Στις 15 Ιουλίου του 1974, και κατά τη διάρκεια μιας πρωινής ενημερωτικής εκπομπής για λογαριασμό ενός τηλεοπτικού καναλιού της Φλόριντα, η 29χρονη ρεπόρτερ Κριστίν Τσάμπακ αυτοπυροβολείται μπροστά στην κάμερα. Παίρνει ένα περίστροφο από την τσάντα της, το ακουμπάει στη δεξιά μεριά του κεφαλιού της και πατάει τη σκανδάλη. Τα λόγια που ξεστομίζει ενώπιον κοινού, λίγο πριν την αποτρόπαιη πράξη της, είναι τα εξής: «Μένοντας πιστοί στην πολιτική του καναλιού για μετάδοση των τελευταίων αιματηρών ειδήσεων, και μάλιστα σε ολοζώντανα χρώματα, σας προσφέρουμε άλλη μια αποκλειστικότητα-μια απόπειρα αυτοκτονίας».

Περισσότερο από σαράντα χρόνια έπειτα από το παραπάνω συμβάν, και ενώ οι απόπειρες εύρεσης του μακάβριου βιντεοσκοπημένου ντοκουμέντου έχουν αποκτήσει με τον καιρό διαστάσεις ψύχωσης για αμέτρητα νοσηρά μυαλά ανά τον κόσμο, η περίπτωση της Τσάμπακ ενέπνευσε φέτος δύο διαφορετικές ταινίες. Η μία (και καλύτερη) ήταν ένας ασυνήθιστος συνδυασμός ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας με τίτλο «Kate Plays Christine», γύρω από τις προσπάθειες μιας ηθοποιού (Κέιτ Λιν Σέιλ) και ενός σκηνοθέτη (Ρόμπερτ Γκριν) να αναπαραστήσουν τα γεγονότα που οδήγησαν στο μοιραίο πρωινό της 15ης Ιουλίου και στην ουσία να στοχαστούν πάνω στη σκοπιμότητα αναμόχλευσης και κινηματογραφικής εκμετάλλευσής τους. 

Η δεύτερη ταινία ήταν το «Christine» του Αντόνιο Κάμπος, τρίτη σκηνοθετική του δουλειά μετά τα πολύ ενδιαφέροντα «Afterschool» (2008) και «Simon Killer» (2012), με πρωταγωνίστρια την (σταθερά εξαιρετική) Ρεμπέκα Χολ και πρόθεση να αναζητήσει τις συνθήκες που θεωρητικά οδήγησαν την Τσάμπακ στο να εμπνευστεί μόνη και να εκτελέσει η ίδια την σοκαριστική κατακλείδα της, επιχειρώντας παράλληλα και ένα σχόλιο πάνω στη ραγδαία μετατροπή της είδησης και της ενημέρωσης σε θέαμα. 

Ποια είναι η σκοπιμότητα μιας τέτοιας ταινίας πέρα από το να γαργαλήσει την κλινική περιέργεια των θεατών για τις συνθήκες που οδήγησαν κάποιον στο να βάλει βίαια τέλος στη ζωή του;

Οποιαδήποτε απόπειρα κινηματογραφικής ερμηνείας επάνω σε αληθινά περιστατικά και υπαρκτά πρόσωπα κινδυνεύει, φυσικά, ανά πάσα στιγμή να αστοχήσει ή στην καλύτερη περίπτωση να αδικήσει το αντικείμενο με το οποίο καταπιάνεται. Κι αυτό είναι κάτι το οποίο ο Κάμπος είχε προφανώς στο μυαλό του όταν με τη συνδρομή του σεναριογράφου Κρεγκ Σάιλογουιτς προσπάθησε να αποδώσει όσο το δυνατόν πιο προσεκτικά τη μετεωρική πτώση μιας γυναίκας η οποία αφήνεται να την καταβαραθρώσουν οι μακροχρόνιοι ψυχολογικοί της δαίμονες, η απόγνωση για τα επαγγελματικά της αδιέξοδα, η αβυσσαλέα μοναξιά και ανασφάλειά της και μια δυσάρεστη ιατρική διάγνωση που αφήνει υπόνοιες για την αδυναμία της να κάνει στο μέλλον παιδιά. 

Σκηνοθέτης και  σεναριογράφος σκιαγράφησαν τον χαρακτήρα της Κριστίν με αντιθετικές πινελιές, με βλέμμα αποστασιοποιημένο και με τρόπο τέτοιο ώστε να μην προσκαλούνται από το κοινό τα εύκολα συμπεράσματα, ούτε οι βιαστικές κρίσεις. Η Ρεμπέκα Χολ που την υποδύεται χαρίζει, από την άλλη, μια από τις σπάνιες εκείνες ερμηνείες φοβερής ακρίβειας που τηλεγραφούν την εσωτερική πάλη την οποία βιώνει μια ευάλωτη, προβληματική και σημαδεμένη από ψυχολογικές αναταράξεις γυναίκα, χωρίς να καταφεύγουν σε μανιέρες και περιττές εξωστρέφειες. 

Μετρώντας αντίστροφα μέχρι να φτάσει στο θλιβερό φινάλε, η ταινία γίνεται ουσιαστικά το χρονικό ενός αναπότρεπτου ανθρώπινου ατυχήματος, της μοιραίας σύγκρουσης που επέρχεται μερικές φορές ανάμεσα στην εσωτερική και τη δημόσια ζωή και της τραγωδίας του να μην μπορείς να απλώσεις το χέρι και να ζητήσεις βοήθεια, όταν αυτό έχεις περισσότερο ανάγκη.

Όσο προσεγμένη κι αν είναι η «Christine» ωστόσο, όσο ειρωνική η αντίστιξη του δράματος με τις ρετρό seventies ατμόσφαιρες και τα ανώδυνα ποπ τραγουδάκια τα οποία ντύνουν τον κόσμο της ηρωίδας, προσπαθώντας κι αυτά να συντηρήσουν την εξαναγκασμένη φωτεινή βιτρίνα που πίσω της θα κρύψει τα πιο βαθιά σκοτάδια, το ερώτημα παραμένει: Ποια είναι η σκοπιμότητα μιας τέτοιας ταινίας πέρα από το να γαργαλήσει την κλινική περιέργεια των θεατών για τις συνθήκες που οδήγησαν κάποιον στο να βάλει βίαια τέλος στη ζωή του; Και πόση απόσταση τηρεί τελικά ο δημιουργός της από τις πιο εκμεταλλευτικές πτυχές της ιστορίας του από τη στιγμή που το σασπένς το οποίο χτίζει στηρίζεται εξ ολοκλήρου στην προθέρμανση του κοινού για το αποτρόπαιο φινάλε; 

Αυτές είναι απορίες που παραμένουν αξεδιάλυτες μέχρι τέλους. Θύμα μάλλον αστοχίας παρά ωφελιμιστικής πρόθεσης, το «Christine» περιορίζει μια συγκλονιστική ανθρώπινη απώλεια σε μια σειρά από γενικολογίες και συνοπτικές παρατηρήσεις και μετατρέπει το εκτροχιασμένο ταξίδι μιας χαμένης ψυχής στο κινηματογραφικό αντίστοιχο μιας αυτοψίας.  

Διαβάστε ακόμη:
57ο ΦΚΘ: Μια «νουάρ» βόλτα στην «Πλατεία Αμερικής» του Γιάννη Σακαρίδη
57ο ΦΚΘ: Tο «Άφτερλωβ» είναι μια ερωτική ιστορία για όσους αντιπαθούν τις ερωτικές ιστορίες