Το πρωί της 21ης Αυγούστου του 1911 η Μόνα Λίζα του Λεονάρντο Ντα Βίντσι θα κινούσε για μια διετή περιπέτεια που θα μπορούσε και να της έχει κοστίσει τη ζωή. Ο Βιντσέντσο Περούτζια, ένας Φλωρεντιανός κλέφτης έργων τέχνης, θα έμπαινε ως εργάτης στο Λούβρο και αφού, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, διανυκτέρευε στο μουσείο, θα αποσπούσε την Μόνα Λίζα από την κορνίζα της και θα την έπαιρνε μαζί του τυλιγμένη στα ρούχα του. 

Αρχικά στο διαμέρισμά του στο Παρίσι κι έπειτα πίσω στην ιδιαίτερή πατρίδα του την Φλωρεντία, ο Περούτζια θα κρατούσε τον πίνακα για δύο ολόκληρα χρόνια. Όταν πια αποφάσισε να τον πουλήσει σ' έναν γκαλερίστα της Φλωρεντίας, ο τελευταίος κάτι οσμίστηκε, κάλεσε τον διευθυντή της Ουφίτσι ο οποίος και διεπίστωσε την αυθεντικότητα του έργου, η αστυνομία εκλήθη και ο Περούτζια έκανε λίγο καιρό στη φυλακή κι όλα ηρέμησαν.

Βέβαια, για την μεσολαβούσα διετία, συνέβη ένα από τα μεγαλύτερα όργια δημοσιότητας του πρώτου μισού του 20ού αιώνα. Των οποίων και την θεαματική δυνατότητα διέβλεψε η Τζόντι Φόστερ που αποφάσισε, βασιζόμενη στο βιβλίο του 1981 «Η Μέρα που Έκλεψαν τη Μόνα Λίζα» του Σέιμουρ Ράιτ, να κάνει ταινία την απίστευτη ιστορία. 

Για τους φιλότεχνους αναμένεται να είναι μια γιορτή α λα «Μεσάνυχτα στο Παρίσι» (αλλά αληθινή...), αφού προσωπικότητες όπως ο Κάφκα, ο Πικάσο και ο Απολινέρ εμπλέκονται με, σήμερα πια, διασκεδαστκούς τρόπους στην ιστορία. 

Για την ιστορία, ο Βιντσέντσο Περούτζια, που ισχυρίστηκε πατριωτισμό στην κλοπή του (...), μετά την φυλακή πολέμησε στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, επέστρεψε στην Γαλλία, εργάστηκε σαν ζωγράφος-διακοσμητής και πέθανε σε νεαρότατη ηλικία. Στο σινεμά υπάρχει μια γερμανική ταινία του 1931, το «Der Raub der Mona Lisa»  του Γκέζα φον Μπολβάρι, που αφηγείται την ιστορία, την οποία ο υπογράφων αγνοεί, είναι απορίας άξιον ωστόσο το ότι πλην ντοκιμαντέρ η υπόθεση δεν έχει αξιοποιηθεί στο σινεμά. 

Κυρία Φόστερ, η αίθουσα δική σας.