Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ βρίσκεται σε απομόνωση στη Μαδρίτη λόγω της πανδημίας και από τη στιγμή που δεν έχει τη δυνατότητα να οπτικοποιεί τις αναμνήσεις του, αφιερώνει χρόνο στο να τις γράφει. Στις αρχές του μήνα, συγκεκριμένα στις 3 Απριλίου, ο πολυβραβευμένος δημιουργός είχε δημοσιεύσει ένα ημερολόγιο καραντίνας στο eldiario.com (ακολούθησε ένα δεύτερο, πιο προσωπικό και κινηματογραφικό στο IndieWire) με τίτλο «Ο Γουόρεν Μπίτι, η Μαντόνα κι εγώ». Στο κείμενό του αναφέρεται, μεταξύ άλλων, με θάρρος και αλήθεια στην περιβόητη συνάντησή του με την Βασίλισσα της Ποπ, όπως καταγράφηκε στο εξομολογητικό ντοκιμαντέρ «Στο Κρεβάτι με τη Μαντόνα» («Madonna: Truth or Dare», 1991) του Άλεκ Κεσίσιαν.
Όσοι έχουν δει την ταινία θυμούνται τα πλάνα με το πάρτι που ακολούθησε τη συναυλία της Μαντόνα, Blond Ambition Tour, και στο οποίο βρέθηκαν καλεσμένοι της ο Αλμοδόβαρ και ο Μπαντέρας, στενός συνεργάτης του σκηνοθέτη και ερωτικό αντικείμενο του πόθου (όπως αποδείχθηκε) για την τραγουδίστρια.
Σύμφωνα με τον Αλμοδόβαρ, η ιστορία ξεκινά λίγο πριν, όταν ο ίδιος βρέθηκε στο Λος Άντζελες για την οσκαρική υποψηφιότητα της ταινίας του «Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης».
«Την επομένη της τελετής των Όσκαρ, δέχτηκα ένα τηλεφώνημα στο ξενοδοχείο. Ήταν μια γυναικεία φωνή, η οποία με φυσικότητα σα να μην καταλάβαινε την επίδραση που θα είχε αυτό που θα έλεγε, ενώ το γνώριζε σίγουρα, μου είπε:
"Γεια, είμαι η Μαντόνα. Γυρίζουμε αυτές τις μέρες την ταινία "Dick Tracy" θα ήθελα πολύ να σε ξεναγήσω στο γύρισμα. Επειδή σήμερα δεν έχω κάποια σκηνή, μπορώ να αφιερώσω όλη την μέρα σε σένα αν το επιθυμείς». Θα μπορούσε να φάρσα, μια ψεύτικη Μαντόνα ή κάποια ψυχοπαθής που θα με έκοβε κομματάκια και θα τα πέταγε στα σκουπίδια... Η αυτοπεποίθησή μου, αν και δεν είχα κερδίσει το Όσκαρ, ήταν υψηλή οπότε θεώρησα το τηλεφώνημα γνήσιο. Η φωνή της Μαντόνα μου έδωσε την διεύθυνση του στούντιο γυρισμάτων και μετά από λίγο βρισκόμουν εκεί γεμάτος δέος.
Η αλήθεια είναι ότι όλη η ομάδα της ταινίας, από τον σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή Γουόρεν Μπίτι, μέχρι τον σπουδαίο Διευθυντή Φωτογραφίας Βιτόριο Στοράρο, ήταν υπερ του δέοντος ευγενικοί μαζί μου. Συμπεριφέρθηκαν σαν να ήμουν ο Τζορτζ Κιούκορ. Ο Μπίτι επέμεινε να κάτσω στην καρέκλα του σκηνοθέτη, που είχε το όνομά του γραμμένο στην πλα΄τη, για να παρακολουθήσω τη σκηνή που γύριζαν. Ήμουν έτοιμος να εξομολογθώ πως ανακάλυψα την σεξουαλικότητά μου όταν τον είδα στο «Πυρετός στο Αίμα» - ο χτίστης στην ταινία μου «Πόνος και Δόξα» δεν υπήρξε ποτέ - αλλά συγκρατήθηκα. Η Μαντόνα με γύρισε στα διαφορετικά σκηνικά της ταινίας και εκεί γνώρισα μία προσωπικότητα που θαύμαζα πολύ, την Μιλένα Κανονέρο, την σπουδαία ενδυματολόγο που είχε ήδη κερδίσει τρία Όσκαρ (την επομένη χρονιά θα ήταν υποψήφια και για το «Dick Tracy») για τους «Δρόμους της Φωτιάς», το «Barry Lyndon» και το «Cotton Club». Αργότερα θα κέρδιζε και ένα τέταρτο αλλά δεν θυμάμαι για ποια ταινία. Η επίσκεψη στο ατελιέ της μου άφησε τη μεγαλύτερη εντύπωση από εκείνη την ξενάγηση. Ένας από τους λόγους που ήθελα να δουλέψω στο Χόλιγουντ ήταν αυτός: η εμμονή στην λεπτομέρεια. Επίσης από τη στιγμή που η Μαντόνα σου αφιερώνει χρόνο και προσοχή, ακόμα κι αν δεν κέρδισες Όσκαρ, αυτό σήμαινε πως το «material girl» ενδιαφέρεται έντονα για 'σένα.
