοθήκης, υπάρχει περισσότερο δράμα στο δημοφιλέστατο «Christina’s World» του Αμερικανού ζωγράφου από όσο στην ταινία. Το εύρημα με τους κουτσομπόληδες γείτονες που κυριολεκτικά εισβάλλουν στο κάδρο (όχι βίαια αλλά με την πειθαρχία μιας εστέτ arthouse δημιουργίας) αν και αξιέπαινο αρχικά, προσεγγίζει την αυτοπαρωδία μέσω της επανάληψής του. Ταυτόχρονα, δεν μπορείς να μην σημειώσεις το όνομα της Ματίας, καθώς διαισθάνεσαι ότι θα προκύψει κάτι ενδιαφέρον από αυτή στο μέλλον, όταν, μιμούμενη την ηρωίδα της, απελευθερωθεί κι αυτή από τις αγκυλώσεις μιας εικαστικού. Γιάννης Βασιλείου

Ένας μεσήλικας άντρας με καταπονημένο σώμα 270 κιλών και χρυσή καρδιά σηματοδοτεί την πολυσυζητημένη ερμηνευτική επιστροφή του Μπρένταν Φρέιζερ στο σινεμά και εμπνέει την πιο σεμνή στιλιστικά δημιουργία του Ντάρεν Αρονόφσκι («Μαύρος Κύκνος», «The Fountain»).

Μέχρι να φτάσει, βέβαια, στην προβλέψιμη κατακλείδα του, όσο ενδιαφέρον ως πείραμα σκηνοθετικό είναι το «The Whale» και όσο σπαρακτική η ερμηνεία του Μπρένταν Φρέιζερ πίσω από πάμπολλα κιλά προσθετικού μακιγιάζ, υπάρχει η αίσθηση ότι το φιλμ υπηρετεί πιστά ένα επί της ουσίας μελοδραματικό πρωτογενές υλικό στο οποίο όλα δουλεύουν πυρετωδώς και έχουν προγραμματιστεί ώστε να προκαλέσουν συγκίνηση. 

Δεν βοηθούν από την άλλη και οι σχηματικά γραμμένοι ρόλοι (με αποκορύφωμα εκείνον της κόρης) ή οι ηθοποιοί που μοιάζει να παίζουν όχι σε ταινία αλλά σε κάποια θεατρική σκηνή, με εξαίρεση την Σέιντι Σινκ της οποίας οι ερμηνευτικές υπερβολές ταιριάζουν καλύτερα (αν όχι αποκλειστικά) σε τηλεοπτική σειρά (ίσως επειδή το «Stranger Things» είναι το σημαντικότερο credit στο βιογραφικό της). Κι αν κάτι δηλώνει περίτρανα ότι η μεταφορά από το off Broadway σανίδι στη μεγάλη οθόνη δεν κατόρθωσε στην πορεία να αποβάλλει τη θεατρικότητα και τον στόμφο της, είναι ότι το «The Whale» δίνει την εντύπωση ότι δεν παρακολουθούμε μια αναπαράσταση αληθινής ζωής αλλά ένα σενάριο που εικονογραφείται μπροστά στα μάτια μας. Λουκάς Κατσίκας

Το ΣΙΝΕΜΑ cinemagazine.gr βρίσκεται στο 63ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (3-13 Νοεμβρίου 2022) και σας προσφέρει καθημερινές ανταποκρίσεις.

Διαβάστε περισσότερα:
63ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: Ενημερωθείτε αναλυτικά για το πρόγραμμα