Η απέλπιδα προσπάθεια ενός Σύριου μετανάστη να βρει τη Γη της επαγγελίας σε μια Φιλανδία πιο απρόσωπη και πιο γκρίζα από ποτέ, πλαισιώνεται από μια κωμικά γκροτέσκ παράλληλη ιστορία ενός απίθανου πρώην πλανόδιου πωλητή πουκαμίσων, και μετέπειτα ιδιοκτήτη ίσως του πιο μίζερου εστιατορίου που μπορεί κανείς να φανταστεί, στην τελευταία κινηματογραφική δημιουργία του σκηνοθέτη του «Το Λιμάνι της Χάβρης» (του οποίου ουσιαστικά αποτελεί και δεύτερο κομμάτι μιας χαλαρά υφασμένης τριλογίας με κεντρικό θέμα τις πόλεις-λιμάνια) που προβλήθηκε ως μέρος του Διεθνούς Διαγωνιστικού προγράμματος του 67ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου. Το φιλμ που θεωρείται ως ένα από τα μεγάλα φαβορί για διάκριση, ουσιαστικά αποτελεί τη δέκατη φορά του Φινλανδού σκηνοθέτη στη Μπερλινάλε, αλλά την πρώτη του στο διαγωνιστικό τμήμα.  

Στη συνέντευξη τύπου που ακολούθησε την προβολή της ταινίας, ο μανιώδης καπνιστής Καουρισμάκι εμφανίστηκε, θα έλεγε κανείς, ως μια μικρογραφία της ίδιας του της ταινίας: Λιγομίλητος αλλά εμφατικός, με χιούμορ αλλόκοτο αλλά απροσδόκητα αποδοτικό και πάνω απ’ όλα  βαθιά κοινωνικά και πολιτικά προβληματισμένος. Αφού χαρακτήρισε τον εαυτό του ως «απόλυτα τεμπέλη», σχολίασε με αφοπλιστική οξυδέρκεια το περιεχόμενο του φιλμ του λέγοντας ότι «δεν θέλω να αλλάξω τα μυαλά μόνο του κοινού, θέλω να αλλάξω τον κόσμο! αλλά επειδή οι ικανότητες μου στο να μανιπουλάρω συνειδήσεις δεν είναι και τόσο μεγάλες, θα αρκεστώ αλλάζοντας μόνο την Ευρώπη…».

 
Δεν παρέλειψε φυσικά να αναφερθεί και στην αντιμετώπιση του προσφυγικού ζητήματος από τη χώρα και τους συμπατριώτες του λέγοντας ότι, αντιθέτως με ό,τι πιστεύεται, οι Φινλανδοί δεν έχουν καμία ανεκτική συμπεριφορά απέναντι στους πρόσφυγες, υποστηρίζοντας χαρακτηριστικά ότι όταν οι εισροές των Ιρακινών προσφύγων έφτασαν περίπου στις τριάντα χιλιάδες τα προηγούμενα χρόνια «οι Φινλανδοί νόμιζαν ότι πρέπει να προετοιμάζονται για πόλεμο. Αυτή είναι η συμπεριφορά που δεν ανέχομαι να βλέπω στη χώρα μου», συμπλήρωσε.

Σε απίθανη ερώτηση κάποιας δημοσιογράφου περι… Ισλαμοποίησης της Ευρώπης ο σπουδαίος σκηνοθέτης ανταπάντησε με αναφορές στον Μπέρτολντ Μπρεχτ και σε έναν από τους σπουδαιότερους σκηνοθέτες στην ιστορία του σινεμά, τον Ζαν Ρενουάρ και την περίφημη καλλιτεχνική του απόπειρα να «αποτρέψει» την έναρξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου με την κυκλοφορία του αντιπολεμικού αριστουργήματος «Η Μεγάλη Χίμαιρα» το 1937. Προσδιόρισε δε την προσέγγισή του ως “μια ειλικρινή απόπειρα, ώστε αυτοί οι δύο-τρεις άνθρωποι που θα δουν το φιλμ να καταλάβουν ότι όλοι είμαστε ίδιοι, όλοι είμαστε άνθρωποι”. Ανησυχώντας βαθιά για τη «διανοητική» κατάσταση της Ευρώπης επέκρινε την επίσημη θέση της στο προσφυγικό ζήτημα για ακόμη μια φορά, δηλώνοντας ότι πρόκειται περί εγκλήματος και εστίασε στο ότι ο καθένας σε προσωπικό επίπεδο οφείλει να διατηρήσει την ανθρωπιά του γιατί μάλλον «δεν είμαστε και πολύ καλοί άνθρωποι κατά βάθος».

 
Στις περισσότερο καλλιτεχνικές ερωτήσεις που του απηύθυναν οι δημοσιογράφοι απάντησε με χιούμορ λέγοντας ότι δεν θέλει να “μετατοπίζει” ιδιαίτερα τους ηθοποιούς του στο σετ «να τους βάζω να κουνάνε αδιάκοπα τα χέρια τους σαν ανεμόμυλοι». Δήλωσε μάλλον ειρωνικά ότι επιλέγει τους ερμηνευτές των χαρακτήρων των έργων του μόνο από την ομορφιά τους, και αφού αστειεύτηκε με τον σχεδόν μόνιμο συνεργάτη του εδώ και τριάντα δύο χρόνια (και πρωταγωνιστή του φιλμ) Sakari Kuosmanen, στο τέλος τον ανάγκασε να τραγουδήσει όρθιος ένα φινλανδικό ταγκό, το οποίο ολοκλήρωσε και μια από τις πιο ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις τύπου μέχρι τώρα μέσα σε χειροκροτήματα!

Ανυπομονώντας να δούμε την ταινία στις ελληνικές αίθουσες, αξίζει να κλείσουμε με μια δήλωση Kuosmanen που μάλλον αντικατοπτρίζει τον έντονο ανθρωπισμό και την οξυδέρκεια των έργων του Φινλανδού δημιουργού: «είναι ένας πραγματικός καλλιτέχνης. Ένας καλλιτέχνης που καταλαβαίνει βαθιά τον θεατή και αντιλαμβάνεται ταυτόχρονα πως αισθάνονται οι ερμηνευτές του».