Δεν πέρασε πολύς καιρός για να συναντηθούμε ξανά. Συνέβη την επόμενη χρονιά στη διάρκεια της παγκόσμιας περιοδείας της με τίτλο Blond Ambition Tour. Τις μέρες που έμεινε στην Μαδρίτη ξενυχτούσαμε μαζί κάθε ράδυ. Είχα οργανώσει μάλιστα τότε ένα φλαμένκο πάρτι προς τιμή της στο ξενοδοχείο Palace παρέα με την Μπιμπιάνα Φερνάντεζ και την Ρόζι ντε Πάλμα. Η Μαντόνα μου ξεκαθάρισε, όμως, πως εκτός από 'μένα ενδιαφερόταν μόνο για έναν συγκεκριμένο καλεσμένο: τον Αντόνιο Μπαντέρας. Της υποσχέθηκα ότι θα έρθει, δεν της είπα όμως ότι δεν γινόταν να μην καλέσω την τότε σύζυγό του Άνα Λέθα, η οποία ήταν και μεγάλη της θαυμάστρια.
Αν και ο οικοδεσπότης ήμουν εγώ, η Μαντόνα αποφάσισε να κάτσουν οι φίλοι μου και οι χορευτές της στα μικρά στρογγυλά τραπέζια που είχαν στηθεί. Φυσικά εκείνη έκατσε στο κεντρικό τραπέζι, με 'μένα στα δεξιά και τον Αντόνιο στα αριστερά. Την Άνα Λέθα την έβαλε να κάτσει στο πιο μακρινό τραπέζι, στο βάθος της σάλας. Εκτός από 'μάς, δεν έδωσε σημασία σε κανέναν άλλον. Ταυτόχρονα, ένα μέλος της κουστωδίας με καλή ποιότητας κάμερα γυρνούσε διαρκώς - για «ενθύμιο» όπως μας είπε η ίδια. Μου φάνηκε περίεργο, αλλά ο καλός οικοδεσπότης δεν γίνεται αδιάκριτος.
Στο τραπέζι μετέφραζα συνεχώς στην Μαντόνα τις απαντήσεις του Αντόνιο στις απορίες της. Τότε ο Αντόνιο ήταν έτοιμος για την απογείωση της καριέρας του. Το «Δέσε με» είχε πάει καλά στην Αμερική και οι κριτικοί του Χόλιγουντ (όπως και η Μαντόνα) ήταν ερωτευμένοι μαζί του. Τότε όμως , το 1990, δεν μιλούσε ούτε λέξη στα αγγλικά. Αυτά τα αναφέρω γιατί ένα χρόνο αργότερα έκανε πρεμιέρα η ταινία «Στο Κρεβάτι με τη Μαντόνα», στην οποία ένα μεγάλο μέρος αποτελούσαν τα γυρίσματα στο πάρτι μου στο Palace. Η παρενόχληση της απέναντι στον Αντόνιο ήταν από τα βασικά κομμάτια της ταινίας, από την οποία κόπηκε όμως η λακωνική ατάκα απόρριψης στην Άνα Λέθα. Στο τέλος του δείπνου, η Άνα τόλμησε να πλησιάσει το τραπέζι μας και να μιλήσει σαρκαστικά στην "ξανθιά θεότητα": «Βλέπω ότι σου αρέσει ο άντρας μου. Δεν με εκπλήσσει, αρέσει σε όλες τις γυναίκες, αλλά δεν με ενοχλεί γιατί σκέφτομαι προοδευτικά». Η απάντηση της Μαντόνα ήταν «Άντε χάσου».
Όλα αυτά μπορεί να μοιάζουν επιπόλαια, χωρίς σοβαρότητα, σαν κουτσομπολίστικη στήλη πολύ μακριά από την κατάσταση απομόνωσης που ζούμε. Δεν με νοιάζει όμως αν φαίνεται σαν ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Αν τα πράγματα ήταν αλλιώς και τραβούσα εγώ με κάμερα την Μαντόνα και το χρησιμοποιούσα σε ταινία παγκόσμιας διανομής, θα είχα δεχτεί τέτοια μήνυση που δεν θα είχα συνέλθει από το χρέος ούτε τώρα. Η Μαντόνας μας φέρθηκε σαν να ήμασταν καθυστερημένοι και κάποτε έπρπεπε να το πω.»
H επίμαχη σκηνή του πάρτι, όπως παρουσιάζεται στην ταινία «Στο Κρεβάτι με τη Μαντόνα»
Χρόνια μετά ο Αντόνιο χώρισε την Λάθα για την Μέλανι Γκρίφιθ, Μαντόνα και Μπαντέρας συναντήθηκαν στην επιτυχημένη «Εβίτα» (1996) του Άλαν Πάρκερ και ο Πέδρο συνέχισε να παραδίδει εξαιρετικές ταινίες...
Οι ισπανόφωνοι αναγνώστες μπορούν να διαβάσουν ολόκληρο το κείμενο του Αλμοδόβαρ εδώ ενώ η αγγλική του μετάφραση υπάρχει στο IndieWire.
