Αν το ειδικό βάρος μιας ταινίας κρίνεται από τον συνδυασμό κριτικής απήχησης και λατρείας του κόσμου, ο «Νονός» μπορεί και να έχει το μεγαλύτερο ειδικό βάρος στην ιστορία του σινεμά. (Για την ώρα βέβαια, αφού αυτά τα πράγματα αλλάζουν, στα χέρια της επόμενης γενιάς κάποιο Μάρβελ μπορεί να κρατήσει τα σκήπτρα).
Φέτος λοιπόν που έχουμε και τα 50χρονα αυτού του ιστορικού όσο και αδιανόητου πειράματος του στουντιακού σινεμά, καθώς έχουμε και την τύχη Κόπολα και Πατσίνο να είναι ακόμα κοντά μας, όλο και κάποιο νέο, μια συζήτηση, μια αναμόχλευση συμβαίνει. Μέχρι και μια σειρά για τα θρυλικά γυρίσματα έρχεται αργότερα φέτος, το «The Οffer» της Paramount+.
Στα της ημέρας «they pulled him back in» από τους Τάιμς της Νέας Υόρκης, τον αγαπημένο μας Άλ Πατσίνο. Που μιλά με τον αναγνωρίσιμο, «σποραδικό» δικό του τρόπο για μια εποχή όπου το στοίχημα των μεγάλων στούντιο διακύβευε έναν «Νονό» - αντί έναν «Morbius», ας πούμε.
«Είμαι τυχερός που βρέθηκα σ' αυτό το έργο. Αλλά με πήρε μια ζωή να το δεχθώ και να προχωρήσω», λέει ο Πατσίνο, που δεν πήρε ποτέ Όσκαρ για κάποια από τις τρεις ενσαρκώσεις του ως Μάικλ Κορλεόνε..
«Ο Φράνασις με ήθελε. Δεν με ενδιέφερε και τόσο το σινεμά, όχι όσο θα με απασχολούσε τελικά. Ένοιωθα εκτός τόπου στις πρώτες μου ταινίες, θυμάμαι που το έλεγα στον δάσκαλό μου, τον Τσάρλι (σ.σ. τον Τσαρλς Λώτον εννοεί): 'Φοβερό που μιλάνε σα να είναι κάτι πραγματικό ενώ παντού γύρω σου υπάρχουν καλώδια και σου λένε να το ξανακάνεις και ξανά πάλι. Δεν είναι αληθινό και είναι μαζί, και θέλει χρόνο να το συνηθίσεις', του έλεγα», συνεχίζει ο Πατσίνο.
Η Paramout είχε απορρίψει ολόκληρο το καστ που είχε προτείνει ο Κόπολα, απέρριψαν δηλαδή Μπράντο, Κάαν, Ντιβάλ και Πατσίνο - διορατικοί! «Όμως εγώ κατάλαβα ότι ήμουν σε καλή ταινία στη σκηνή της κηδείας του Ντον Κορλεόνε. Βλέπω τον Κόπολα σε μια ταφόπλακα να κάθεται και να κλαίει σα μωρό. Τι έγινε του λέω, δεν με αφήνουν να κάνω κι ένα ακόμα στήσιμο μου απαντά. Και λέω μέσα μου οκ, είμαι σε καλή ταινία μάλλον. Είχε αυτό το πάθος ο άνθρωπος και ορίστε».
Ορίστε δε λες τίποτα Αλφόνς, δε λες τίποτα.
