Όσο και αν δηλώσεις του τύπου «αν ο Πολίτης Κέιν και το Οργισμένο Είδωλο είχαν κορούλα» ή άλλες ακόμα αστειότερες τύπου «θα είναι μια από τις 10 καλύτερες ταινίες που φτιάχτηκαν ποτέ», η φιλοδοξία του «Blonde», με την Άνα ντε Άρμας στον ρόλο της Μέριλιν, δεν κρύβεται.
Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο της Τζόις Κάρολ Όουτς, που παρατηρεί την άνοδο στη φήμη της Νόρμα Τζιν Μπέικερ, το έργο σύμφωνα με τον Άντριου Ντόμινικ είναι εντάξει παρά το, μάλλον άτολμο κατ΄αυτόν, NC-17 του Netflix. «Με αφήνουν να βγάλω την ταινία που σκόπευα», δηλώνει, οπότε οι ανοησίες τύπου Ρόμπερτ Έγκερς δεν βρήκαν διάδοχο εδώ. Η ταινία προβλέπεται για το φεστιβάλ της Βενετίας.
«Η όλη ιδέα του Blonde είναι η λεπτομερής περιγραφή ενός παιδικού τραύματος και η κατάδειξη του πώς το τραύμα αυτό διχάζει την δημόσια από την ιδιωτική εικόνα», εξακολουθεί ο Ντόμινικ. «Και πώς ο ενήλικος βλέπει τον κόσμο μέσα από έναν φακό διαμορφωμένο από το παιδικό αυτό τραύμα». Η ιστορία ενός ανθρώπου που ζει εποπτευόμενος από το ασυνείδητό του, με την εικονογραφία της Μέριλιν Μονρό; Όχι κι άσχημα από (ψυχιατρική) φιλοδοξία.
Ο Ντόμινικ δηλώνει εμμονικός με την ιστορία του «Blonde», ακόμα και χρόνια προτού γράψει το σενάριο το 2018. «Κάποιες ιδέες έχουν δικές του ιδέες και παράγουν συνεχώς. Σκέφτομαι το 'Bloinde' διαρκώς. Με άλλες ιδέες δουλεύοντάς τες κάποια στιγμή βαριέσαι, εδώ όμως δεν μου συνέβη ποτέ. 'Ισως γιατί η ιστορία συνδέεται κάπως με το πώς είμαι προσωπικά τραυματισμένος. Και νομίζω ότι το τραύμα είναι κάτι σαν πηγή όλων αυτών που σε συγκινούν δημιουργικά».
Αν μη τι άλλο ο σκηνοθέτης της «Δολοφονίας του Τζέσε Τζέιμς από τον Δειλό Ρόμπερτ Φορντ» μοιάζει περισσότερο κι από την προσωπική του σύνδεση να έχει στήσει ένα έργο που θα συζητηθεί πολύ. Τώρα κατά πόσον όλη αυτή η υπόθεση των παιδικών τραυμάτων, που κάποτε δεν είναι παρά άλλοθι ενήλικων ανευθυνοτήτων, αγνοεί ότι σήμερα είναι πρακτικά αδύνατον να αντέξει μια ταινία τον ρυθμό και την ένταση της σοσιομιντιακής βοής, είναι κάτι που γρήγορα θα προσγειώσει τον Ντόμινικ στην σκληρή πραγματικότητα της σύγχρονης ψυχαγωγίας. Αν και η αλήθεια είναι, το απευχόμαστε. Μια (καλή) ταινία-γεγονός πάντα χρειάζεται.
